Sagital tepe

Sagital tepe, diğerlerinin yanı sıra birçok memeli ve sürüngen kafatasının kafatasının tepesinin (sagital sütürde) orta çizgisi boyunca uzunlamasına uzanan bir kemik sırtıdır. Bu kemik çıkıntısının varlığı, son derece güçlü çene kaslarının olduğunu gösterir. Sagital tepe, öncelikle ana çiğneme kaslarından biri olan temporal kasın bağlanmasına hizmet eder. Sagital tepe gelişiminin bu kasın gelişimi ile bağlantılı olduğu düşünülmektedir. Sagital tepe, genellikle bir hayvanın gençlik döneminde, temporal çizgilerin yakınsaması ve kademeli olarak yükselmesinin bir sonucu olarak, temporal kasın büyümesiyle birlikte gelişir.^{[kaynak belirtilmeli]}

İşlev

Genellikle avlanma stratejilerinin bir parçası olarak dişlerini güçlü bir şekilde ısırmaya ve sıkmaya dayanan yetişkin hayvanların kafataslarında bir yay arması bulunma eğilimindedir. Tyrannosaurlar da dahil olmak üzere bazı dinozor türlerinin kafatasları, iyi gelişmiş sagital tepelere sahipti. Memeliler arasında köpekler, kediler, aslanlar ve diğer birçok etobur, tapirler ve bazı maymunlar dahil olmak üzere bazı yaprak yiyicilerin yaptığı gibi sagital tepelere sahiptir.^{[kaynak belirtilmeli]}

İnsansı maymunlar ve homininler

Sagital tepeler, sağlam büyük maymunlarda ve bazı erken homininlerde (Paranthropus) bulunur. Belirgin sagital tepeler erkek goriller ve orangutanlar arasında bulunur, ancak Bili maymunları gibi erkek şempanzelerde nadiren görülür.

İnsan evrimsel soy ağacında şimdiye kadar keşfedilen en büyük sagital tepe, bilinen en eski sağlam hominid (paranthropus) atası ve bugüne kadar keşfedilen en eski sağlam australopithecine olan "Kara Kafatası", Paranthropus aethiopicus alan numarası KNM WT 17000'e aittir. Armanın öne çıkması, P. aethiopicus'un ağır çiğnemesine bir uyarlama gibi görünüyor ve Kara Kafatasının yanak dişleri buna bağlı olarak büyük. Paranthropus boisei ve Paranthropus robustus dahil olmak üzere diğer Paranthropinlerin kafataslarında daha küçük sagital tepeler de bulunur..^{[kaynak belirtilmeli]}

İnsan atalarında sagital tepenin küçülmesi, geniş çapta büyüyen bir beyne ve küçülen dişlere bağlanıyordu. Bununla birlikte, 2004 yılında Dr. Hansell Stedman tarafından yönetilen bir grup araştırmacı tarafından^[1] bir çerçeve kayması mutasyonunun, sagital tepeye bağlı olan temporalis kasının bireysel kas liflerini küçülttüğü keşfedildi. Bunun beyin boyutunun artmasına izin verdiğine inanılıyordu, çünkü tepe artık kesinlikle gerekli değildi, ancak 2017'den sonra George Washington Üniversitesi'nden araştırmacılar tarafından yönetilen daha sonraki bir makale,^[2] başlangıçta varsayıldığı gibi, beyin boyutundaki artış ve diş boyutundaki azalmanın bağlantılı olmadığını buldu.