Daimon

Daimon (Yunanca: δαίμων, daímōn), Batı dillerine sonradan “demon” biçiminde yerleşen, eski Yunanca’daki bir terim olup antik çağ’ın çeşitli dönemlerinde farklı anlamlarda kullanılmıştır.

Daimon teriminin kullanımına en çok Sokrates, Platon ve Platon’un takipçisi Ksenokrates’in sözlerinde rastlanır.

Terimin eski Yunan tradisyonunda şu üç anlamda kullanıldığı belirtilir:

1) İnsanları yöneten ve geliştiren görünmez, yüce varlıklar. Bu anlamdaki daimonları Platon üç gruba ayırmıştır: İlk iki gruptakilerin bedenleri esîr ve ateşten oluşur, görülemezler. Üçüncü gruptakiler buharımsı bedenlere sahiptir, görülmezlerse de, nadiren birkaç saniyeliğine (fantom tarzında) tezahür edebilirler.

2) Vicdan, vicdan sesi. Düşüncelerinin ilham kaynağının kendi daimon’u olduğunu bildiren Sokrates, belki de bir ayrım yapmak amacıyla, vicdan ya da vicdan sesi anlamını bir başka terimle, Daimon’un tezahürü anlamındaki daimonion (δαιμόνῐον) terimiyle belirtmiştir.

3) Teozoflara göre, daimon terimi eski Yunan tradisyonunda aynı zamanda “düşünce formları” anlamında da kullanılmıştır.

Daimon sözcüğü Avrupa'da zamanla demon sözcüğüne dönüşmüş ve ilk anlamlarını yitirerek, Hristiyanlık döneminde cin ve şeytan anlamında kullanılmıştır.

Ayrıca bakınız

• Cin
• Demon

Kaynakça

• İnanç Sözlüğü, Orhan Hançerlioğlu
• An Occult Glossary, Theosophical University Press, Kaliforniya, 1933