Gustave Courbet

Gustave Courbet
Gustave Courbet
	Nadar tarafından çekilen fotoğrafı
Genel bilgiler
Doğum adı	Jean Désiré Gustave Courbet
Doğum	10 Haziran 1819; Ornans, Fransa
Ölüm	31 Aralık 1877 (58 yaşında); La Tour-de-Peilz, İsviçre
Uyruk	Fransız
Alanı	Resim, Heykel
Sanat eğitimi	Antoine-Jean Gros tarafından verildi.
Katıldığı akımlar	Gerçekçilik
Ünlü yapıtları	Ornans'ta Cenaze, 1849 - 1850; L'Origine du monde (1866)
İmzası

Jean Désiré Gustave Courbet (10 Haziran 1819 - 31 Aralık 1877), Fransız ressam. On dokuzuncu yüzyılda Fransa'yı gerçekçilik akımıyla tanıştırdı. Courbet hayat görüşünü şöyle açıkladı:

“	Elli yaşındayım ve her zaman özgür yaşamak istedim. Hayatımı özgürlük içinde tamamlamama izin verin. Ölürken hakkımda "Hiçbir okula, kiliseye, enstitüye, akademiye ait değildi. Özgürlük rejimi haricinde hiçbir rejime ait olmadı." denmesine izin verin.	”
—Courbet^[1]

Gustave Courbet, 19. yüzyılın en güçlü ve karmaşık sanatçılarından biri olarak kabul edilen, binin üzerinde eserden oluşan önemli bir resim koleksiyonunun yaratıcısıdır. 1848-1849 yıllarından itibaren tabloları akademizmin, idealizmin ve romantizmin aşırılıklarının kriterlerine karşı çıkar. Türler arasındaki hiyerarşiyi ihlal ederek çağdaşları arasında skandala yol açar, ancak bazı özel koleksiyonerlerin ilgisini çeker ve sanatın sınırlarını zorlar.

Charles Baudelaire ve Jules-Antoine Castagnary gibi bazı eleştirmenlerin desteğini alan Courbet'nin eserleri, yalnızca gerçekçi resim akımıyla sınırlı kalmaz; 19. yüzyılın sonundaki modernist akımların çoğunu içinde barındırır.

Bireyci bir yapıya sahip olan Courbet, kendi kendini yetiştirdiğini ve kökenine bağlı olduğunu savunur. Doğanın güçlerine ve kadınlara olan sevgisiyle tanınır. Dindarlık, kötü niyet ve köylüler ile manuel işçilere duyulan küçümsemeye karşı mücadeleler vermiştir. Hayatının son döneminde ise tamamen doğa manzaralarına yönelmiştir. Yaşadığı dönemde bir ressamın bu denli hakaretlere maruz kalması oldukça nadirdir.

1871 Paris Komünü'nün bir aktörü olarak, Vendôme Sütunu'nun yıkılmasından sorumlu tutulmuş ve sütunu kendi masraflarıyla yeniden inşa etmekle cezalandırılmıştır. İsviçre'ye sürgüne gönderilen Courbet, ailesi ve Parisli arkadaşlarıyla mektuplaşmaya devam etmiş, eserlerini sergileyip satmayı sürdürmüştür. Hastalığı nedeniyle, genel af ilanından üç yıl önce, 58 yaşında hayatını kaybetmiştir.

1970'lerden itibaren özellikle Anglo-Sakson eleştirmenler tarafından yeniden değerlendirilen Courbet'nin eserleri, ilk gerçek biyografi çalışmalarını bu dönemde kazanmıştır. Özel yazılarının incelenmesiyle ortaya çıkan berrak, ince ve duyarlı kişiliği, onun güçlü ve ödünsüz sanatını moderniteyle sık sık şaşırtıcı bir bağ kurarak günümüze taşımaktadır.

