Brune teoremi - Vikipedi
İçeriğe atla
Ana menü
Gezinti
  • Anasayfa
  • Hakkımızda
  • İçindekiler
  • Rastgele madde
  • Seçkin içerik
  • Yakınımdakiler
Katılım
  • Deneme tahtası
  • Köy çeşmesi
  • Son değişiklikler
  • Dosya yükle
  • Topluluk portalı
  • Wikimedia dükkânı
  • Yardım
  • Özel sayfalar
Vikipedi Özgür Ansiklopedi
Ara
  • Bağış yapın
  • Hesap oluştur
  • Oturum aç
  • Bağış yapın
  • Hesap oluştur
  • Oturum aç

İçindekiler

  • Giriş
  • 1 Teoremin formülasyonu
  • 2 İspat
  • 3 Kaynakça
  • 4 Notlar
  • 5 Konuyla ilgili yayınlar

Brune teoremi

  • Deutsch
  • Ελληνικά
Bağlantıları değiştir
  • Madde
  • Tartışma
  • Oku
  • Değiştir
  • Kaynağı değiştir
  • Geçmişi gör
Araçlar
Eylemler
  • Oku
  • Değiştir
  • Kaynağı değiştir
  • Geçmişi gör
Genel
  • Sayfaya bağlantılar
  • İlgili değişiklikler
  • Kalıcı bağlantı
  • Sayfa bilgisi
  • Bu sayfayı kaynak göster
  • Kısaltılmış URL'yi al
  • Karekodu indir
Yazdır/dışa aktar
  • Bir kitap oluştur
  • PDF olarak indir
  • Basılmaya uygun görünüm
Diğer projelerde
  • Vikiveri ögesi
Görünüm
Vikipedi, özgür ansiklopedi
Brune teoremi için çizilen örnek dışbükey dörtgen

Brune teoremi, bir orta düzey Prusya memuru olan muhasebeci Ernst Wilhelm Brune (1790?-1860?)[1] tarafından bulunan ve 1841 yılında Berlin'de yayınlanan, dörtgenlerle ilgili bir temel geometri teoremidir. Teorem, Öklid düzleminde bir dışbükey dörtgeninin yapıcı bir şekilde aynı alana sahip dört kısmi dörtgene nasıl bölünebileceği problemini ele alır ve yanıtlar.[2]

Teoremin formülasyonu

[değiştir | kaynağı değiştir]

Teorem şu şekilde formüle edilebilir:[2]

Öklid düzleminde keyfi bir A B C D {\displaystyle ABCD} {\displaystyle ABCD} dışbükey dörtgeni verilir. M {\displaystyle M} {\displaystyle M} ve N {\displaystyle N} {\displaystyle N}, A C {\displaystyle AC} {\displaystyle AC} ve B D {\displaystyle BD} {\displaystyle BD} köşegenleri üzerinde yer alan iki orta noktadır.
M {\displaystyle M} {\displaystyle M} ve N {\displaystyle N} {\displaystyle N} noktalarından diğer köşegene paralel çizilir, O {\displaystyle O} {\displaystyle O} noktası iki köşegen merkezinden çizilen doğruların kesişme noktasıdır. O {\displaystyle O} {\displaystyle O} noktasının M = N {\displaystyle M=N} {\displaystyle M=N}'de olması durumunda A B C D {\displaystyle ABCD} {\displaystyle ABCD} bir paralelkenardır.
Sonra:
O {\displaystyle O} {\displaystyle O} noktası, dörtgenin dört kenarının orta noktaları ile birleştirilirse, A B C D {\displaystyle ABCD} {\displaystyle ABCD} dörtgeni, her biri A B C D {\displaystyle ABCD} {\displaystyle ABCD} dörtgeninin 1 4 {\displaystyle {\tfrac {1}{4}}} {\displaystyle {\tfrac {1}{4}}} alanına sahip olan dört alt dörtgene bölünmüş olur.

İspat

[değiştir | kaynağı değiştir]
Teoremin ispatı

A B C D {\displaystyle ABCD} {\displaystyle ABCD} herhangi bir düzensiz dörtgen ve E , F , G , H {\displaystyle E,F,G,H} {\displaystyle E,F,G,H} ise bu dörtgenin kenarlarının orta noktaları olsun. Öyle bir K {\displaystyle K} {\displaystyle K} noktası vardır ki;

S A H K E = S E K F B = S K H D G = S K G C F = ( 1 4 S A B C D ) {\displaystyle S_{AHKE}=S_{EKFB}=S_{KHDG}=S_{KGCF}=\left({\frac {1}{4}}S_{ABCD}\right)} {\displaystyle S_{AHKE}=S_{EKFB}=S_{KHDG}=S_{KGCF}=\left({\frac {1}{4}}S_{ABCD}\right)}

