Brothers Home

Brothers Home
형제복지원
Ardıl	Siloam's House
Kuruluş	1960
Amaç	Çocuk koruma hizmetleri ve sosyal güvence (resmî)
Konum	Jurye-dong, Buk Bölgesi (şimdi Sasang), Busan
Lider	Park In-geun
Önemli kişiler	Chun Doo-hwan

Brothers Home (Korece: 형제복지원; RR: Hyungje Bokjiwon), 1970'ler ve 1980'lerde Güney Kore’nin Busan şehrinde yer alan bir toplama kampı (resmî olarak bir sosyal yardım kurumu) idi. Tesisin içinde 20 fabrika bulunmaktaydı ve sokaktan toplanan insanlar, evsizler, çocuklar ve hükümet karşıtı olan öğrenci protestocular da dahil olmak üzere binlerce kişiyi barındırıyordu. Toplanıp götürülen insanların yalnızca %10’u gerçekten evsizdi. Bu kamp, toplumsal arındırma dönemi boyunca Güney Kore'de yaşanan en ağır insan hakları ihlallerine sahne olmuştur. Kore medyasının bazı organları tarafından "Kore'nin Auschwitz'i" olarak adlandırılmıştır.

Arka plan

Kampın kuruluşu

1950'ler boyunca Kore Cumhuriyeti, Kore Savaşı’nın yarattığı yıkımdan kurtulmak için mücadele etti. Bu dönemdeki sosyal yardım politikaları, yetimlerin barındırılmasına odaklanmıştı; çünkü yetimler Güney Kore’nin ulusal itibarı için bir leke olarak görülüyordu. 1960’lı yıllar ilerledikçe, Park Chung Hee’nin askeri cuntası, şehirlerin “yoksulluk” ve “düzensizlik” simgeleri olarak görülen bireylerden “arındırılması” amacıyla çalışmalar başlattı. Bu politikalar zamanla serserilerin gözaltına alınmasını da kapsayacak şekilde genişletildi. 1960 civarında, Seul, Busan, Daegu, Daejeon ve Gwangju gibi büyük şehirlerde “serseri gözaltı tesisleri” inşa edilmeye başlandı. 1961 yılında çıkarılan bir dizi yasa, serseriler için barınma tesislerinin kurulmasını kurumsallaştırdı. 1970 tarihli Sosyal Yardım Hizmetleri Yasası (구 사회복지사업법), 18–65 yaşları arasındaki tüm serserilerin “sosyal yardım hizmetlerinden” yararlanabilmesini öngördü.

Toplumsal temizlik, insan hakları ihlalleri ve Park In-geun’un tutuklanması

1975 yılında Güney Kore İçişleri Bakanlığı, belediyeler ile yerel emniyet müdürlüklerinin “serseri devriye ekipleri” kurmasını zorunlu kılan İçişleri Bakanlığı Direktifi No. 410'u (내무부훈령 제410호) yayımladı. Bu ekiplerin, en az ayda bir kez düzenli devriyeler gerçekleştirmesi gerekiyordu. İçişleri Bakanlığı Direktifi No. 410, “şehirlerde ve toplumda sağlıklı bir toplumsal düzeni engelleyen” kişileri serseri olarak tanımlıyordu Bu muğlak tanım, yerel yetkililerin kimin serseri olarak sınıflandırılacağına kendi başlarına karar vermelerine olanak tanıdı. Benzer şekilde, Busan şehri ve yerel polis teşkilatı da sokakta görülen birçok kişiyi—dilenciler, terk edilmiş ya da yetim çocuklar ve engelliler dahil olmak üzere—serseri olarak görüp gözaltına aldı. Bazı durumlarda, polis başıboş çocukları ebeveynlerinin ya da vasilerinin bilgisi olmadan gözaltına alıyordu.

1953 tarihli Act on the Execution of Duties by Police Officers, “uygun bir gözetimden yoksun” ve “yardıma muhtaç” olan kişilerin polis karakollarına, hastanelere veya diğer sosyal yardım kurumlarına götürülmesi ya da gözaltına alınması için polis güçlerine yasal dayanak sağlıyordu. Yasanın 3. bölümü, yardım sağlanmadan önce ilgili kişinin rızasının alınmasını şart koşuyordu. 188  Polis tarafından “koruma” uygulanacağı durumlarda ise memurların, “yardım alacak kişinin aile üyelerini veya yakın çevresinden birilerini vakit kaybetmeden bilgilendirmesi” gerekiyordu. Ancak tanık ifadelerine göre, bu prosedürler çoğu zaman yerine getirilmedi.