Doubs, Ornans'daki Gustave Courbet Bölgesel Müzesi, sanatçının eserlerine adanmıştır.^[2]

Gerçekçilik

Courbet, gerçekçilik akımının yaratıcısı ve terimi literatüre kazandıran ressam olarak ün kazandı. Bir sanatçı olarak doğa manzaraları, deniz manzaraları ve mecazi kompozisyonlarla ilgilendi. Ayrıca, sosyal konuları işledi, fakirlerin zorlu çalışma şartlarına dikkat çekti. Eserleri ne romantizm ne de neoklasizm akımının içinde yer aldı. Courbet, gerçekçi bir ressamın görevinin sosyal aykırılıkları ve dengesizlikleri ortadan kaldırarak doğruyu açığa çıkarmak olduğuna inandı.

Courbet için gerçekçilik sadece çizgilerde ve biçimde mükemmelliği yakalamak değildi. Ayrıca, doğadaki düzensizlikleri anlatan ressamların kendiliğinden gelişen ve kaba boyamalarını da içeriyordu. Hayatın sertliğini betimledi ve bunu yaparken çağdaş fikirler geliştirdi.

Çalışmaları Honoré Daumier ve Jean-François Millet ile birlikte değerlendirildi ve Realizm (Gerçekçilik) olarak isimlendirildi.

Ornans'ta dünyaya gelen ressamın ailesi çiftçiydi ve oğullarının hukuk okumasını istiyordu. 1839 yılında Paris'e giden Courbet orada Steuben ve Hesse'nin stüdyosunda çalışmaya başladı. Stüdyodan bir süre sonra ayrılarak İspanyol, Flaman, Fransız ressamları inceleyip, eserlerinin kopyalarını çizerek kendi tarzını oluşturdu.

İlk çalışmasında bir Cariye'yi betimledi. Fakat daha sonra gerçek hayatın etkileri üzerinde çalışmaya başladı. 1847 yılında, Hollanda'yı ziyaret etti. Rembrandt, Hals ve diğer Hollandalı ustaların eserlerinden etkilenerek ressamların çevrelerindeki hayatı anlatmaları gerektiğine inandı.

Erken dönem çalışmaları arasında, kendi köpeğinin portresi ve Pipolu Adam ilgi çekti. Bu iki eseri de Paris Salonu sergilemeyi reddetti. Fakat, genç eleştirmenler hakkında pek çok yazı yazdılar ve 1849 yılında Courbet bilinen bir ressam haline geldi. Bu dönemde Ornans'taki Akşam Yemeğinden Sonra (Paris Salonu bu resmi ödüllendirdi) ve Loire Vadisi gibi eser üretti.

Ornans'ta Cenaze

Ressamın en önemli çalışmalarından biri de Ornans'ta Cenaze'dir. Bu resim, sanatçının Eylül 1848'de şahit olduğu bir olayı anlatır. Büyük amcasının cenazesini betimlediği bu eser gerçekçilik akımının en önemli parçalarından biri kabul edilir. Courbet, cenazeye katılan insanları tabloyu yaparken model olarak kullandı. Daha önceleri, tarihi olayları anlatmak için modeller, aktörler gibi kullanılıyordu. Burada ise Courbet "Cenazeye katılmış olan tüm kasaba halkını çizmeyi" tercih etti. Sonuç, Ornans'ta yaşamın ve yaşayanların gerçekçi bir temsili oldu. Eser hem eleştirmenlerin hem de kamuoyunun ilgisini çekti. 3,1x6,6 metrekarelik dev bir tabloydu. Sanat tarihçisi Sarah Faunce'a "Paris'te Defin kendini tarih resminin büyük geleneklerinin içinde buldu. Tıpkı kirli bir çizmeyle kibar bir partiye gidilmiş gibiydi ve gelenekselciler elbette ki resmi çok rahatsız edici buldular." dedi.^[3] Ayrıca, resim o dönem eserlerinden beklenen duygusal anlatımdan uzaktı. Ressamın karakterleri tiyatrosal hiçbir tepki vermemişler aksine yüzlerindeki ifade karikatürizeydi. Eleştirmenler, ressamı çirkinliği övmekle suçladılar.^[3] Fakat, romantizmin popülaritesini kaybettiği günlerde halkın bu yeni gerçekçi yaklaşım hoşuna gitti. Courbet, resmin önemini fark edip "Ornans'ta Cenaze, gerçekte romantizmin defni oldu." dedi.

