Kavana (İbranice: כַּוָּנָה), Kabalist açıklamaya göre; tek noktada yoğunlaşmak, konsantre olmak. Kavana'nın kelime anlamı "niyet" veya "yönlenme"dir.[1] Kavana, aynı zamanda Yahudilik'te Tanrı'ya dua ederken gönülden yoğunlaşma ve manevi yönlenme şeklinde olması gerekli ruh halini de açıklar.[1] Bu durum Tora'da: " Efendin Tanrı'yı tüm kalbinle ve ruhunla ve tüm gücünle seveceksin" (Tesniye, 6:5) şeklinde ima edilmiştir.[1] Rabilere göre, duada Kavana gereklidir (Yeruşalayim Talmudu, Berahot, 4:1).[1] Kavana, Şema'nın söylenişinde (Berahot, 16a) gereklidir. Amida, ciddi bir ruh hali içinde söylenmelidir (Berahot, 5.1) Kafası karışık bir kişi dua etmemelidir: "Dua ettiğiniz zaman, Kim'in önünde durduğunuzu biliniz!" (Berahot, 28b) Keza Maimonides'te: "Şema'yı ve Tefilla'yı söylediğinizde düşüncelerinizi her şeyden arındırmalısınız. Buna alıştığınızda, herhangi bir berahayı söylediğinizde de aklınızı yalnız yaptığınız duaya veriniz" (Yad, 3.51) demiştir.[1]
Kavana'nın amacı duayı sıradanlaştırmamaktır. 2'nci yüzyılın Tanaim'inden R. Simeon'a göre: Şema ve Tefila'yı söylerken dikkat ediniz: dua ederken duanıza mekanik bir zorunluluk gözüyle bakmayınız" (Avot, 2.18), Başka bir deyimle Kavana'sız bir dua bilgelere göre dua değildir.[1] Ayrıca Şofar'ı dinlerken veya bir Megilla'nın okunuşunu izlerken ele Kavana'nın gerektiği tartışılmıştır.[1] Kavana'nın Yahudi mistisizmindeki rolü, kişinin ruhunu yaşamın kaynağı olan Tanrısal kaynağa yaklaştırır.[1] Kabalist uygulamada duadaki belirli kelimeler ve harfler üzerinde yoğunlaşarak Kavana gizli anlamları çözmeye yarar.[1] Şema'yı söylerken ilk mısrada dindar bir Yahudi gözlerini yumarak konsantre olmaya çalışır. Hasidim için Kavana duada bir gereksinmenin ötesinde duaya bir hazırlık olarak da kabul edilir.[1]