A , B , C , D , I {\displaystyle A,B,C,D,I} {\displaystyle A,B,C,D,I}'nın sırasıyla p 1 , p 2 , p 3 , p 4 , p {\displaystyle p_{1},p_{2},p_{3},p_{4},p} {\displaystyle p_{1},p_{2},p_{3},p_{4},p} koordinatlarına sahip olduğunu varsayalım. Sonra,

S A H K E = 1 2 ( p − p 1 ) × p 2 − p 4 2 = 1 4 ( p − p 1 ) × ( p 2 − p 4 ) {\displaystyle \mathbf {S} _{AHKE}={\frac {1}{2}}(\mathbf {p} -\mathbf {p} _{1})\times {\frac {\mathbf {p} _{2}-\mathbf {p} _{4}}{2}}={\frac {1}{4}}(\mathbf {p} -\mathbf {p} _{1})\times (\mathbf {p} _{2}-\mathbf {p} _{4})} {\displaystyle \mathbf {S} _{AHKE}={\frac {1}{2}}(\mathbf {p} -\mathbf {p} _{1})\times {\frac {\mathbf {p} _{2}-\mathbf {p} _{4}}{2}}={\frac {1}{4}}(\mathbf {p} -\mathbf {p} _{1})\times (\mathbf {p} _{2}-\mathbf {p} _{4})},
S E K F B = 1 4 ( p 3 − p 1 ) × ( p 2 − p ) = 1 4 ( p − p 2 ) × ( p 3 − p 1 ) {\displaystyle \mathbf {S} _{EKFB}={\frac {1}{4}}(\mathbf {p} _{3}-\mathbf {p} _{1})\times (\mathbf {p} _{2}-\mathbf {p} )={\frac {1}{4}}(\mathbf {p} -\mathbf {p} _{2})\times (\mathbf {p} _{3}-\mathbf {p} _{1})} {\displaystyle \mathbf {S} _{EKFB}={\frac {1}{4}}(\mathbf {p} _{3}-\mathbf {p} _{1})\times (\mathbf {p} _{2}-\mathbf {p} )={\frac {1}{4}}(\mathbf {p} -\mathbf {p} _{2})\times (\mathbf {p} _{3}-\mathbf {p} _{1})},
S K H D G = 1 4 ( p 3 − p 1 ) × ( p − p 4 ) = 1 4 ( p 4 − p ) × ( p 3 − p 1 ) {\displaystyle \mathbf {S} _{KHDG}={\frac {1}{4}}(\mathbf {p} _{3}-\mathbf {p} _{1})\times (\mathbf {p} -\mathbf {p} _{4})={\frac {1}{4}}(\mathbf {p} _{4}-\mathbf {p} )\times (\mathbf {p} _{3}-\mathbf {p} _{1})} {\displaystyle \mathbf {S} _{KHDG}={\frac {1}{4}}(\mathbf {p} _{3}-\mathbf {p} _{1})\times (\mathbf {p} -\mathbf {p} _{4})={\frac {1}{4}}(\mathbf {p} _{4}-\mathbf {p} )\times (\mathbf {p} _{3}-\mathbf {p} _{1})},
S K G C F = 1 4 ( p 3 − p ) × ( p 2 − p 4 ) {\displaystyle \mathbf {S} _{KGCF}={\frac {1}{4}}(\mathbf {p} _{3}-\mathbf {p} )\times (\mathbf {p} _{2}-\mathbf {p} _{4})} {\displaystyle \mathbf {S} _{KGCF}={\frac {1}{4}}(\mathbf {p} _{3}-\mathbf {p} )\times (\mathbf {p} _{2}-\mathbf {p} _{4})}.

Aşağıdaki ifade kolayca görülebilir:

S A H K E + S K G C F = 1 2 S A B C D {\displaystyle \mathbf {S} _{AHKE}+\mathbf {S} _{KGCF}={\frac {1}{2}}\mathbf {S} _{ABCD}} {\displaystyle \mathbf {S} _{AHKE}+\mathbf {S} _{KGCF}={\frac {1}{2}}\mathbf {S} _{ABCD}},
S E K F B + S K H D G = 1 2 S A B C D {\displaystyle \mathbf {S} _{EKFB}+\mathbf {S} _{KHDG}={\frac {1}{2}}\mathbf {S} _{ABCD}} {\displaystyle \mathbf {S} _{EKFB}+\mathbf {S} _{KHDG}={\frac {1}{2}}\mathbf {S} _{ABCD}}

bu nedenle p {\displaystyle p} {\displaystyle p}'nin iki bileşenini belirlemek için tam olarak iki doğrusal denklem vardır;

S A H K E − S K G C F = 0 {\displaystyle \mathbf {S} _{AHKE}-\mathbf {S} _{KGCF}=0} {\displaystyle \mathbf {S} _{AHKE}-\mathbf {S} _{KGCF}=0},
S E K F B − S K H D G = 0 {\displaystyle \mathbf {S} _{EKFB}-\mathbf {S} _{KHDG}=0} {\displaystyle \mathbf {S} _{EKFB}-\mathbf {S} _{KHDG}=0}

