Lucca Cumhuriyeti
Lucca Cumhuriyeti | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1160-1805 | |||||||
 Bayrak
 Arma
| |||||||
Slogan Luca potens sternit sibi quae contraria cernit. (Güçlü Lucca karşıtları görüldüğünde yere serilir.) | |||||||
 Lucca Cumhuriyeti topraklarını gösteren 1700-1750 yıllarına ait bir harita. Harita Nicolas Sanson (1600-1667) tarafından tasarlandı ve ölümünden sonra Covens & Mortie tarafından yayınlandı. | |||||||
| Başkent | Lucca | ||||||
| Resmî dil(ler) | İtalyanca Latince | ||||||
| Resmî din | Roma Katolikliği | ||||||
| Hükûmet | Oligarşik Cumhuriyet | ||||||
| Tarihî dönem | Orta Çağ Erken Modern Dönem | ||||||
| |||||||
| Nüfus | |||||||
• Tahminî | 100.000 (18. yüzyıl) | ||||||
| Para birimi | Mint | ||||||
| |||||||
Lucca Cumhuriyeti (İtalyanca: Repubblica di Lucca), Lucca şehrinde Orta Çağ ve Erken modern dönem'de 1160'tan 1805'e kadar hüküm süren bir devletti.
Toprakları Lucca kentinin de ötesine geçerek, günümüz Toskana bölgesinin Kuzeybatı kesiminde çevredeki kırsal alanlara, Emilia-Romagna ve Ligurya sınırlarına kadar uzanıyordu.
Lucca Cumhuriyeti 1799'a kadar bağımsız kaldı. Daha sonra devlet varlığını sürdürdü, ancak fiilen Fransa İmparatorluğu'na bağlıydı ve 1805'te Lucca ve Piombino Prensliği kurulduğunda resmi olarak yıkıldı.
Tarih
[değiştir | kaynağı değiştir]İtalya İmparatorluğu içinde Lucca şehri, Margrave Hugh zamanına kadar Toskana margravelerinin ikametgâhıydı. İmparator IV. Henry tarafından verilen 1084 diplomasıyla ve Papa VII. Gregory ile birkaç tartışmanın ardından Lucca'ya özerklik verildi. Tartışmanın sonucundaki karara göre Lucca surlarından 6 mil uzaklıkta hiçbir feodal kale inşa edilemezdi.
Cumhuriyetin yükselişi
[değiştir | kaynağı değiştir]1115'te Toskana'lı margrave Matilda'nın ölümünden sonra, şehir 1120'de margrave Conrad ve 1162'de İmparator Frederick tarafından resmen tanınan bir yönetimle bağımsız bir oluşum olmaya başladı. Şehir, feodal haklarını margrave VI. Welf'den 1160'ta aldı. Dolayısıyla sadece imparatorlara tabi oldu.
12. yüzyılın sonlarında Lucca ve Toskana'daki diğer şehirler, komşu feodal beylerle savaşmak ve topraklarını genişletmek için bir ittifak kurdu. Bu ittifak, özellikle Lucca ve Floransa'nın geniş bölgeleri kontrol etmelerine ve bölgedeki askeri üstünlük için rekabet etmelerine imkan sağladı. 13. yüzyıl, Lucca da dahil olmak üzere birçok şehir devleti içindeki siyasi rekabetlere sahne oldu. Sonuç olarak Lucca, hükûmet yapısındaki değişime ve ayrıca Guelphler ve Ghibellineler arasındaki uzun bir dizi savaşa katılmasına tanık oldu.
