Rondò

Başlığın diğer anlamları için Rondo (anlam ayrımı) sayfasına bakınız.

Rondò, 18. yüzyılın sonlarında popüler bir ameliyat vokal solo türüdür. İsim, hem müzik biçimini hem de kullanılan materyal türünü tanımlar.

Rondò, rondo adlı rafinaj formundan farklıdır. Son İngiliz ve Alman müzik literatüründe, İtalyanca heceleme ve telaffuz (son hecede vurgu ile) ile rondo (ilk hecede vurgu ile) olarak adlandırılan (ağırlıklı olarak araçsal) formdan ayırmak için kabul edilmiştir. Bu vokal türünün geliştiği 18. yüzyılın sonlarında böyle bir ayrım yapılmamıştır; yazımlar rondo, rondò, rondeau, rondeaux ve hatta rondieaoux ayırt edilmeden her iki müzik formunda da kullanılmıştır.

Bir biçim olarak rondò'nin önde gelen özelliği, zıt tempos ile iki bölüme ayrılmasıdır. Açılış kısmı yavaştır ve bir ABA deseni oluşturmak için zıt bir bölümden sonra sık sık dönen bir tema sunar. Bunu, yeni bir tema ile başlayan veya yavaş bölümün ana temasının daha hızlı bir çeşitlemesi ile başlayan sonuçlanan daha hızlı bir bölüm izler. Bazen yavaş bölümün ana teması ile ilişkili metin ikinci yarıda da tekrar eder. Operada, bu aryalar genellikle sadece prima donna veya primo uomo'ya atanır ve stratejik olarak sonuçlanan sahnenin içine? yanına veya ikinci perdenin son numarası olarak (üç perdelik bir operada) yerleştirilir.

Form, Mozart’ta bulunan rondò değişkeninin bir türevi olan stretta (ABA'B ': CC') olarak adlandırılan daha hızlı bir koda içeren, bileşik ikili formuna (ABA'B ') benzer ve geliştirmiş olabilir. Rondò'ları besteleme döneminin diğer önemli bestecileri arasında Giuseppe Sarti ve Domenico Cimarosa bulunur. Joseph Haydn, 1784 yılında Armida'daki “Dei pietosi” arenası için formu kullandı.