İrlanda halkının kendi kaderini tayin hakkını onaylayan deklarasyonda Kuzey İrlanda'nın Birleşik Krallık'tan İrlanda Cumhuriyeti'ne verileceği, ancak bunun sadece nüfusunun çoğunluğunun desteği olduğu müddetçe mümkün olabileceği beyan edildi. Sözde "İrlanda boyutunun" muhtemel bir parçası olarak, adanın kuzeyi ve güneyinde yaşayan halkının karşılıklı onayı ile Kuzey ve Güney arasındaki sorunları çözmek için münhasır hakka sahip olduğu ilkesi dahil edildi.[1][2] Daha sonra Hayırlı Cuma Anlaşması'nın maddelerinden biri olacak bu ilke,[3] uzlaşılmış bir çözüm yönünde cumhuriyetçilerin tutumunda olumlu bir değişim yaratmak için kilit bir nokta oldu. Ortak deklarasyon aynı zamanda, barışçıl bir anayasal çözüm aramak için hükûmetler adına taahhüt verdi ve şiddeti sona erdirdikleri müddetçe paramiliterlerle bağlantılı (örneğin Sinn Féin gibi) partilerin görüşmelerde yer alabileceğine söz verdi.[4]
Deklarasyon, Gerry Adams ve Amerikalı milletvekili Bruce Morrison arasında bir toplantı sonrasında Adams ile John Hume tarafından yayınlanan bir ortak bildirinin ardından, Geçici İrlanda Cumhuriyet Ordusu (IRA) tarafından yeterli kabul edildi ve örgüt 31 Ağustos 1994 tarihinde ateşkes ilan etti.[5] Bunun ardından 13 Ekim'de Birleşik Sadık Askerî Komutanlığı (Combined Loyalist Military Command) ateşkes duyurusu yaptı.[6]
^(İngilizce) Peatling, Gary (2004). The failure of the Northern Ireland peace process. Irish Academic Press, s. 58. ISBN 0-7165-3336-7
^(İngilizce) Cox, Michael, Guelke, Adrian and Stephen, Fiona (2006). A farewell to arms?: beyond the Good Friday Agreement. Manchester University Press, s. 486. ISBN 0-7190-7115-1
^(İngilizce) Clark, Desmond and Jones, Charles (1999). The rights of nations: nations and nationalism in a changing world. Palgrave Macmillan, s. 168. ISBN 0-312-22595-4
Commons'ta The Troubles