Ahmed Ticani
| Ahmed Ticani | |
|---|---|
 Al Tijani'nin Cezayir'in Aïn Madhi kasabasında doğduğu ev | |
| Doğum | 1735 Cezâyir-i Garp |
| Ölüm | 1815 Fes |
Ahmed Ticani (Arapça: احمد التجانی, 1735–1815), Cezayirli İslam alimi ve bir Sûfî tarikatı olan Ticanilik kurucusu.[1][2][3]
Yaşamı
[değiştir | kaynağı değiştir]Tijani, 1735 yılında Muhammed el-Muhtar'ın oğlu olarak Ayn Madi'de doğdu. Berberi geleneğine göre dedesi Tican kabilesinden bir kadınla evlendiğinden ailesi "Ticani" nisbesi almıştır. Ticani, on altı yaşındayken veba nedeniyle anne ve babasını kaybetti. Ayn Madi'de Muhammed Bafiyya'dan Kur'an'ı öğrendi. Halil ibn İshak el-Cundi'nin Maliki mezhebine göre yazılmış İslam fıkıh eserlerini ve Ebü'l-Kâsım el-Kuşeyrî'nin Risâle ila's-sufiyye'sini okudu.
1757'de Tilemsenden Fes'e gitti. Oradayken üç Sufi tarikatına, Kadiri, Nasiri ve Şazeli'ye intisap etti. Bundan sonra Fes'ten ayrılarak Abîd'de beş yıl süreyle Sîdî Abdülkādir b. Muhammed'in hizmetinde bulundu. 1772'de hac için ve Sufi yaşam tarzını aramak için Mekke'ye yolculuğa başladı. Yolculuğu sırasında Azvâvî Zâviyesi'nde Halvetî şeyhi Mahmûd b. Abdurrahman'in sohbetine dahil oldu. Tunus'tan ayrılarak Mısır'a gitti ve Kahire'de Halveti şeyhi Mahmud el-Kurdi ile tanıştı. Ticani 1773'ün sonlarında Mekke'ye ulaştı ve hac görevini gerçekleştirdi. Sufi bir yaşam tarzı arayışında, hizmetçisi dışında nadiren insanlarla görüşen Şeyh Ahmed bin Abdullah El Hindi ile tanıştı. Medine'de Halveti'nin Sammaniyye kolunun kurucusu Abdülkerim el-Samman ile tanıştı. Al-Samman, Tijani'ye bölgedeki Sufi tarikatları içinde kutb veya alim olacağını söyledi. Tijani Mekke'den ayrıldı ve Halvetiyye tarikatını vaaz etmek için el-Kurdi'nin onayını aldığı Kahire'ye döndü. Birkaç yıllığına Kahire'den Tlemcen'e yerleşti.
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ Jestice, Phyllis G. (2004). Holy people of the world: a cross-cultural encyclopedia. ABC-CLIO. s. 858. ISBN 978-1-57607-355-1.
- ^ Willis, John Ralph (2012). Studies in West African Islamic History: Volume 1: The Cultivators of Islam. Routledge. s. 234. ISBN 978-1-136-25160-3.
- ^ Gibb, H. A. R. (1970). Mohammedanism. OUP USA. s. 116. ISBN 978-0-19-500245-4.
