Serbest oyun
Serbest oyun (İngilizce: Free play), çocukların dışarıdan yönlendirme veya müdahale olmadan kendi başlarına başlattığı ve yönettiği oyun biçimidir. Bu tür oyunlarda belirli bir hedef, kural ya da yapılandırılmış bir sonuç aranmaz. Serbest oyun, çocuğun kendi içsel motivasyonuyla ortaya çıkan, yaratıcılığını, hayal gücünü ve karar verme becerilerini geliştiren doğal bir etkinliktir.[1]
Serbest oyun, çocuk gelişiminde bilişsel, sosyal ve duygusal alanları destekleyici bir role sahiptir. Çocuklar bu süreçte problem çözme, çatışma yönetimi, öz denetim ve iş birliği gibi becerileri kendiliğinden deneyimleme fırsatı bulur. Ayrıca yapılandırılmamış oyun ortamları, çocukların kendi sınırlarını keşfetmelerine ve risk almayı öğrenmelerine olanak tanır. Bu yönüyle serbest oyun, özellikle erken çocukluk döneminde gelişimsel olarak kritik bir yer tutar.[2]
Günümüzde artan akademik baskılar, ekran süresinin yükselmesi ve yapılandırılmış aktivitelerin fazlalığı, çocukların serbest oyun zamanlarını azaltmıştır. Bu durum birçok uzmanın çocukların ruh sağlığı ve sosyal gelişimi açısından risk oluşturduğunu savunduğu bir eğilimdir. Eğitimciler ve gelişim uzmanları, çocuklara gün içinde yeterli serbest oyun zamanı tanınmasının; onların bağımsızlık duygusu, yaratıcılığı ve genel mutluluğu açısından hayati olduğunu vurgulamaktadır.[3]
Ayrıca bakınız
[değiştir | kaynağı değiştir]- Oyun çalışması
- Oyuncak kütüphanesi
- Oyun yoluyla öğrenme
- Öğrenmenin oyunlaştırılması
- Çocuk gelişimi
- Loris Malaguzzi
- Fredrich Fröbel
- Reggio Emilia eğitim yaklaşımı
- John Bowlby
- Maria Montessori
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ Whitebread, D. (2012). *The Importance of Play*. Toy Industries of Europe. [1] 19 Ekim 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- ^ Gray, P. (2013). *Free to Learn: Why Unleashing the Instinct to Play Will Make Our Children Happier, More Self-Reliant, and Better Students for Life*. Basic Books.
- ^ Ginsburg, K. R. (2007). "The Importance of Play in Promoting Healthy Child Development and Maintaining Strong Parent-Child Bonds". *Pediatrics*, 119(1), 182-191.