Santa Croce Bazilikası (Floransa)
Basilica di Santa Croce | |
_-_Facade.jpg) Santa Croce, Eylül 2013 | |
 | |
| Genel bilgiler | |
|---|---|
| Durum | Minor bazilika |
| Tür | Roman Katolik |
| Mimari tarz | Gotik, Rönesans, Neogotik |
| Adres | Piazza di Santa Croce, 16, 50122 Firenze FI, İtalya |
| Şehir | Floransa, Toskana |
| Ülke |  İtalya |
| Koordinatlar | 43°46′06″K 11°15′46″D / 43.76833°K 11.26278°D |
| Temel atma | 1294–1295 |
| Tamamlanma | 1385 |
| Yenileme | 1560 (İç dizayn) 1842 (Çan kulesi) 1587-1863 (Ön yüz) |
| Tasarım ve inşaat | |
| Mimar(lar) | Arnolfo di Cambio |
| Diğer tasarımcılar | Giotto |
| Yenileme bilgileri | |
| Diğer tasarımcılar | Nicoló Matas Giorgio Vasari |
Santa Croce Bazilikası (İtalyanca: Basilica di Santa Croce; İngilizce: Basilica of the Holy Cross: Kutsal Haç Kilisesi), İtalya, Floransa'da Franciskan mezhebinin en önemli kilisesi olup, Roma Katoliik Kilisesi'nin küçük bir basilikasıdır. Santa Croce Meydanı'nda konumlanır ve Duomo'nin yaklaşık 800 metre güneyindedir. Yapı yeri (ilk seçildiğinde) şehir surlarının dışında ve bataklık bir topraktı. Michelangelo, Galileo, Machiavelli, Foscolo, Gentile, Rossini ve Marconi gibi bazı en meşhur İtalyanların mezar yeridir. Bu nedenle ayrıca Temple of the Italian Glories (İtalyan övünmeler tapınağı) (Tempio dell'Itale Glorie) olarak da bilinir.
Yapı
[değiştir | kaynağı değiştir]
Basilika, Franciskan mezhebinin dünyadaki en geniş kilisesidir. On altı şapelin en çok dikkate değer olanıdır. Şapellerin çoğunun süslemeleri Giotto ve onun öğrencileri tarafından yapılmıştır. Mezarı ve adına dikilen anıt fresklerle süslenmiştir. Efsane Santa Croce'nin Assisili Francesco'nun kendisi tarafından kurulduğunu söyler. Günümüzdeki kilisenin eski bir yapının üzerine, 12 Mayıs 1294 yılında olasılıkla Arnolfo di Cambio tarafından yapımına başlanmıştır[1] ve şehrin zengin aileleri tarafından finansmanı sağlanmıştır. Papa IV. Eugene tarafından 1442 yılında kutsanmıştır. Yapının dizaynı Franciskan'ların şatafatsız yaklaşımını yansıtmaktadır. Zemin katı bir Mısır veya Aziz Francis'in sembolu olan "Aziz Francis Haçı" olup, 115 metre uzunluğundadır. Kilisede halkın toplandığı orta alan yandaki iki kısım ile sekizgen sütunlarla ayrılır.
1560 yılında, koro bölmesi karşıt reform hareketlerinden yükselen değişimin bir parçası olarak kaldırıldı ve iç kısım Giorgio Vasari tarafından yeniden inşa edildi. Sonuç olarak kilisenin dekorasynunda hasarlar vardı ve önceki sunakların çoğunda bulunan paravanaların çoğu kayboldu.
Çan kulesi yangından zarar gören öncekinin yerine 1842 yılında yapıldı. Neo-Gotik mermer önyüz, 1587-1863 tarihleri arasında Nicolò Matas tarafından yapıldı.
Bir Yahudi olan Ancona'lı mimar Niccola Matas kilisenin ön yüzünü 19. yüzyıl neo-gotik mimari tarzında dizayn etmiştir. Matas, kendi emsalleri ile gömülmek istemişti. Fakat kendisi bir Yahudiydi ve şehrin duvarları içinde olmayan bir revandanın altına gömüldü.
1866 yılında hükûmetin pek çok dini evlere baskısı sonucu kompleks kamunun mülkiyeti haline geldi ve savaş sonrası İtalya bağımsızlığını elde etti ve birliğini sağladı.[2] [3] Bugün Franciskan keşişlerinin eski yemekhanesi bir dericilik okulu olan (Leather School) "Scuola del Cuoio" na ev sahipliği yapmaktadır.[1] Ziyaretçiler yandaki dükkânlarda satılan; sanatçıların el hünerleri olan yapımlardan para kesesi, cüzdanlar (el çantası) ve diğer deri eşyaları görebilir ve satın alabilirler.