Ve denklemler aşağıdaki şekilde yazılabilir;

( 2 p − p 1 − p 3 ) × ( p 2 − p 4 ) = 0 {\displaystyle (2\mathbf {p} -\mathbf {p} _{1}-\mathbf {p} _{3})\times (\mathbf {p} _{2}-\mathbf {p} _{4})=0} {\displaystyle (2\mathbf {p} -\mathbf {p} _{1}-\mathbf {p} _{3})\times (\mathbf {p} _{2}-\mathbf {p} _{4})=0},
( 2 p − p 2 − p 4 ) × ( p 3 − p 1 ) = 0 {\displaystyle (2\mathbf {p} -\mathbf {p} _{2}-\mathbf {p} _{4})\times (\mathbf {p} _{3}-\mathbf {p} _{1})=0} {\displaystyle (2\mathbf {p} -\mathbf {p} _{2}-\mathbf {p} _{4})\times (\mathbf {p} _{3}-\mathbf {p} _{1})=0}

Bu, aşağıdaki ifadeye eşittir:

p = p 1 + p 3 2 + λ ( p 2 − p 4 ) = p 2 + p 4 2 + μ ( p 3 − p 1 ) , λ , μ ∈ R {\displaystyle \mathbf {p} ={\frac {\mathbf {p} _{1}+\mathbf {p} _{3}}{2}}+\lambda (\mathbf {p} _{2}-\mathbf {p} _{4})={\frac {\mathbf {p} _{2}+\mathbf {p} _{4}}{2}}+\mu (\mathbf {p} _{3}-\mathbf {p} _{1}),\quad \lambda ,\mu \in \mathbb {R} } {\displaystyle \mathbf {p} ={\frac {\mathbf {p} _{1}+\mathbf {p} _{3}}{2}}+\lambda (\mathbf {p} _{2}-\mathbf {p} _{4})={\frac {\mathbf {p} _{2}+\mathbf {p} _{4}}{2}}+\mu (\mathbf {p} _{3}-\mathbf {p} _{1}),\quad \lambda ,\mu \in \mathbb {R} }

K {\displaystyle K} {\displaystyle K}'nin geometrik tanımı şimdi açık olmalıdır: K {\displaystyle K} {\displaystyle K} noktası, köşegenlerin kesişme noktasının ( M = A C ∩ B D {\displaystyle M=AC\cap BD} {\displaystyle M=AC\cap BD}), köşelerin ağırlık merkezi P {\displaystyle P} {\displaystyle P}'ye göre yansımasıdır/simetrisidir.

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Brune (1841). "Eine Eigenschaft des Vierecks". Crelles Journal. Cilt 22. s. 379. MR1578286. 
  • Friedrich Joseph Pythagoras Riecke, (Ed.) (1973). "Erstes Heft". Mathematische Unterhaltungen. Walluf bei Wiesbaden: Dr. Martin Sändig. ISBN 3-500-26010-1. Unveränderter Neudruck der Ausgabe Stuttgart 1867–1873. 

Notlar

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ Möglicherweise E. W. Brune nach Maximilian Simon, Über die Entwicklung der Elementargeometrie im 19. Jh., Jb DMV, 1. Ergänzungsband, 1906, s. 256 (Register). E. W. Brune ist auch als Pionier von Sterbetafeln in Deutschland bekannt (Crelle J. 1837, S. 58).
  2. ^ a b Friedrich Joseph Pythagoras Riecke (Hrsg.): Mathematische Unterhaltungen. Erstes Heft. 1973, s. 66

Konuyla ilgili yayınlar

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Wetzel, John E. "Squares in triangles." The Mathematical Gazette 86.505 (2002): ss. 28-34.
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Brune_teoremi&oldid=32742098" sayfasından alınmıştır
Kategoriler:
  • Öklid geometrisi teoremleri
  • Alan
  • Dörtgenler
Gizli kategori:
  • Kanıt içeren maddeler
  • Sayfa en son 07.06, 11 Mayıs 2024 tarihinde değiştirildi.
  • Metin Creative Commons Atıf-AynıLisanslaPaylaş Lisansı altındadır ve ek koşullar uygulanabilir. Bu siteyi kullanarak Kullanım Şartlarını ve Gizlilik Politikasını kabul etmiş olursunuz.
    Vikipedi® (ve Wikipedia®) kâr amacı gütmeyen kuruluş olan Wikimedia Foundation, Inc. tescilli markasıdır.
  • Gizlilik politikası
  • Vikipedi hakkında
  • Sorumluluk reddi
  • Davranış Kuralları
  • Geliştiriciler
  • İstatistikler
  • Çerez politikası
  • Mobil görünüm
  • Wikimedia Foundation
  • Powered by MediaWiki
Brune teoremi
Konu ekle