Henry Fairlie

Henry Fairlie
Henry Fairlie
Doğum	13 Ocak 1924; Londra, İngiltere
Ölüm	25 Şubat 1990 (66 yaşında); Washington DC
Meslek	Gazeteci
Alma mater	Christi College, Oxford

Henry Jones Fairlie (13 Ocak 1924, Londra, İngiltere - 25 Şubat 1990, Washington, DC), "Müesses nizam" terimini popülerleştirmesiyle tanınan bir İngiliz siyasi gazeteci ve toplum eleştirmeniydi. Bu terim, "tüm doğru insanların" Britanya'yı büyük ölçüde sosyal bağlantılar aracılığıyla nasıl yönettiğini inceleyen bir analizdi. Atlantik'in her iki yakasında da 36 yıl boyunca tanınmış bir serbest yazar olarak çalıştı ve The Spectator, The New Republic, The Washington Post, The New Yorker ve diğer birçok gazete ve dergide yazıları yer aldı. Ayrıca beş kitabın da yazarıydı; en önemlisi, John F. Kennedy'nin ABD başkanlığına dair erken dönem revizyonist bir eleştiri olan The Kennedy Promisedı.

2009 yılında Yale Üniversitesi Yayınları, Bite the Hand That Feeds You: Essays and Provocations (9780300123838) adlı eserini yayınladı. Bu eser, Newsweek muhabiri Jeremy McCarter tarafından düzenlendi.

Biyografi

Fairlie, İskoç kökenli bir ailenin yedi çocuğundan beşincisi olarak Londra'da doğdu. Babası James Fairlie, Fleet Street'te çok içki içen bir editördü; annesi Marguerita Vernon ise Presbiteryen bir rahibin kızıydı. Fairlie, Oxford'daki Corpus Christi'de Modern Tarih okumadan önce Byron House ve Highgate School'a gitti.^[1]

Fairlie, 1945'te mezun olduktan sonra gazetecilik kariyerine Manchester Evening News gazetesinde başladı ve ardından The Observer gazetesinde David Astor için kısa bir süre çalıştı. Bu dönemde Lisette Todd Phillips ile evlendi ve bir oğlu ve iki kızı oldu.^[2] 1956'da Kingsley Amis'in eşi Hilly ile bir ilişki yaşadı.^[3]

Fleet Caddesi

Fairlie, 1950'de The Times kadrosuna katıldı ve genç yaşta yükselerek gazetenin iç siyasetle ilgili başyazarlarından biri oldu.^[4] 1954'te, hayatının sonuna kadar sürdüreceği serbest yazarlığın daha büyük bağımsızlığını üstlenmek için bu görevin güvencesinden vazgeçti. The Spectator dergisinde önce Trimmer takma adıyla, sonra da kendi imzasıyla "Politik Yorum" köşesinin yazarı olarak, modern siyasi köşenin şekillenmesine katkıda bulundu.^[5]

Fairlie, Eylül 1955'te, Dışişleri Bakanlığı'nın Moskova'ya sığındığı yaygın olarak kabul edilen iki üyesi Guy Burgess ve Donald Duart Maclean'ın arkadaşları ve tanıdıklarının, basının dikkatini bu kişilerin ailelerinden nasıl uzaklaştırmaya çalıştıklarını anlatan bir köşe yazısı kaleme aldı. Fairlie, bu tanınmış ve iyi bağlantıları olan kişileri "Devlet" olarak tanımlayarak şöyle diyordu:

“	'Müesses nizam' derken yalnızca resmi iktidar merkezlerini kastetmiyorum -her ne kadar kesinlikle onun bir parçası olsalar da- daha ziyade iktidarın uygulandığı resmi ve toplumsal ilişkilerin tüm matrisini kastediyorum. Britanya'da (daha spesifik olarak, İngiltere'de) iktidarın kullanımı, toplumsal olarak uygulandığı kabul edilmedikçe anlaşılamaz.^[6]	„

Terim, Londra'nın dört bir yanındaki gazete ve dergilerde hızla yaygınlaştı ve Fairlie'yi ünlü yaptı.^[7] Oxford English Dictionary, Fairlie'nin köşesini locus classicus olarak gösterdi. Ancak daha sonra, Ralph Waldo Emerson'ın "the Establishment" kelimesini bu şekilde kullanan ilk kişi olduğunu tespit etti.^{[kaynak belirtilmeli]}

Fairlie daha fazla tanındıkça, kişisel hayatı kaotik bir hal aldı. Çok fazla içiyor ve bir dizi evlilik dışı ilişki yaşıyordu; bunlardan biri, arkadaşı Kingsley Amis'in karısıyla yaşadığı ve neredeyse evliliklerini bitiren ilişkiydi.^[8] Para konusunda asla sorumluluk sahibi olmayan Fairlie, binlerce sterlin borç biriktirdi.^[9] Ayrıca, 1965'te televizyonda Lady Antonia Fraser'a hakaret etti ve bu da kendisine ve Bağımsız Televizyon Kurumu'na karşı bir iftira davası açılmasına yol açtı.^[10] O yıl, ilk kez Amerika'yı ziyaret etti ve ülkeye hemen aşık oldu. Birkaç ay sonra, oraya kalıcı olarak taşındı.^[11]