Gözaltına alınan serseriler, Güney Kore genelinde bulunan 36 farklı gözaltı tesisine dağıtıldı. Bu tesisler arasında en büyüğü Brothers Home idi. İlk olarak 20 Temmuz 1960 tarihinde Busan şehrinin Gamman-dong semtinde kurulan Brothers Home, faaliyetlerine bir yetimhane olarak, "Kardeşler Yetimhanesi" (형제육아소) adıyla başladı. Yetimhane büyüdükçe, 70'lerin başında ülke genelindeki serserilerin barındığı bir merkeze dönüştü. Ardından, tesis Jurye-dong semtine taşındı.

Güney Kore hükûmeti, 1986 Asya Oyunları ve 1988 Seul Olimpiyatları’na hazırlık kapsamında ülkenin imajını yenileme çabalarına giriştiğinden, serseriliğe yönelik baskılar daha da yoğunlaştı. 10 Nisan 1981 tarihinde, Askerî Güvenlik Komutanlığı’ndan engelli yurttaşlar arasında dilencilik durumuna ilişkin bir rapor alan dönemin Cumhurbaşkanı Chun Doo-hwan, Başbakan Nam Duck-woo’ya “dilenciliğin bastırılması ve serseriler için koruyucu önlemler alınması” talimatını verdi. 6 Ekim'de ise Chun, Nam'a “1988 Olimpiyatları öncesinde Seul sokaklarında hiçbir dilencinin kalmamasını sağla” emrini verdi. Park In-geun Ocak 1987'de tutuklanmış olmasına rağmen, tesis 1988'in başlarına kadar faaliyet göstermeye devam etti ve kurum 1989 yılında adını Siloam'ın Evi olarak değiştirdi.

İnsan hakları ihlallerinin ortaya çıkışı

Soruşturmalar

Ağustos 1982'de Kang soyadlı bir adam, kardeşinin Brothers Home'da tutulduğu süre boyunca kötü muameleye maruz kaldığı iddiasıyla hükûmet ve polisten soruşturma talep eden bir dilekçe sundu. Bu dava, Busan Bukbu Polis Merkezi tarafından ele alındı ve Kang ile 1977'den beri merkezin yöneticisi olan Park In-geun arasında bir görüşme ayarlandı. Park, Kang'a karşı iftira nedeniyle dava açtı ve Kang, 23 Aralık 1982'de sekiz ay hapis cezasına çarptırıldı.

Aralık 1986'da, Ulsan Bölge Savcılığı'ndan savcı Kim Yong-won, yerel bir avcıdan duyduğu, bir grup işçinin yakınlardaki bir dağda ormancılık (ağaç kesimi) yaparken sopalı bekçiler tarafından saldırıya uğradığı yönündeki söylentiler üzerine soruşturma başlattı. Kim, Ulsan'ın Ulju ilçesindeki bir dağda bulunan atölyenin, Brothers Home'un yöneticisi Park In-geun'un talimatları doğrultusunda faaliyet gösterdiğini keşfetti. Kim, Park'ın Brothers Home'dan getirilen mahkûmları zorla çalıştırdığını düşündü ve 16 Ocak 1987'de atölye ile Busan'daki merkezin ana tesisinde kapsamlı bir arama başlattı ve soruşturma açtı. 100'den fazla mahkûm, gardiyan ve merkez yöneticisi ile yapılan görüşmelerin de dahil olduğu soruşturma sonucunda, merkezin mahkûmlarının çoğunun akli dengesi yerinde olduğu halde, isteği dışında merkeze götürülüp alıkonulduğu ve burada zorla, ücret ödenmeden çalıştırıldığı ortaya çıktı. Ayrıca, müdür odasındaki kasada 2 milyar won (2025 itibarıyla yaklaşık 10.6 milyon ABD doları) tutarında bir banka dekontu bulundu.

Savcılık soruşturmasının ardından, Yeni Kore Demokrat Partisi mensubu Ulusal Meclis üyeleri, Brothers Home hakkında bağımsız bir soruşturma yürüttü. Parti, soruşturmaya ilişkin ilk raporunu 4 Şubat 1987 tarihinde yayımladı. 1986 yılında merkezde bulunan 3.975 mahkûmdan 3.117'sinin polis tarafından, 258'inin ise ilçe yetkilileri tarafından getirildiği sonucuna varıldı.

