Siyasal metodoloji
Siyasal metodoloji, ya da siyaset bilimi metodolojisi, siyasal kurum ve konuları incelemek ve verileri kullanarak sonuçlara varmak için kullanılan nicel ve nitel yöntemler bütünüdür. Siyaset biliminin bir alt dalı olarak, siyasal araştırmaların nasıl yapılacağına ve teorik çalışmaların temellendirilmesine odaklanır.[1][2] Siyasi metodoloji, normatif araştırmanın aksine, genellikle pozitif araştırmalarda kullanılır. Başta seçimler ve diğer tür oylamalar olmak üzere uygulamalı ve sayısal veriler içeren araştırmaların teoriyle birleştirilmesinde siyasal metodoloji önem kazanır.
Herhangi bir araştırmanın bilimsel ve nesnel olabilmesi için yöntemsel titizliği önemlidir. Siyasal araştırmalarda da metodoloji bu açıdan kritiktir. İstatistiksel analiz gibi nicel yöntemler, araştırmacıların büyük veri kümelerini incelemeleri ve seçim sonuçları gibi kapsamlı sonuçları anlamları ve yorumlamaları için olanak tanır. Buna karşılık, nitel yöntemler, röportajlar, belgeler ve vaka çalışmaları gibi daha küçük veri kümelerinin derinlemesine analizini ele alır. Bu analiz yöntemleri, karmaşık sosyal fenomenleri ve siyasi davranışları analiz etmek söz konusu olduğunda daha spesifik olarak yararlıdır. Bu iki yöntem türünü birleştirerek, araştırmacılar siyasi süreçleri ve sonuçları daha kapsamlı bir şekilde anlayabilirler.[3][4]
Tarihsel gelişimi
[değiştir | kaynağı değiştir]Siyasal metodoloji büyük oranda ABD'deki siyaset bilimi çalışmaları içinde gelişmiştir. 1903 yılında kurulan American Political Science Association ve onun kurduğu bilimsel dergilerdeki yayınlar bu alanın şekillenmesini sağlamıştır.
Columbia Üniversitesi'nde istatistik dersinin verilmeye başlamasıyla birlikte nicel bakış açılarının siyasetle birleştirilmesinin temelleri atılmıştır. Ardından, 1919'da nicel yöntemleri kullanan ilk siyaset bilimi dergisi yayınlanmış ve bu da alanın gelişmesine katkıda bulunmuştur. 1920'lerde Charles Merriam gibi akademisyenler, istatistiği çeşitli analiz biçimlerine dahil etmenin önemini ortaya koydu. Siyaset bilimciler, araştırmayı basit gözlemlerden uzaklaştırmak ve derin sayısal girdiler eklemek için seçim istatistikleri ve kampanya verileri dahil olmak üzere çeşitli veriler topladılar.[2]
1960'larda davranışçı ekolün güçlenmesiyle siyasal metodoloji çalışmaları hızlandı.[5] Seçmen davranışlarını ve oy verme biçimlerini anlamak için uygulamalı yöntemler ve sayısal verile daha çok kullanılmaya başlandı. Bu süreç aynı zamanda siyasal teori tartışmalarının kısmen azalması, liberal demokrasi ve seçim olgusunun yükselmesiyle de ilişkili bir durumdu. 1970'lerde, ideoloji ve temsil gibi belirli soyut siyasi kavramları ölçmek için özgün veri setleri oluşturma yönünde bir geçiş yaşandı.
Bu dönemde meydana gelen önemli bir gelişme, regresyon modelleri, zaman serisi analizi ve ölçeklendirme teknikleri gibi başta iktisat ve ekonometri olmak üzere diğer alanlardan gelen yöntemlerin kullanılmasıydı. Ancak bu yöntemlerin siyaset bilimi alanına daha iyi uyum sağlaması için çeşitli ayarlamalar ve uyarlamalar yapılması gerekiyordu. Gelişim, sonraki birkaç on yıl içinde, özellikle 1980'lerin sonlarından itibaren hesaplama yöntemlerinin eklenmesiyle devam etti. Simülasyon ve ileri ekonometri gibi çok daha büyük ve etkileyici görevleri yerine getirmek için ileri teknoloji kullanan yeni yöntemler kullanıldı.
Bu çalışmaların pratikteki en önemli yansıması, seçimlerdeki adayların veya seçimle iş başına gelen temsilcilerle yöneticilerin, çeşitli kararların alınması ve uygulanması aşamasında önceki çalışmaların kanıtlarından ve sayısal verilerinden yararlanması oldu.
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ Roberts, Margaret E. (2018). "What is Political Methodology?". PS: Political Science & Politics (İngilizce). 51 (3): 597-601. doi:10.1017/S1049096518000537. ISSN 1049-0965.
- ^ a b King, G. (1990). "On Political Methodology" (PDF). Political Analysis, 1990, Vol. 2 (1990), pp. 1-29. Cambridge University Press.
- ^ Gray, Paul S.; Williamson, John B.; Karp, David A.; Dalphin, John R. (2007). The Research Imagination: An Introduction to Qualitative and Quantitative Methods (İngilizce). Cambridge University Press. s. 42. ISBN 978-1-139-46702-5.
- ^ Janet M. Box-Steffensmeier vd., (Ed.) (2008). The Oxford Handbook of Political Methodology (İngilizce). Oxford University Press.
- ^ Brady vd., Henry E. (2013). Overview Of Political Methodology: Post-Behavioral Movements and Trends. The Oxford Handbook of Political Science. Oxford Acaademic. ss. 1004-1053.