Lucca, 14. yüzyılda İtalyan Orta Çağ'ın'ın en önemli şehirlerinden biri haline geldi.[1]
1314'teki iç anlaşmazlık Uguccione della Faggiuola'nın kendisini Pisa'nın hakimi yapmasına ve ardından Lucca'yı fethetmesine zemin hazırladı. İki şehirdeki isyanlar, Uguccione'nin rejimini sona erdirdi. Lucca'daki halk, Cumhuriyetlerinin kontrolünü Antelminelli Meclisi üyesi ve büyük siyasi ve askeri beceriye sahip bir lider olan Ghibelline Castruccio Castracani'ye verdiler. Onun yönetiminde, toprakları kuzeyde Garfagnana, batıda Carrara şehrinden Pisa'ya kadar olan sahilleri, doğuda Pistoia şehrini ve güneyde Valdarno'yu fethederek Cumhuriyeti gücünün zirvesine çıkardı. Floransa Cumhuriyeti ile sürekli olarak rekabet etti. Castracani ayrıca 1325'te Altopascio Muharebesi'nden zaferle ayrıldı ve burada Floransa surlarına kadar onları kovalayan güçlü Floransa ordusunu yendi.[2]
Castruccio öldüğünde, Lucca ilk başta Visconti Hanedanı'ndan Marco'nun lideri ve aynı zamanda rehin olduğu bir askeri şirketin egemenliğine tabi olduğu bir anarşi dönemine girdi. Daha sonra cumhuriyet, Pisa Cumhuriyeti tarafından satın alındı ve Lord Giovanni Dell'Agnello tarafından yönetildi.[3]
1370 yılında yeniden özgürlüğüne kavuşan Lucca, cumhuriyetçi bir hükûmete geri döndü ve etkili bir dış politika ile bankerleri ve ipek ticareti sayesinde Avrupa'da hatırı sayılır bir ün kazandı.
Rönesans ve sonrası
[değiştir | kaynağı değiştir]15. yüzyılın başlarında cumhuriyetin kontrolü Guinigi ailesine geçer.[4] Lucca'dan önemli tarihçi Giovanni Sercambi bu dönemle ilgili bir hükmü aktarmıştır. Bu hüküm, özellikle tüm makamların egemen ailenin destekçilerine verilmesinin altını çizer ve aynı zamanda genel kurulu engelleyen hükümlerden bahseder. Genel kurulun rolünü, iktidar meclisinin on iki veya on sekiz partizanından oluşan bir komisyon üstlendi. Sercambi, o dönem için zaruri olarak görülen paralı askerlerin lehine olan harcamalar dışındaki tüm harcamaların kısıtlanmasını ve kurtulmak için yapılan gizli şiddet eylemlerini daha genel olarak aktarıyor.[5]
O zamanlar Guinigi ailesi tarafından kontrol edilen Cumhuriyet ile Milano Dükalığı arasındaki ittifak, Lucca'yı Venedik Cumhuriyeti ve Floransa Cumhuriyeti'ne karşı büyük bir savaşa sürükledi; Bu savaşın sonlarına doğru çıkan bir ayaklanma Guinigi ailesinin egemenliğinisona erdirdi ve cumhuriyet, bağımsızlığını kaybetmemek için müzakere etmek zorunda kaldı ve bu da eski topraklarının bir kısmını kaybetmesine neden oldu.[6]
1429'da Floransa, Lucca'dan intikam almak için başkenti kuşattı. Birkaç gün süren kuşatmadan sonra, Lucca Cumhuriyeti Milano Dükalığı'ndan yardım istedi. Dükalık, I. Francesco Sforza komutasında bir ordu gönderdi ve bu ordu Floransalıları geri çekilmeye zorladı. Floransalıların geri çekilmesinden birkaç gün sonra şehir sakinleri, cumhuriyetin lideri Paolo Guinigi'yi Floransalılarla iş yaptığı söylendiği için yargıladı. Floransa daha sonra Sforza'ya şehri terk etmesi için ödeme yaptı ve 1430'da şehir bir kez daha kuşatıldı. Kuşatma sırasında Floransalılar, şehri sular altında bırakmak için Serchio'yu durdurmaya çalıştılar, ancak bazı hatalar nedeniyle Floransa kampını su bastı. Bu arada şehir sakinleri, bir kez daha Milano dükü Filippo Maria Visconti'den yardım istediler. Lucca ile eski bir ittifaka güvenen Cenevizliler, Floransa'dan Lucca'yı rahatsız etmemesini istedi. Floransa bu çağrıyı reddedince, Ceneviz, Serchio'da Floransalılara saldıran Niccolò Piccinino liderliğindeki 6.000 kişilik bir ordu gönderdi ve kanlı bir savaşın ardından geri çekilmek zorunda kaldılar.[7]
Lucca, Venedik ve Ceneviz ile birlikte, önce bir demokrasi olarak ve 1628'den sonra 1789'daki Fransız İhtilali'ne kadar bir oligarşi olarak bağımsızlığını korumayı başardı.[8] Lucca, yüzyıllar boyunca bağımsız kalan cumhuriyetçi bir anayasaya sahip olan Venedik ve Ceneviz'den sonra gelen en büyük İtalyan şehir devletiydi.
