Aleksey Lobanov-Rostovski
| Aleksey Lobanov-Rostovski | |
|---|---|
| |
| Rus İmparatorluğu Dışişleri Bakanı | |
| Görev süresi 1895-1896 | |
| Yerine geldiği | Nikolay Girs |
| Yerine gelen | Mihail Nikolayeviç Muravyov |
| Kişisel bilgiler | |
| Doğum | 30 Aralık [E.U. 18 Aralık] 1824 Voronej Guberniyası |
| Ölüm | 30 Ağustos [E.U. 18 Ağustos] 1896 |
Prens Aleksey Borisoviç Lobanov-Rostovsky (Rusça: Князь Алексе́й Бори́сович Лоба́нов-Росто́вский) (30 Aralık [E.U. 18 Aralık] 1824, Voronej Guberniyası – 30 Ağustos [E.U. 18 Ağustos] 1896) bir Rus siyasetçi. Muhtemelen en çok Çin ile Li-Lobanov Antlaşması'nı imzalaması ve Rus Soykütük Kitabı (iki cilt halinde) yayınlaması ile hatırlanır.
Hayatı
[değiştir | kaynağı değiştir]Sankt-Peterburg yakınlarındaki Tsarskoye Selo Lyceum'da eğitim görmüştür. Yirmi yaşında diplomatik hizmete girdi ve 1859'da İstanbul'a müsteşar olarak atandı. 1863'te özel hayatındaki üzücü bir olay onu geçici olarak kamu hizmetinden emekli etti, ancak dört yıl sonra tekrar girdi ve on yıl içişleri bakanı yardımcısı olarak görev yaptı.[1]
1878'deki Osmanlı-Rus savaşının sonunda, II. Aleksandr tarafından İstanbul'a büyükelçi olarak seçildi ve bir yıldan fazla bir süre hükûmetinin politikasını büyük bir beceriyle yürüttü. Hükûmeti, selefi Kont Ignatiev'in pervasız eyleminin yol açtığı rahatsızlıklardan sonra Doğu Sorunu'nda yeniden huzuru sağlamayı amaçlıyordu. 1879'da Londra'ya, 1882'de Viyana'ya nakledildi. Mart 1895'te II. Nikolay hükümdarlığında, Nikolay Girs'in ardından dışişleri bakanı olarak atandı.[1]
Bu pozisyonda selefinin ihtiyatını büyük ölçüde sergiledi, ancak genel olarak Avrupa meselelerinde ve özellikle Balkan Yarımadası'nda daha enerjik bir politika benimsedi. Atandığı sırada Rus hükûmetinin Slav uyruklarına karşı tutumu birkaç yıldır aşırı çekingen bir tavırdı ve bu tutuma sempati duyan bir büyükelçi gibi görünüyordu. Ancak dışişleri bakanı olur olmaz Balkan Yarımadası'ndaki Rus etkisi aniden yeniden canlandı. Sırbistan mali yardım aldı; Sankt-Peterburg'dan Karadağ prensine açıktan büyük bir silah sevkiyatı gönderildi; Bulgaristan Prensi Ferdinand görünüşte Rus imparatoru ile uzlaştı ve oğlu Boris Doğu Ortodoks Kilisesi'ne kabul edildi; İstanbul'daki Rus büyükelçiliği, Bulgar eksarhı ile ekümenik patrik arasında bir uzlaşma sağlamaya çalıştı; Bulgarlar ve Sırplar, Rusya'nın isteği üzerine karşılıklı düşmanlıklarını bir kenara bırakacaklarını söylediler.[1]
Bütün bunlar, Osmanlı İmparatorluğu'na düşman bir Balkan konfederasyonunun yaratılmasının habercisi gibiydi ve padişahın telaşlanmak için nedenleri vardı. Gerçekte Prens Lobanov sadece bu milletler arasında güçlü bir Rus hegemonyası kurmaya çalışıyordu. Avrupa'nın genel durumu, diğer güçlerin ciddi müdahalesi olmaksızın Rusya'ya sorunu kendi çıkarları doğrultusunda çözmek için uygun bir fırsat vermediği sürece, Doğu Sorunu'nda yeni bir krizi kışkırtmak gibi en ufak bir niyeti yoktu. Bu arada, Osmanlı İmparatorluğu'nun bütünlüğü ve bağımsızlığının bu diğer güçler söz konusu olduğunda korunması gerektiğini düşündü. Aynı zamanda, Prens Lobanov'un iki büyük güç arasında resmi bir ittifaka dönüşmesine yardım ettiği Fransa ile olan anlaşmanın başlıca aracı olan Üçlü İttifak'ı zayıflatmak için çaba sarf edildi.[1]
Doğu Asya'da daha az aktif değildi ve kendisini Osmanlı'nın koruyucusu olarak gösterdiği gibi Çin'in de koruyucusu oldu. Yamagata-Lobanov Anlaşması ile Japonya, Sankt-Peterburg'un Mançurya'daki gelecekteki eylemlerine müdahale etmemek için Kuzeydoğu Çin'deki fetihlerinden vazgeçmeye zorlandı ve şiddetle desteklenen dünyanın bu bölgesinde çarlık nüfuzunu artırmak için mali ve siyasi planlar yapıldı. Bütün bu faaliyetler, yabancı hükûmetlere ve diplomatlara karşı kibirli bir tonla birleşse de, muhtemelen barışı korumak istediğine dair yaygın bir inanç olduğu ve büyük yetenek ve cesurca harekete geçirdiği tehlikeli güçleri kontrol eder karakter gücünün, onu barışı korumayı mümkün kılacağına dair yaygın bir inanç olduğu için çok fazla genel bir endişe yaratmadı. Ancak bu, planlarını olgunlaştırmadan önce ve sadece on sekiz ay boyunca Rus politikasının yöneticisiyken, 30 Ağustos 1896'da imparatorla seyahat ederken aniden kalp hastalığından öldü.[1]
Şahsen, Prens Lobanov-Rostovskiy, Rus tipi büyük bir aristokrattı, Rostov'un bağımsız prenslerinin soyundan gelmekten gurur duyuyordu ve aynı zamanda geniş bir kültüre sahip sevimli bir adamdı, Rus tarihi ve soy kütüğü konusunda derin bilgili ve belki de ilk Çar I. Pavel'in (h. 1754-1801) saltanatı ile ilgili her şeyde zamanının otoritesi.[1]
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ a b c d e f Önceki cümlelerden bir veya daha fazlası artık kamu malı olan bir yayından alınan metni içeriyor: Wallace, Donald Mackenzie (1911). "Lobanov-Rostovski, Alexis Borisovich". Chisholm, Hugh (Ed.). Encyclopædia Britannica. 16 (11. bas.). Cambridge University Press. ss. 835-836.
Dış bağlantılar
[değiştir | kaynağı değiştir]