Sanat
[değiştir | kaynağı değiştir]Kilisede bulunan sanatçıların eserleri:
- Benedetto da Maiano (mimber; Cappella dei Pazzi'ye kapılar, kardeşi Giuliano ile)
- Antonio Canova (Alfieri'nin abidesi)
- Cimabue (Crucifixion, 1966 yılı sel baskınında kötü bir şekilde hasar gördü ve şimde yemekhanededir)
- Andrea della Robbia (Medici Şapeli'ndeki tablolar)
- Luca della Robbia (Pazzi Şapeli'nin süslemesi)
- Desiderio da Settignano (Marsuppini'nin mezarı; Pazzi Şapelinde duvar süsü (friz)
- Donatello (Güney duvarı üzerinde "İsa'ya hamile olduğunu Meryem'e bildiren" rölyef; crucifix in the lefthand Cappella Bardi; St Louis of Toulouse yemekhanede, orijinal olarak Orsanmichele için yapılmıştır)
- Agnolo Gaddi (frescoes in Cappella Castellani and chancel; stained glass in chancel)
- Taddeo Gaddi (frescoes in Cappella Baroncelli; Crucifixion in the sacristy; Last Supper in the refectory, considered his best work)
- Giotto (frescoes in Cappella Peruzzi and righthand Cappella Bardi; possibly Coronation of the Virgin, altarpiece in Cappella Baroncelli)
- Giovanni da Milano (frescoes in Cappella Rinuccini) with Scenes of the Life of the Virgin and the Magdalen
- Maso di Banco (Cappella Bardi di Vernio, freskler) Aziz Sylvester'in hayatından sahneleri betimleyen (1335-1338).
- Henry Moore (statue of a warrior in the Primo Chiostro)
- Andrea Orcagna (frescoes largely disappeared during Vasari's remodelling, but some fragments remain in the refectory)
- Antonio Rossellino (Madonna del Latte rölyefi (1478) güney yan kısımda)
- Bernardo Rossellino (Bruni'nin mezarı)
- Santi di Tito (Supper at Emmaus ve Resurrection, tabloları kuzey yan kısımda)
- Giorgio Vasari (Michelangelo'nun mezarı) heykeltıraş Valerio Cioli ile, Iovanni Bandini ve Battista Lorenzi. Way to Calvary Vasari tarafından yapıldı.[4]
- Domenico Veneziano (SS John ve Francis yemekhanede)
Lorenzo di Niccolò tarafından yapılan Poliptik eskiden kilisenin Medici Şapelindeyken, şimdi Florentin galerisi ve Milano'daki Bagatti Valsecchi Müzesi olmak üzere ikiye ayrıldı.
Cenaze anıtları
[değiştir | kaynağı değiştir]
Bazilika, Floransalılar için dua ve korunma yeri haline gelmişti ve burası gömülme yeri olarak büyük bir onur vesilesiyle gelenek haline dönüşmüştü.
Zengin ailelerden Bardi ve Peruzzi gibi bazıları şapel sahibiydi. 500 yıl boyunca anıtlar kilisenin içinde yerleştirildi ve bunlardan bazıları şunlardır:
- Leon Battista Alberti (15. yüzyıl mimar ve sanatçı teorisyen)
- Vittorio Alfieri (18. yüzyıl şair ve dramacı)
- Eugenio Barsanti (İçten yanmalı motor yardımcı mucidi)
- Lorenzo Bartolini (19. yüzyıl heykeltıraş)
- Julie Clary, Joseph Bonaparte'ın eşi ve onların kızı Charlotte Napoléone Bonaparte
- Leonardo Bruni (15. yüzyıl Cumhuriyet rektörü, bilim adamı ve tarihçi)
- Dante (gerçekte Ravenna'da gömülüdür)
- Ugo Foscolo (19. yüzyıl şairi)
- Galileo Galilei
- Giovanni Gentile (20. yüzyıl filozofu)
- Lorenzo Ghiberti
- Vittorio Ghiberti
- Niccolò Machiavelli, Innocenzo Spinazzi tarafından
- Carlo Marsuppini (15. yüzyıl Cumhuriyet rektörü)
- Michelangelo Buonarroti
- Raffaello Morghen (19. yüzyıl oymacısı)
- Gioacchino Rossini
- Louise of Stolberg-Gedern (Charles Edward Stuart'ın eşi)
- Guglielmo Marconi
- Enrico Fermi (gerçekte Chicago, Illinois'da gömüldü)
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ "Arşivlenmiş kopya". 29 Temmuz 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2009.
- ^ "Arşivlenmiş kopya". 5 Eylül 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2009.
- ^ "Arşivlenmiş kopya". 28 Ağustos 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2009.
- ^ Kitap | first= Eve|last= Borsook| year=1991| title= The Companion Guide to Florence, 5th Edition| editor = Vincent Cronin | pages= pages 100–104| yayıncı= HarperCollins; New York
Dış bağlantılar
[değiştir | kaynağı değiştir]
- Homepage21 Mart 2009 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (in Italian)
- Santa Croce Overview18 Mart 2009 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- Museums of Florence | Church and Museum of Santa Croce19 Mayıs 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
