Dinostratus teoremi - Vikipedi
İçeriğe atla
Ana menü
Gezinti
  • Anasayfa
  • Hakkımızda
  • İçindekiler
  • Rastgele madde
  • Seçkin içerik
  • Yakınımdakiler
Katılım
  • Deneme tahtası
  • Köy çeşmesi
  • Son değişiklikler
  • Dosya yükle
  • Topluluk portalı
  • Wikimedia dükkânı
  • Yardım
  • Özel sayfalar
Vikipedi Özgür Ansiklopedi
Ara
  • Bağış yapın
  • Hesap oluştur
  • Oturum aç
  • Bağış yapın
  • Hesap oluştur
  • Oturum aç

İçindekiler

  • Giriş
  • 1 Kaynakça

Dinostratus teoremi

  • Deutsch
  • English
  • İtaliano
Bağlantıları değiştir
  • Madde
  • Tartışma
  • Oku
  • Değiştir
  • Kaynağı değiştir
  • Geçmişi gör
Araçlar
Eylemler
  • Oku
  • Değiştir
  • Kaynağı değiştir
  • Geçmişi gör
Genel
  • Sayfaya bağlantılar
  • İlgili değişiklikler
  • Kalıcı bağlantı
  • Sayfa bilgisi
  • Bu sayfayı kaynak göster
  • Kısaltılmış URL'yi al
  • Karekodu indir
Yazdır/dışa aktar
  • Bir kitap oluştur
  • PDF olarak indir
  • Basılmaya uygun görünüm
Diğer projelerde
  • Vikiveri ögesi
Görünüm
Vikipedi, özgür ansiklopedi
| A E | | A B | = 2 π {\displaystyle {\frac {|AE|}{|AB|}}={\frac {2}{\pi }}} {\displaystyle {\frac {|AE|}{|AB|}}={\frac {2}{\pi }}}

Geometride, Dinostratus teoremi, eğer trisektris düz kenar bir cetvel ve pergele ek olarak kullanılabilirse, daireyi kareleştirmeye izin veren Hippias trisektrisinin bir özelliğini tanımlar. Teorem, ismini, MÖ 350 civarında daireyi kareleştirme problemine çalışırken kanıtlayan Yunan matematikçi Dinostratus'tan almıştır.

Teorem, Hippias trisektrisinin, ilişkili karesinin kenarlarından birini 2 : π {\displaystyle 2:\pi } {\displaystyle 2:\pi } oranıyla böldüğünü belirtir.

Hippias trisektriksindeki keyfi noktalar yalnızca çember ve pergel ile oluşturulamaz, ancak yoğun bir alt küme ile oluşturulabilir. Özellikle, trisektrisin karenin kenarıyla buluştuğu noktayı tam olarak çizmek mümkün değildir. Bu nedenle Dinostratus'un yaklaşımı, çemberin kareleştirilmesi klasik probleminin "gerçek" çözümü olarak görülmez.

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Thomas Little Heath (1921). A History of Greek Mathematics. Volume 1. From Thales to Euclid. Clarendon Press. ss. 225-230. 
  • Horst Hischer (2000). Blankenagel, Jürgen & Spiegel, Wolfgang (Ed.). "Klassische Probleme der Antike - Beispiele zur "Historischen Verankerung"" (PDF). Mathematikdidaktik aus Begeisterung für die Mathematik - Harald Scheid für Festschrift (Almanca). Stuttgart/Düsseldorf/Leipzig: Klett: 97–118. 28 Mart 2012 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. KB1 bakım: Editörler parametresini kullanan (link)
  • Carl B. Boyer; Uta C. Merzbach (2010). A History of Mathematics (3 bas.). ss. 87-88. ISBN 978-0470525487. (İlk basım: 1968) 
  • O'Connor, John J.; Robertson, Edmund F., "Dinostratus", MacTutor Matematik Tarihi arşivi 
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Dinostratus_teoremi&oldid=33539322" sayfasından alınmıştır
Kategoriler:
  • Pi sayısı
  • Öklid geometrisi teoremleri
  • Öklid geometrisi
Gizli kategori:
  • KB1 bakım: Editörler parametresini kullanan
  • Sayfa en son 06.11, 22 Temmuz 2024 tarihinde değiştirildi.
  • Metin Creative Commons Atıf-AynıLisanslaPaylaş Lisansı altındadır ve ek koşullar uygulanabilir. Bu siteyi kullanarak Kullanım Şartlarını ve Gizlilik Politikasını kabul etmiş olursunuz.
    Vikipedi® (ve Wikipedia®) kâr amacı gütmeyen kuruluş olan Wikimedia Foundation, Inc. tescilli markasıdır.
  • Gizlilik politikası
  • Vikipedi hakkında
  • Sorumluluk reddi
  • Davranış Kuralları
  • Geliştiriciler
  • İstatistikler
  • Çerez politikası
  • Mobil görünüm
  • Wikimedia Foundation
  • Powered by MediaWiki
Dinostratus teoremi
Konu ekle