Nikolay Ge

Nikolay Ge
Nikolay Ge
	Otoportresi (1892)
Genel bilgiler
Doğum adı	Nikolay Nikolayeviç Ge
Doğum	27 Şubat 1831; Voronej, Rus İmparatorluğu
Ölüm	13 Haziran 1894 (63 yaşında); Çernigov Guberniyası, Rus İmparatorluğu
Uyruk	Rus
Alanı	Resim
Katıldığı akımlar	Sembolizm, Geziciler

Nikolay Nikolayeviç Ge (Rusça: Николай Николаевич Ге; (27 Şubat 1831 – 13 Haziran 1894), Rus sembolizminin gelişiminde etkili olan bir Rus ressamdı. Tarihi ve dini konulardaki eserleriyle ünlüdür. Geziciler olarak bilinen sanat hareketinin üyelerinden biriydi.

Hayatı

İlk yılları ve eğitimi

Nikolay Nikolayeviç Ge, 27 Şubat 1831'de Voronej'de, Rus soylularından bir ailenin çocuğu olarak dünyaya geldi. Bir Fransız soylusu olan büyükbabası 18. yüzyılda Rusya'ya göç etmiş ve bir Rus kadınla evlenmişti. Soyadının orijinal Fransızca yazılışı Gay olup birçok Fransız kaynağı Rusça transliterasyon yerine bu yazılışı kullanmaktadır. Ge'nin annesi Ge üç aylıkken koleradan vefat etti.^[1] Ge, Podolya'da Mohıliv-Podilskıy yakınlarındaki Popelukhy'de aile arazisinde büyükannesi ve bir serf hemşire büyütüldü.^[1]^[2] Nikolay Kostomarov'un öğretmenlerinden biri olduğu Kiev'deki 1 No'lu Gymnasium'dan mezun oldu. Ardından Kiev Üniversitesi ve Sankt-Peterburg Devlet Üniversitesi'nde fizik ve matematik eğitimi aldı.^[2]

Kariyeri

Ge, 1850 yılında fen kariyerini bırakarak Sankt-Peterburg'daki İmparatorluk Güzel Sanatlar Akademisi'ne kaydoldu. Ressam Pyotr Basin'in yanında çalıştı. 1857'de, Samuel Peygamber'in Ruhunu Çağıran Endor Cadısı tablosuyla altın madalya aldığı Akademi'den mezun oldu. Ge daha sonra, kariyerinin bu döneminde Karl Bryullov'dan fazla bir şekilde etkilendiğini belirtti. Altın madalya Ge'ye yurtdışında eğitim görmesi için burs sağladı. Almanya, İsviçre ve Fransa'yı ziyaret etti. 1860 yılında İtalya'ya yerleşti ve Roma'da Aleksandr İvanov ile tanıştı. Rus sanatçı, Ge'nin gelecekteki çalışmaları üzerinde güçlü bir etki yarattı.

Ge, 1861'de Aleksandr Herzen'in bir fotoğrafını İsa'nın ana figürü için bir imge olarak kullanarak Son Akşam Yemeği tablosunu yaptı. Fotoğraf, Herzen'in kuzeni fotoğrafçı Sergey Lvovich Levitsky tarafından çekilmişti. Bu, fotoğrafın bir tablodaki ana karakter için ana kaynak olarak kullanıldığı bilinen ilk olaydı ve fotoğrafın daha sonra sanatta ve Fransız Empresyonizmi gibi sanatsal hareketlerde yaratacağı derin etkilere işaret ediyordu. İlk olarak Rus Çarı II. Aleksandr tarafından satın alınan tablo, 1863 yılında Sankt-Peterburg'da sergilendiğine o kadar güçlü bir etki yarattı ki Ge, İmparatorluk Sanat Akademisi profesörlüğüne getirildi.