1850 Salonu, 'Ornans'ta Cenaze ile birlikte 1945'te saldırıya uğrayan Taş Kırıcılar ve beş eserini daha sergiye kabul etti. Bu eserleri çoğunlukla yerel hayat ve arkadaşları ile ilgiliydi.

Ressam gerçekçilik ile ilgili fikirlerini anarşizm ile birleştirdi ve belirli bir dinleyici kitlesi kazandıktan sonra demokratik ve sosyalist konuşmalar yapmaya başladı.

1850 yılında bir arkadaşına şöyle yazdı:

“	...medenileşen toplumumuzda acımasız bir hayat yaşamam gerekli oldu. Devlete karşı bile özgür olmalıyım. Sempatimi kazanmış insanlara kendimi açık bir şekilde göstermeliyim.^[4]	„

Sanatçının Stüdyosu isimli tablosunu 1855 yılında yaptı. Bu tablo kendi hayatının bir betimlemesiydi. İçlerinde Charles Baudelaire'in de olduğu arkadaş çevresi ile birlikte kendini çizdi.

Şöhret

1860'ların sonuna döre, Courbet bir grup erotik eser çizdi. Bunların arasında Koltuktaki Çıplak Kadın (Femme nue couchée) da vardı. 1866 yılında çizdiği Dünyanın Kökeni isimli resimde kadın cinsel organını betimledi. Le Sommeil (Uyku) tablosunda ise iki kadını yatakta çizdi. Halka sergilenmesi yasaklanan bu eserler onun ününü daha da artırdı.

14 Nisan 1870'te Courbet, özgür ve sansürsüz sanat için bir bildiri yayınladı. Bu bildiriye imza atanlar arasında André Gill, Honoré Daumier, Jean-Baptiste Camille Corot, Eugène Pottier, Jules Dalou ve Édouard Manet vardı.

III. Napolyon'un vermek istediği şeref nişanını reddetmesi ile rejim karşıtları arasında popüler oldu. 1871 yılındaki devrim sırasında Paris'teki müzelerin korunması görevi ressama verildi ve ressam kalabalığın müzeleri yağmalamasına engel oldu. Resmi emir çıkartılarak Vendôme Column bölgesinin yıkmaya çalışanlara ayak diremesi sonucunda Versailles'da bir mahkeme tarafından altı ay hapis ve 500 frank para cezasına çarptırıldı.

1873'te yeni seçilen başkan Mac-Mahon, Vendôme Column'un bir daha inşa edilmesini istedi ve Courbet masrafları ödemekle cezalandırıldı. Ressam İsviçre'ye sığındı. 4 Mayıs 1877'de tahmini masraf açıklandı: 323.091 frank ve 68 sent. Courbet gelecek 33 sene boyunca her yıl 10.000 fran ödemeye mahkûm edildi.

Courbet, 58 yaşındayken İsviçre'de La Tour-de-Peilz'de ağır alkol sebebiyle geçirdiği karaciğer rahatsızlığı sonucunda 31 Aralık 1877'de öldü.

Sergileri

1882 yılında École des Beaux-Arts'ta çalışmalarından oluşan bir sergi açıldı.

