Frances Tustin
Frances Tustin | |
|---|---|
 | |
| Doğum | Frances Daisy Vickers 15 Ekim 1913 Darlington, Durham, İngiltere |
| Ölüm | 1994 Chesham, Birleşik Krallık |
| Milliyet | İngiliz |
| Eğitim | Londra Üniversitesi |
| Kariyeri | |
| Dalı | Psikoterapi |
Frances Tustin (15 Ekim 1913 - 1994), İngiliz psikoterapisttir. Çocukluk otizminin psikanalitik tedavisi konusundaki öncü çalışmalarıyla ünlüydü. Ayrılık deneyiminin fiziksel bir sakatlık gibi hissedilebildiği bu çocuklar için bedenin merkezi önemini ilk vurgulayan oydu. Kendini koruma stratejilerinin birçoğunun benzer şekilde bedensel olduğunu ve sembolik görünebilecek eylemlerin aslında çocuklara var olmaya devam ettiklerini hissettiren hisler yaratmayı amaçladığını fark etti. Bu, Wilfred Bion'un ß-elemanları teorileştirmesine uygun olarak temsil edilmeyen durumlara yaklaşmanın bir yolunu açtı, ancak kökleri çocuğun deneyiminin fenomenolojik ayrıntılarına dayanıyordu.[1]
Özel hayatı
[değiştir | kaynağı değiştir]Tustin, 1913'te Darlington'da Frances Vickers olarak doğdu. Psikanalize ilgi duymadan önce ilkokul öğretmeni olarak eğitim aldı.İki kez evlendi ve ikinci eşi olan mühendislik profesörü Arnold Tustin birlikte yaşlandılar.
Psikoterapi kariyeri
[değiştir | kaynağı değiştir]1952'de Martha Harris ve Dina Rosenbluth ile birlikte Tustin, Esther Bick'in Tavistock Kliniğinde kurduğu yeni çocuk psikoterapisi eğitimine katıldı. Analisti Wilfred Bion'du ve ardından danışmanları Bick, Herbert Rosenfeld, Donald Meltzer ve daha sonra Sydney Klein'dı. Meltzer ile yaptığı denetime çok değer verdi ve otizmli çocuklarda duygusallığın önemi ve onların yapışkan tanımlamaya güvenmeleri konusundaki görüşlerini paylaştı. Buna "otistik denklem" veya "otistik kimlik" demeyi tercih etti, çünkü bunun tam kimliği ve çocuk ile diğeri arasındaki boşluk eksikliğini daha iyi ifade ettiğini hissetti.
Deneyimli olduktan sonra Tustin, Boston'da bir yıl geçirdi ve burada Margaret Mahler, Anni Bergman ve sık sık atıfta bulunduğu grup tarafından otizm üzerine yapılan çalışmalarla tanıştırıldı.
Kitaplar
[değiştir | kaynağı değiştir]Otizm ve Çocukluk Psikozu (1972),Çocuklarda Otistik Durumlar (1981),Nevrotik Hastalarda Otistik Engeller (1986), Çocuklarda ve Yetişkinlerde Koruyucu Kabuk (1990)
Miras
[değiştir | kaynağı değiştir]Frances Tustin'in Psikanalizin gelişimine katkısı, 1984 yılında İngiliz Psikanaliz Derneği tarafından kabul edildi ve ona ender verilen Fahri Üye statüsü verildi.[2]
Frances Tustin Anma Vakfı,Frances Tustin'in anısına çocuklarda, ergenlerde veya yetişkinlerde otistik durumların tedavisini ele alan makaleler için her yıl ödül vermektedir.[2]
Tartışma
[değiştir | kaynağı değiştir]21. yüzyılın başında, Otizm araştırmalarında bir gestalt kayması başlarken, Tustin'in otizm ve tıbbi tedavi hakkındaki görüşleri, kendi kendini savunan Otistik gruplardan ve bazı hakemli makalelerden ciddi saldırılara maruz kaldı.
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ "Frances Tustin – Melanie Klein Trust". melanie-klein-trust.org.uk. 28 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Nisan 2023.
- ^ a b "Frances Tustin". 21 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Nisan 2023.
Dış bağlantılar
[değiştir | kaynağı değiştir]- Frances Tustin Trust 21 Nisan 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (Frances Tustin'in tarihini ve hayatının çalışmasını içerir)
