Elba Prensliği
Elba Prensliği Principato d'Elba (İtalyanca) | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1814-1815 | |||||||||
 Arma
| |||||||||
Donanma Sancağı  | |||||||||
 Elba Prensliği'nin Avrupa'daki konumu. (Daire içerisindeki bölge) | |||||||||
| Yaygın dil(ler) | İtalyanca Elba ağzı | ||||||||
| Resmî din | Roma Katolikliği | ||||||||
| Hükûmet | Mutlak monarşi | ||||||||
| Elba'nın Egemen Prensi | |||||||||
| |||||||||
| Elba Valisi | |||||||||
| |||||||||
| Tarihî dönem | Napolyon Savaşları | ||||||||
| |||||||||
| Para birimi | Toskana lirası | ||||||||
| |||||||||
Elba Prensliği (İtalyanca: Principato d'Elba), 11 Nisan 1814'te Fontainebleau Antlaşması'nın imzalanmasının ardından Akdeniz'deki günümüzde İtalya'da bulunan Elba adasında kurulmuş, kısa ömürlü bir monarşiydi. Bir yıldan az süren prensliğin tek hükümdarı, Waterloo Savaşın'daki kesin yenilgisinden ve prensliğin dağılmasından önce Fransa’yı yönetmek için geri dönecek olan Napolyon Bonapart'tır.
Oluşumu
[değiştir | kaynağı değiştir]
O zamana kadar Fransız Akdeniz bölgesinin bir parçası olan ada üzerindeki egemenlik, Altıncı Koalisyon Savaşı'nın neticesinde tahttan çekilmesinin ardından Fransız İmparatoru I. Napolyon'a verildi. Antlaşmanın 3. Maddesi, Elba'nın “tam egemenlik ve kişisel mülk olarak sahip olduğu bağımsız bir prenslik” olmasını öngörüyordu.[1] Antlaşma uyarınca Napolyon'un yönetimi ölümüne kadar devam edecek ve ölümünün ardından prensliğin kontrolü Toskana'ya geçecekti. Ayrıca, eski Fransız İmparatoruna Fransa tarafından ödenmek üzere yılda iki milyon franklık bir maaş bağlandı.
Napolyon'un saltanatı
[değiştir | kaynağı değiştir]Napolyon; adada bir kaç ay kadar süren saltanatı esnasında, küçük bir ordu ve donanma oluşturmak, adada mevcut olan demir madenlerini geliştirmek, yeni yolların inşaasını denetlemek, modern tarımsal yöntemlerin tatbiki için fermanlar ilan etmek ve adanın eğitim ve hukuk sistemlerini elden geçirmek gibi işlerle uğraştı.[2][3]
Napolyon'un ikametgâhı
[değiştir | kaynağı değiştir]Villa Napoelonica (diğer ismi: Villa San Martino), Napolyon'un Elba sürgünü döneminde Portoferraio'da kullandığı iki ikametgâhından birisiydi ve devrik imparator tarafından yazlık olarak kullanılmaktaydı.[4] İkinci ikametgâhı olan Palazzina dei Mulini, San Martino'nun 3.5 kilometre kuzeydoğusunda, Portoferraio'nun tarihî kısmında bulunuyordu.[5]
1839'da Napolyon'un büyük bir hayranı olan Rus sanayici ve aristokrat, ayrıca Napolyon'un yeğeni Prenses Mathilde Bonapart'ın müstakbel eşi, Anatole Demidoff; Floransalı mimar Niccolò Matas'a talimat vererek, yapının dibine Demidoff Galerisi isimli bir ek kısım inşaa ettirdi.[6]
-
Villa San Martino -
Villa San Martino -
Palazzina dei Mulini
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ Hicks 2014.
- ^ McLynn, Frank. Napoleon: A Biography. s. 598. ISBN 978-0-7126-6247-5.
- ^ Latson, Jennifer. "Why Napoleon Probably Should Have Just Stayed in Exile the First Time". TIME (İngilizce). Erişim tarihi: 2025-12-28.
- ^ "Bonesprit | Villa San Martino on the Island of Elba". www.napoleonsites.eu. Erişim tarihi: 2025-12-28.
- ^ "Bonesprit | Le Palais des Mulini à Portoferraio". www.napoleonsites.eu. Erişim tarihi: 2025-12-28.
- ^ "Bonesprit | La Galerie Demidoff à l'Île d'Elbe". www.napoleonsites.eu. Erişim tarihi: 2025-12-28.