Antilegomena

Antilegomena (Yunanca: ἀντιλεγόμενα'dan), doğruluğu veya değeri tartışmalı olan yazılı metinlerdir. Eusebios, Kilise Tarihi'nde (yaklaşık 325) bu terimi, Yeni Ahit kanonunun kapanmasından önce Erken Hristiyanlık'ta "tartışmalı", kelime anlamıyla "karşı çıkılan" Hristiyan kutsal metinleri için kullanmıştır.

Antilegomenalar İlk Kilise'de yaygın olarak okunuyordu ve Yakup'un Mektubu, Yahuda'nın Mektubu, 2. Petrus, 2. ve 3. Yuhanna, Vahiy Kitabı, İbraniler İncili, İbranilere Mektup, Petrus'un Vahyi, Pavlus'un İşleri, Hermas'ın Çobanı, Barnabas Mektubu ve Didache'yi içeriyordu. İlk Kilise'de ilgili metinlerin kanonik statüyü hak edip etmediği konusunda fikir ayrılığı vardı.

Eusebios

Ayrıca bakınız: Barnabas Mektubu ve İbranilere Mektup

İlk önemli kilise tarihçisi olan ve MS 325 civarında Kilise Tarihi'ni yazan Eusebios, Erken Kilise'nin tartışmalı yazılarını Yunanca antilegomena terimiyle ifade etmiştir:

Tartışmalı yazılar [των αντιλεγομένων] arasında, yine de birçok kişi tarafından kabul edilen, Yakup'un ve Yahuda'nın mektupları, ayrıca Petrus'un ikinci mektubu ve Yuhanna'nın ikinci ve üçüncü mektupları olarak adlandırılanlar, ister havariye isterse aynı adı taşıyan başka bir kişiye ait olsun, günümüze ulaşmıştır. Reddedilen yazılar arasında ayrıca Pavlus'un İşleri, sözde Hermas'ın Çobanı ve Petrus'un Vahyi ve bunlara ek olarak mevcut Barnabas'ın Mektubu ve sözde Havarilerin Öğretileri de sayılmalıdır; ve ayrıca, dediğim gibi, uygun görünüyorsa, bazıları onu reddederken, diğerleri kabul görmüş kitaplarla sınıflandırır. Ve bunların arasına, İbranilere göre İncil'i de koyanlar oldu; İbranilerden Mesih'i kabul edenler bundan özellikle hoşnut oldular. Ve bunların hepsi tartışmalı kitaplar arasında sayılabilir [των αντιλεγομένων].

Eusebios'un kitaplarını üç gruba mı ayırdığı—homologoumena (Yunanca: ὁμολεγούμενα, "kabul edilmiş"), antilegomena ve "sapkın"—yoksa notha ("sahte") grubunu ekleyerek dört gruba mı ayırdığı kategorik bir tartışma konusudur. İbranilere Mektup daha önce şu şekilde listelenmişti:

İbranilere Mektup'u bazılarının, Pavlus tarafından yazılmadığı gerekçesiyle Roma Kilisesi tarafından tartışıldığını [αντιλέγεσθαι] söyleyerek reddettiğini göz ardı etmek doğru değildir.

4. yüzyıldan kalma bir metin ve muhtemelen Konstantin'in Elli İncili'nden biri olan Codex Sinaiticus, Hermas'ın Çobanı ve Barnabas Mektubu'nu içerir. Orijinal Peşitta (Yeni Ahit kısmı yaklaşık 5. yüzyıla aittir) 2. ve 3. Yuhanna, 2. Petrus, Yahuda ve Vahiy bölümlerini içermez. 1823 tarihli Lee Peşitta gibi bazı modern baskılar bunları içerir.

Reformasyon

Reformasyon döneminde Luther, antilegomena meselesini gündeme getirdi. İbranilere Mektup, Yakup ve Yahuda'nın mektupları ve Vahiy'i Kitab-ı Mukaddes çevirisine dahil etmesine rağmen, bunları ayrı bir grupta topladı ve meşruiyetlerini sorguladı. Bu nedenle, bu kitaplara bazen "Luther'in Antilegomena'sı" denir; bu terminoloji günümüzde de kullanılmaktadır. Günümüzdeki Lutherci kullanım, bu sorgulamayı 2. Petrus, 2. Yuhanna ve 3. Yuhanna'yı da kapsayacak şekilde genişletmektedir.

F.C. Baur, Pavlus'un Mektuplarını sınıflandırırken bu terimi kullanmış ve Romalılar, 1-2 Korintliler ve Galatyalılar'ı homologoumena; Efesliler, Filipililer, Koloseliler, 1-2 Selanikliler ve Filimon'u antilegomena; ve Pastoral Mektupları notha (sahte yazılar) olarak sınıflandırmıştır.

Ayrıca bakınız

• Kanonik
• Deuterokanonik kitaplar
• Apokrif
• Kitâb-ı Mukaddes kanonu

Kaynakça

Genel

• Eusebius of Cæsarea (1904) [325], Philip Schaff; Henry Wace (Ed.), Church History, The Nicene and Post-Nicene Fathers, Second Series, 1, Arthur Cushman McGiffert tarafından çevrildi .
• Kalin, Everett R (2002), "23: The New Testament Canon of Eusebius", McDonald; Sanders (Ed.), The Canon Debate, ss. 386-404 .
• McDonald; Sanders, (Ed.) (2002), The Canon Debate, Peabody, Mass.: Hendrickson .

Dış bağlantılar

• "Canon of the New Testament", Catholic Encyclopedia, Even a few Catholic scholars of the Renaissance type, notably Erasmus and Cajetan, had thrown some doubts on the canonicity of the above-mentioned Antilegomena. 
•  Chisholm, Hugh, (Ed.) (1911). "Antilegomena". Encyclopædia Britannica. 2 (11. bas.). Cambridge University Press. s. 126. 
• Baumler, Gary P, The Canon—What Is The Import of The Distinction Between The Canonical and Deuterocanonical (Antilegomena) Books? (presentation of Lutheran position), WLS essays, 7 Temmuz 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi .
• Pieper, Franz August Otto, "The Witness of History for Scripture (Homologoumena and Antilegomena)", Lutheran theology, Angel fire 
• Schaff, Philip, "The Revolution at Wittenberg. Carlstadt and the New Prophets", History of the Christian Church, The Christian Classics Ethereal Library, Andreas Carlstadt weighed the historic evidence, discriminated between three orders of books as of first, second, and third dignity, putting the Hagiographa of the Old Testament and the seven Antilegomena of the New in the third order, and expressed doubts on the Mosaic authorship of the Pentateuch. He based his objections to the Antilegomena, not on dogmatic grounds, as Luther, but on the want of historical testimony; his opposition to the traditional Canon was itself traditional; he put ante-Nicene against post-Nicene tradition. This book on the Canon, however, was crude and premature, and passed out of sight.