Ge 1864'te Floransa'ya dönerek Herzen'in portresini, Diriliş Ulakları ve Zeytin Dağı'ndaki İsa'nın ilk versiyonuyla birlikte resmetti. Yeni tablolar pek başarılı olmadı ve İmparatorluk Akademisi yıllık sergisinde bu resimleri sergilemeyi reddetti.

Nikolay Ge 1870'te tekrar Sankt-Peterburg'a döndü ve konu olarak Rus tarihine yöneldi. Büyük Petro Çareviç Aleksey'i Peterhof'ta Sorguya Çekiyor (1871) adlı tablosu büyük başarı kazandı, ancak diğer tarihi tabloları çok az ilgi gördü ya da hiç ilgi görmedi. Ge, anılarında bir insanın çiftçilikle geçinmesi gerektiğini ve sanatın satılık olmaması gerektiğini yazdı. Çernigov Guberniyası'nda küçük bir hutor (çiftlik) satın aldı ve oraya taşındı. Ge, bu dönemde Lev Tolstoy ile de tanışarak Tolstoy'un öğretilerinin takipçisi oldu.

1880'lerin başında dini konulara ve portrelere geri döndü. Her insanın kişisel bir portreye sahip olma hakkı olduğunu iddia etti ve portresini yapacağı kişinin ödeyebileceği ücret karşılığında çalışmayı kabul etti. Daha sonraki portre konuları arasında Tolstoy, Mihail Saltıkov-Şçedrin ve İncil'den Yahuda da vardı.

Daha sonra Yeni Ahit'i konu alan tabloları Vladimir Stasov gibi liberal eleştirmenler tarafından övülürken muhafazakârlar tarafından Yeni Ahit yerine Ernest Renan'ın fikirlerini resmettiği için eleştirildi. Eserleri dine küfür ettiği gerekçesiyle yasaklandı. Meşhur tablolarından biri olan Quid Est Veritas? İsa ve Pilatus (1890) adlı eseri de bir sergide yasaklandı. Sanhedrin'in Kararı: O Suçludur! (1892) tablosu yıllık Sanat Akademisi sergisine kabul edilmedi. Golgota (1893) yarım kalırken, İsa'nın Çarmıha Gerilişi (1894) Çar III. Aleksandr tarafından yasaklandı.

Hatırası

Nikolay Ge, 1894 yılında çiftliğinde öldü. Eserlerinin çoğunun akıbeti gizemini korumaktadır. Ge, tüm eserlerini İsviçreli hayırsever Béatrice de Vattville'e, yaşamı boyunca ondan alacağı küçük bir maaş karşılığında vermişti. Vattville 1952'de öldüğünde, Ge'nin eserlerinden hiçbiri malikanesinde bulunamadı. Magnum opus tablosu İsa'nın Çarmıha Gerilişi, 1903 yılında oğlu tarafından Paris'teki Lüksemburg Müzesi'ne verilmişti. Eser şu anda Orsay Müzesi'nde bulunmaktadır.

Ge'nin çizimleri daha sonra sanat koleksiyoncuları tarafından 1974 gibi geç bir tarihte İsviçre'deki ikinci el dükkanlarında keşfedildi.^[3] Birçoğu genç bir koleksiyoncu olan Christoph Bolman tarafından satın alındı. Bolman'ın eserlerin geçmişi hakkında hiçbir fikri yoktu, sadece değerlerinin farkındaydı. Eserler ancak 15 yıl kadar sonra, Perestroyka döneminde Sovyet tanıdıkları tarafından ziyaret edildiğinde kime ait oldukları netleşti. Bunların satın alınması ve Rusya'ya iadesi için yapılan görüşmeler -parçalar halinde satılmak yerine tam bir koleksiyon olarak- 1990'lı yıllarda defalarca başarısızlıkla sonuçlandı. Müzakereler ancak 2011 yılında Tretyakov Devlet Galerisi'nin bir Rus devlet bankasından sponsor bulup eserleri galerinin daimi koleksiyonuna bağışlanmak üzere satın almasıyla sonuçlandı.^[4]