Cumhuriyetin sonu
[değiştir | kaynağı değiştir].svg)
Cumhuriyetin bağımsızlık durumu, Koalisyon Savaşları'nın İtalyan seferlerinden biri olan İkinci Koalisyon işgalinden (1799-1800) önce, Şubat 1799'da değişti.
Jakobenler, Lucca'da demokratik bir anayasaya sahip merkezi bir cumhuriyet yarattı. Anayasa, hükûmete, Gençler Konseyi ve Yaşlılar Konseyi'nden oluşan iki meclisli bir yasama organı ile bir yürütme yetkisi verdi ancak demokrasi dönemi uzun sürmedi.
Beş ay sonra, Temmuz 1799'da, Fransız ordusu geri çekildikten sonra, Avusturya kuvvetleri şehri zaptetti ve burada geçici bir hükûmet kurdu.
.svg)
1800'ün ortalarında Fransız ordusu Lucca'yı yeniden ele geçirdi. 1801'de Lucca için yeni bir anayasa ilan edildi ve oligarşi yeniden düzenlendi.
1805'te Napolyon, Lucca Eyaleti ile Piombino Prensliği'ni birleştirerek Lucca ve Piombino Prensliği (1805–1809) haline getirdi. En sevdiği kız kardeşi Elisa Bonaparte'yi tek siyasi güç olarak yönetime koydu. Elisa, Villa Reale di Marlia'da Lucca düşesi ve aynı zamanda Piombino prensesi olarak hüküm sürmeye başladı.[9]
Ayrıca bakınız
[değiştir | kaynağı değiştir]- Lucca Dükalığı
- Toskana Büyük Dükalığı
- Milano Dükalığı
- Ceneviz Cumhuriyeti
- Venedik Cumhuriyeti
- Napolyon Savaşları
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ Giovannini, Francesco. Storia dello Stato di Lucca (İtalyanca). Pacini Fazzi. s. 41.
- ^ Berti, Roberto. La battaglia di Altopascio (İtalyanca). Tipografia Francesconi.
- ^ Battista Morganti, Giovanni. Cronologia universale. La storia, i fatti e i personaggi dalle origini a oggi (İtalyanca). UTET Università. s. 186.
- ^ "Guinigità | Turismo.Lucca.it". www.turismo.lucca.it. 3 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Temmuz 2020.
- ^ Sercambi, Giovanni. Le croniche di Giovanni Sercambi lucchese (İtalyanca). Pacini Fazzi.
- ^ Manselli, Raoul. La repubblica di Lucca (İtalyanca). ss. 91-101.
- ^ Altavista, Clara. Lucca e Paolo Guinigi (1400-1430): la costruzione di una corte rinascimentale: città, architettura, arte (İtalyanca). ETS.
- ^ Britannica Ansiklopedisi 1911.
- ^ "ELISA Bonaparte Baciocchi, principessa di Lucca e Piombino in "Enciclopedia Italiana"". www.treccani.it (İtalyanca). 5 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ocak 2022.