Amerika

Fairlie, Washington'da bir istisnaydı; kendine özgü muhafazakârlığı onu sıklıkla Demokratlar'a Cumhuriyetçiler'den daha sempatik bırakan bir Muhafazakar'dı. Bu sapkın siyaset, 1970'lerin ortalarından 1990'daki ölümüne kadar düzenli olarak katkıda bulunduğu "The New Republic"te kendine bir yer edinmesine yardımcı oldu. 1980'lerin ortalarında, dairesinin taksitlerini ödeyemeyince, oradaki ofisinde yaşamaya, masasının yanındaki kanepede uyumaya bile mecbur kaldı.^[12]

Fairlie, kariyerinin ikinci yarısının büyük bir kısmını Amerika'yı Amerikalılara anlatmaya adadı. 1976 ve 1982 yılları arasında, The Washington Post için iki haftada bir yayınlanan "Fairlie at Large" (Büyük Çapta Fairlie) başlıklı köşe yazısını yazdı. Bu yazılarda sık sık siyasi konuları bir kenara bırakarak Amerikan görgü ve ahlak anlayışı üzerine yazdı: örneğin, Amerikalıların neden duş almaktan vazgeçip daha tefekkür dolu banyolar tercih etmeleri gerektiği gibi.^[13] Amerikan yaşamının olanaklarına olan romantik bağlılığı, en açık ifadesini, The New Republic dergisinin 4 Temmuz 1983'te yayınladığı "Amerika'yı Neden Seviyorum" başlıklı uzun denemesinde buldu.

Fairlie, 1990 kışında "The New Republic"in lobisinde düşerek kalçasını kırdı. Kısa bir hastanede kaldıktan sonra 25 Şubat'ta hayatını kaybetti. Külleri İskoçya'daki aile mezarlığına gömüldü.^[14]

Kitaplar

Politikanın Hayatı, Methuen, 1969.
Kennedy Sözü, Doubleday, 1973.
Batı Dünyasının Şımarık Çocuğu: Zamanımızda Amerikan Fikrinin Yanlış Yönlendirilmesi, Doubleday, 1976.
Partiler: Bu Yüzyılda Cumhuriyetçiler ve Demokratlar, St. Martin's, 1978.
Günümüzün Yedi Ölümcül Günahı, New Republic Books, 1978.
Seni Besleyen Eli Isır: Denemeler ve Provokasyonlar, Jeremy McCarter tarafından düzenlendi, Yale Üniversitesi Yayınları, 2009.

Notlar

^ McCarter, Jeremy, ed. (2009) Bite the Hand That Feeds You: Essays and Provocations by Henry Fairlie. New Haven: Yale University Press, pp. 3–4.
^ McCarter, pp. 4–5.
^ The Daily Telegraph (11 Temmuz 2010). "Hilly Kilmarnock, Abu Daoud and Alf Carretta". The Times. 3 Nisan 2025 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2024.
^ McCarter p. 5.
^ Watkins, Alan (2000). A Short Walk Down Fleet Street. London: Duckworth, p. 66.
^ Fairlie, Henry (23 Eylül 1955). "Political Commentary". The Spectator. ss. 5-7. Erişim tarihi: 22 Haziran 2022.
^ Fairlie, Henry. "Evolution of a Term", The New Yorker, 19 October 1968.
^ leader, Zachary, ed. (2001) The Letters of Kingsley Amis. London: Miramax, pp. 486–7.
^ "'Unpaid'" debts of journalist", The Times, 3 May 1968, p. 2.
^ "ITA to Pay Lady Antonia Fraser for Libel", The Times, 6 May 1967, p. 12.
^ McCarter, p. 13
^ McCarter, p. 24.
^ Fairlie, Henry. "The Importance of Bathtubs," The Washington Post, 22 January 1978.
^ McCarter, pp. 33–4.

Dış bağlantılar

[1] McCarter, Jeremy, ed. (2009) Bite the Hand That Feeds You: Essays and Provocations by Henry Fairlie. New Haven: Yale University Press, pp. 3–4.

[2] McCarter, pp. 4–5.

[3] The Daily Telegraph (11 Temmuz 2010). "Hilly Kilmarnock, Abu Daoud and Alf Carretta". The Times. 3 Nisan 2025 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2024.

[4] McCarter p. 5.

[5] Watkins, Alan (2000). A Short Walk Down Fleet Street. London: Duckworth, p. 66.

[6] Fairlie, Henry (23 Eylül 1955). "Political Commentary". The Spectator. ss. 5-7. Erişim tarihi: 22 Haziran 2022.

[7] Fairlie, Henry. "Evolution of a Term", The New Yorker, 19 October 1968.

[8] r, Zachary, ed. (2001) The Letters of Kingsley Amis. London: Miramax, pp. 486–7.

[9] "'Unpaid'" debts of journalist", The Times, 3 May 1968, p. 2.

[10] "ITA to Pay Lady Antonia Fraser for Libel", The Times, 6 May 1967, p. 12.

[11] McCarter, p. 13

[12] McCarter, p. 24.

[13] Fairlie, Henry. "The Importance of Bathtubs," The Washington Post, 22 January 1978.

[14] McCarter, pp. 33–4.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]