II. Murad Bey
| II. Murad Bey | |
|---|---|
| Tunus Beyi | |
| Mohamed Bey El Mouradi | |
| Hüküm süresi | 1666 - 1675 |
| Önce gelen | Paşa Hammuda Bey |
| Doğum | Tunus |
Murad II Bey (Arapça: Arapça: مراد باي الثاني,) 1675'te Le Bardo sarayında ölene kadar Tunus Beyi idi.[1][2]
Hükümdarlık
[değiştir | kaynağı değiştir]Hammuda Paşa Bey'in oğlu olan,[1] cesareti, metaneti ve halkın iyi yönetilmesine olan ilgisiyle öne çıktı.[1] Zamanının büyük bir kısmını, vergi toplamak, Cezayir ordusunun saldırılarıyla ve kuzeybatı kabilelerinin Cezayirlilerle işbirliğiyle uğraşmak için ülkeyi dolaşarak geçirdi. Ayrıca, Deyler Ali Laz'ın önderliğindeki milislerin divanının isyanıyla da karşı karşıya kaldı.[3] II. Murad, Tunus'tan uzaktaki seferlerinden birinde yenilgiye uğradıktan sonra, Laz onu Türk milislerinin subayı Mohamed Ağa ile değiştirdi.[3] Ancak II. Murad sonunda Mohamed Ağa'yı mağlup etti ve 1673'te yeniden iktidara geldi.[3] Bu noktada milisleri yeniden düzenledi.[3] Bu, Dey'in Bey'e karşı koyma gücünün sonunu işaret ediyordu.
Mimari Yönü
[değiştir | kaynağı değiştir]Mimari projeleri arasında, Türk milislerinin bir kısmının işgal ettiği eski bir funduq (depo) üzerine inşa edilen Muradiye Medresesi'nin yapımı bulunmaktadır; bu medrese, Maliki İslam hukuku okuluna adanmıştır.[2] Ayrıca II. Murad, Gabès'te bir caminin inşasından ve Mecerda Nehri üzerinde bir baraj köprüsü gibi önemli su yapılarının yapımından da sorumludur.[2]
Halefiyet
[değiştir | kaynağı değiştir]Murad II, Yusuf Dey'in kızıyla evlendi ve ölümünde üç oğlu kaldı: Mohamed Bey El Mouradi (Mamet Bey olarak bilinir), Ali Bey ve Ramazan Bey.[2] İlk ikisi, amcaları Mohamed El Hafsi'nin de katıldığı bir kardeş kavgası başlattı. Bu çatışma, 1675'ten 1701'e kadar süren ve 1701'de Tunuslu İbrahim Şerif tarafından hanedanın tüm prenslerinin öldürülmesiyle sona eren Tunus Devrimleri adlı uzun bir iç savaş dönemine yol açtı.
Ölümünde II. Murad, Hammuda Paşa Camii'nin yanında bulunan babasının türbesine defnedildi.[2]