2022'den 2024 yılına kadar, Güney Kore Hakikat ve Uzlaşma Komisyonu olayla ilgili üç ayrı soruşturma yürüttü.

Dayak ve işkence

Olayla ilgili sonraki soruşturmalar, Brothers Home'daki mahkûmların keyfi gözaltı, zorla çalıştırma, işkenc Olayla ilgili sonraki soruşturmalar, Brothers Home'daki mahkûmların keyfi gözaltı, zorla çalıştırma, işkence ve cinsel şiddet gibi ciddi insan hakları ihlallerine maruz kaldığını ortaya koydu.

Merkez, “ordu disiplini”ne benzer bir komuta zinciriyle yönetiliyordu. İdari masrafları azaltmak amacıyla, bir mahkum tesisin “komutanı” olarak seçildi ve doğrudan müdür Park In-geun'un emrinde çalıştı. Komutanın altında, 120 serseri bir araya getirilerek tek bir konut içinde “bir bölük” oluşturuldu. Her bölüğün bir “lideri”, “genel sekreteri” ve “takım liderleri” vardı; bunların tamamı seçilmiş mahkûmlardı. Mahkûmlar aynı zamanda toplu cezaya da maruz kalıyordu. Bazı durumlarda, tek bir üyenin hatası nedeniyle tüm bölük dövülüyor veya işkence görüyordu.

Sıkça işkenceler yaşanıyordu. Mahkûmlar, uzun süre boyunca ağrılı ve yorucu pozisyonlarda kalmaya zorlanıyor ve hareketsiz kalamadıklarında dövülüyordu. 2020 yılında Kukmin Ilbo gazetesi, eski bir mahkûmun anlatımlarını aktardı. Bu kişi, müdür Park In-geun'un mahkûmlara kendisinin fiziksel şiddet uyguladığını ve müdür odasında kelepçeler ile meşe sopaları bulundurduğunu iddia etti. Ayrıca, Brothers Home'da yaklaşık 40 ila 50 mahkûmun doğrudan Park tarafından öldürüldüğüne dair söylentiler duyduğunu belirtti.

Brothers Home'daki çocuklar ve ergenler sıklıkla bölük subaylarının cinsel şiddetine maruz kaldı. Az sayıda mağdur, “ttongti” (Korecede “dışkı” anlamına gelen “ttong” kelimesinden türemiş) olarak etiketlenmiş ve aynı cinsiyetten cinsel şiddetin başlıca kurbanları olmuşlardır.

Çeşitli tanıklar, Brothers Home'un mahkûmlarına bir tür “kimyasal kısıtlama” yöntemi olarak antipsikotik ilaçlar verdiğini bildirmiştir. Merkezin satın alma kayıtları, Brothers Home'un sadece 1986 yılında 250.000 tablet klorpromazin — ayrıca haloperidol, flurazepam ve karbamazepin gibi diğer antipsikotik ilaçları da — satın aldığını ortaya koydu. 1987 yılında Busan Belediyesi, bu suçlamaları reddetti ve söz konusu ilaçların tıbbi amaçlarla alınmış ve eczaneden reçetesiz temin edilen ilaçlar olduğunu açıkladı.

1987 tarihli Yeni Kore Demokrat Partisi soruşturma raporları, merkezin kayıtlarına dayanarak, 5 Temmuz 1975 ile 7 Ocak 1987 tarihleri arasında Brothers Home'da toplam 513 kişinin hayatını kaybettiğini tahmin etmiştir. 2014 yılında, 1986'dan tesisin kapatıldığı 1988'e kadar merkezde hayatını kaybeden 38 kurban daha tespit edildi ve toplam sayı 551'e yükseldi. 2016 yılında yayımlanan bir DW haberinde, Brothers Home'da 20 yıl içinde en az 516 kişinin öldüğü bildirildi. 2022'de Hakikat ve Uzlaşma Komisyonu'nun yürüttüğü kapsamlı analiz, 1975-1988 yılları arasında yeni bulunan ölüm kayıtları da dahil olmak üzere toplam 657 kişinin merkezde hayatını kaybettiğini rapor etti. Ölen mahkûmların bedenleri gizlice gömüldü, yakıldı ve kamu mezarlıklarına defnedildi ya da yakın hastanelere satıldı.