André Derain
| André Derain | |
|---|---|
 André Derain, 1903 | |
| Genel bilgiler | |
| Doğum | 10 Haziran 1880 Chatou, Yvelines, Fransa |
| Ölüm | 8 Eylül 1954 (74 yaşında) Garches, Hauts-de-Seine, Fransa |
| Uyruk | Fransız |
| Alanı | Resim, Heykel |
| Sanat eğitimi | Académie Camillo, Académie Julian |
| Katıldığı akımlar | Fovizm |
André Derain (10 Haziran 1880, Chatou, Yvelines, Fransa – 8 Eylül 1954, Garches, Hauts-de-Seine, Fransa), Henri Matisse ile birlikte Fovizm'in kurucusu olan[1] Fransız ressam ve heykeltıraş.
Hayatı
[değiştir | kaynağı değiştir]İlk yılları
[değiştir | kaynağı değiştir]Derain 1880'de Paris'in hemen dışındaki Chatou, Yvelines, Île-de-France'ta doğdu. 1898'de Académie Camillo'da mühendislik eğitimi alırken[2] Eugène Carrière'in resim derslerine katıldı ve burada Matisse ile tanıştı. 1900'de tanıştığı Maurice de Vlaminck ile aynı stüdyoyu paylaşmaya başladı ve ilk peyzajlarını çizdi. Fransız ordusunda silah altına alındığı 1901 ile 1904 yılları arasında çalışmalarına ara verdi. Terhisinin ardından Matisse, Derain'in anne ve babasını, ressamın mühendislik eğitimini bırakmasına izin vermeleri için ikna etti. Böylece tüm zamanını resim yapmaya ayırabilen Derain Académie Julian'a katıldı.[3]
Fovizm
[değiştir | kaynağı değiştir]Derain ve Matisse 1905 yazı boyunca Akdeniz kıyısındaki bir kasaba olan Collioure'da birlikte çalıştılar ve aynı yılın sonlarında oldukça yenilikçi tablolarını Salon d'Automne'da sergilediler. Tablolar, çok parlak ve doğal olmayan renkleri sebebiyle eleştirmen Louis Vauxcelles tarafından alaycı biçimde les Fauves (vahşi hayvanlar) olarak adlandırıldı ve böylece Fovizm hareketi başlamış oldu. Mart 1906'da ünlü sanat simsarı Ambroise Vollard Derain'i şehir hakkında bir dizi tablo yapması için Londra'ya gönderdi. 29'u halen var olan bu 30 tabloda Derain Londra'yı, daha önce Whistler veya Monet gibi ressamların yaptıklarıdan oldukça değişik bir şekilde resmetti. Cesur renkler ve kompozisyonlar kullanan ressam Thames'ın ve Tower Bridge'in birçok resmini çizdi. Bazı Thames resimlerinde noktacılık tekniklerini kullanmıştı ancak noktalar çok büyük olduğundan divisionism tekniğine yaklaşıyordu ve böylece hareket eden suyun üzerindeki güneş ışığının yarattığı renk dağılımı etkili biçimde gösterilebiliyordu.[4]
1907'de sanat simsarı Daniel-Henry Kahnweiler Derain'in tüm stüdyosunu satın alarak ressama maddi istikrar sağladı. Derain taş heykelciliği üzerine denemeler yaptı. Arkadaşı Pablo Picasso ve diğer önemli ressamlara yakın olabilmek için Montmartre'a taşındı. Buraya taşındıktan sonra ressam, Fovizm'in parlak renklerinden uzaklaşarak daha mat renkler kullanmaya, eserlerinde Kübizm ve Paul Cézanne etkileri göstermeye başladı.[5] Gertrude Stein'a göre Derain, Afrika heykelciliğini Kübistlerden daha önce keşfetmiş ve esinlenmişti.[6] Derain, Guillaume Apollinaire'in 1909'da yayımlanan L'enchanteur pourrissant eseri için primitif tarzda tahtabaskılar hazırladı. Eserlerini 1909'da Münih'teki Neue Künstlervereinigung'da,[7] 1912'de Der Blaue Reiter'de[8] ve 1913'te New York'taki Armory Show'da sergiledi. 1912'de Max Jacob'un şiir derlemesi için illüstrasyonlar yaptı.
