Aleksandristler
Aleksandristler, kişisel ölümsüzlük konusundaki büyük tartışmada Afrodisiaslı İskender'in De Anima'sına getirdiği açıklamayı benimseyen bir Rönesans filozofları ekolüydü.[1]
Katolik Kilisesi'nin Ortodoks Thomizm'ine göre, Aristoteles haklı olarak aklı bireysel ruhun bir olanağı olarak görüyordu. Buna karşı Agostino Nifo önderliğindeki İbn Rüşdçüler, evrensel aklın bir anlamda her ruhta kendini bireyselleştirdiği ve daha sonra aktif aklı tekrar kendi içine çektiği şeklindeki değiştirici teoriyi ortaya attılar. Bu iki teori sırasıyla bireysel ve evrensel ölümsüzlük doktrinini ya da bireyin ebedi Bir'in içine çekilmesini geliştirmiştir.[1]
Pietro Pomponazzi liderliğindeki Aleksandristler, bu inançlara saldırmış ve her ikisinin de doğru bir şekilde Aristoteles'e atfedildiğini reddetmişlerdir. Aristoteles'in ruhu maddi ve dolayısıyla ölümlü bir varlık olarak gördüğünü ve yaşam boyunca yalnızca evrensel aklın otoritesi altında faaliyet gösterdiğini savunmuşlardır. Dolayısıyla Aleksandristler, Aristoteles'in ruhu ölümsüz olarak gördüğünü reddetmişlerdir, çünkü onlara göre Aristoteles ruhu bedenle organik olarak bağlantılı gördüğünden, ruhun çözülmesi birincisinin de yok olmasını gerektirir.[1]
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ a b c Chisholm 1911.
Atıf:
- Bu madde artık kamu malı olan bir yayından alınan metni içeriyor: Chisholm, Hugh, (Ed.) (1911). "Alexandrists". Encyclopædia Britannica. 1 (11. bas.). Cambridge University Press. s. 576.
 | Hristiyanlık ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. |