2007 ve 2008 yıllarında Grand Palais (Paris), Fabre Müzesi (Montpellier) ve Metropolitan Sanat Müzesi'nde (New York) önemli sergileri açıldı.^[5]^[6]

Etkileri

Courbet tarzı gerçekçilik arkasından gelen pek çok ressamı etkiledi. Bunların arasında Alman ressamlar Wilhelm Leibl,^[7] James McNeill Whistler ve Paul Cézanne de yer alır. Ayrıca, Edward Hopper'ın "Paris'teki Köprü" (1906) ve "Şehre Yaklaşırken" (1946) çalışmalarında ressamın "Loue'nun Kaynağı" ve "Dünyanın Kökeni" resimlerine Freudyen bir yankılanma vardır. Hopper'ın 1920 yılında çizdiği "Les Deux Pigeons" isimli çalışması da Courbet ruhunu taşır. Bu eserde aşıklar bir taraçada birbirlerine sarılırken altlarında bir nehir ormana doğru özgürce akmaktadır.^[8]

Öğrencileri

Dış bağlantılar

Wikimedia Commons'ta Gustave Courbet ile ilgili ortam dosyaları mevcuttur.

Genel

Berman, Avis "Larger than Life" Smithsonian dergisi, Nisan 2008 2 Temmuz 2009 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
CGFA Courbet resimleri ve biyografisi
Humanities Web'de Courbet 7 Şubat 2009 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
Art Renewal Center; biyografi ve resimleri

Makaleler

Walker Art Gallery, Liverpool'da Courbet - Low Tide at Trouville 4 Eylül 2009 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
Gustave Courbet hakkında E-zine makalesi
1867 yılında çizilen karikatürü 21 Nisan 2009 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (André Gill tarafından çizildi)

Kaynakça

^ Courbet, Gustave: Letters of Gustave Courbet, 1992, University of Chicago Press, Petra Ten-Doesschate Chu tarafından İngilizce'ye çevrildi, ISBN 0-226-11653-0. (Google Books 10 Haziran 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.)
^ "Accueil". Musée Courbet (Fransızca). 4 Temmuz 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi.
^ ^a ^b Faunce, Sarah; Courbet, Gustave; and Nochlin, Linda 1988, sayfa 4.
^ Courbet, Gustave: artchive.com 30 Aralık 2009 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Perl, Jed: Gallery Going: Four Seasons in the Art World, 1991, Harcourt, ISBN 978-0-15-134260-0.
^ John Golding, "The Born Rebel Artist" 3 Ocak 2009 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., The New York Review of Books, v.55, n.2 (14 Şubat 2008)
^ Roberta Smith, "Art Review: Gustave Courbet -- Seductive Rebel Who Kept It Real" 10 Mayıs 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., New York Times, 29 Şubat 2008.
^ Forster-Hahn, Françoise, 2001, sayfa 155.
^ Wells, Walter, Silent Theater: The Art of Edward Hopper, London/New York: Phaidon, 2007

[letters-1] Courbet, Gustave: Letters of Gustave Courbet, 1992, University of Chicago Press, Petra Ten-Doesschate Chu tarafından İngilizce'ye çevrildi, ISBN 0-226-11653-0. (Google Books 10 Haziran 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.)

[2] "Accueil". Musée Courbet (Fransızca). 4 Temmuz 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi.

[Faunce4-3] Faunce, Sarah; Courbet, Gustave; and Nochlin, Linda 1988, sayfa 4.

[artchive-4] Courbet, Gustave: artchive.com 30 Aralık 2009 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Perl, Jed: Gallery Going: Four Seasons in the Art World, 1991, Harcourt, ISBN 978-0-15-134260-0.

[5] John Golding, "The Born Rebel Artist" 3 Ocak 2009 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., The New York Review of Books, v.55, n.2 (14 Şubat 2008)

[NYT=20080229-6] Roberta Smith, "Art Review: Gustave Courbet -- Seductive Rebel Who Kept It Real" 10 Mayıs 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., New York Times, 29 Şubat 2008.

[7] Forster-Hahn, Françoise, 2001, sayfa 155.

[8] Wells, Walter, Silent Theater: The Art of Edward Hopper, London/New York: Phaidon, 2007

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]