Yeni klasizme doğru
[değiştir | kaynağı değiştir]Bu dönemde Derain'in eserleri, Eski Ustalar üzerine yaptığı incelemeleri gitgide daha fazla yansıtmaya başladı. Eserlerde rengin rolü azalırken formlar keskinleşti; öyle ki 1911-1914 yılları arası ressamın gotik dönemi olarak adlandırıldı. Ressamın 1914'te I. Dünya Savaşı için askere gitti ve 1919'da terhis olana dek çok az resim çizdi. Ancak 1916'da André Breton'un ilk kitabı Mont de Piete için bir set illüstrasyon hazırladı.
Savaşın ardından Derain yenilenen klasizm akımının lideri oldu. Fovizm'in vahşiliği uzun yıllar geride kalmıştı ve ressam artık geleneğin koruyucusu olarak saygı görüyordu.[9] 1919'da Ballets Russes'in lideri Diaghilev için La Boutique fantasque balesini tasarladı.[10] Başarılı olan bu denemenin ardından ressam birçok bale tasarımı yarattı. 1920'ler, Derain'in başarısının doruğunda olduğu dönemdi. 1928'de Carnegie Ödülü'nü kazandı ve Fransa dışında, Londra, Berlin, Frankfurt, Düsseldorf, New York ve Cincinnati gibi birçok yerde sergiler açtı.[11]
II. Dünya Savaşı'nda Fransa'nın Almanlar tarafından işgali sırasında Derain genelde Paris'te yaşadı ve Almanlardan ilgi gördü çünkü Fransız kültürünün prestijini temsil ediyordu. 1941'de Almanya'ya resmî bir ziyaret yapması için gelen teklifi kabul etti, başka Fransız sanatçılarla birlikte Nazi heykeltıraş Arno Breker'in Berlin'deki bir sergisine katıldı.[5] Derain'in bu ziyareti Nazi propagandasında doğal olarak oldukça fazla yer bulmuştu. Savaşın sona ermesinin ardından ressam iş birlikçi olarak görülmeye başladı ve daha önceki birçok destekçisi tarafından dışlandı.
Ölümünden bir sene önce, tam olarak iyileşemeyen bir göz iltihabına yakalandı. 1954'te bir aracın çarpması sonucu[12] Garches, Hauts-de-Seine'de öldü.
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ Sabine, Rewald. "Fauvism". from Timeline of Art History. New York: The Metropolitan Museum of Art, 2000–. 11 Ağustos 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Aralık 2007.
- ^ Cowling ve Mundy, 1990, s.92
- ^ "International Painting and Sculpture - Le Cavalier au cheval blanc". National Gallery of Australia. 5 Aralık 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Aralık 2007.
- ^ Tom Rosenthal, reviewing Derain's London paintings on show at the Courtauld Gallery, The Independent 4 Aralık 2005
- ^ a b "Works on View: André Derain". Guggenheim Hermitage Museum. 20 Kasım 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Aralık 2007.
- ^ "Stein, The Autobiography of Alice B. Toklas". 27 Haziran 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ocak 2012.
- ^ Hamilton, 1993, s.207
- ^ Sotriffer, 1972, s.59
- ^ Cowling ve Mundy, 1990, s.92–93
- ^ "australiadancing". 8 Ağustos 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ocak 2012.
- ^ Clement, 1994, s.396
- ^ "André Derain Biography". Namen der Kunst. Art Directory GmbH. 19 Temmuz 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2008.
Dış kaynaklar
[değiştir | kaynağı değiştir]- Clement, Russell (1994). Les Fauves: A Sourcebook. Greenwood Press. ISBN 0-313-28333-8. (İngilizce)
- Cowling, Elizabeth; Mundy, Jennifer (1990). On Classic Ground: Picasso, Léger, de Chirico and the New Classicism 1910–1930. London: Tate Gallery. ISBN 1-85437-043-X (İngilizce)
- Hamilton, George Heard (1993). Painting and Sculpture in Europe, 1880–1940. Yale University Press. ISBN 0-300-05649-4.
- Sotriffer, Kristian (1972). Expressionism and Fauvism. McGraw-Hill. OCLC 1149407. (İngilizce)
Dış bağlantılar
[değiştir | kaynağı değiştir]
- André Derain: Sanal Sanat Galerisi8 Aralık 2006 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- Derain, André
- Ten Dreams Galerileri 15 Ekim 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- Gelett Burgess, The Wild Men of Paris, Matisse, Picasso and Les Fauves, 191028 Mart 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
| Otorite kontrolü |
|
|---|
