Nekromansi

Nekromansi (Yunanca: νεκρομαντία, nekromantía, İngilizce: necromancy), ölmüş kişilerin ruhlarını, birçok nedenden dolayı, doğaüstü kötü güçlere karşı ruhsal koruma olarak çağırma olayına verilen addır.

Tarihi

İlk nekromansi uygulamalarının kaynağını sıklıkla ataların ruhlarına seslenildiği şamanizmden aldığı düşünülmektedir. Ancak nekromansi antik batı tarihinde de Mısır, Babil, Yunanistan ve Roma'da görülür. Geographica adlı kitabında Strabo; nekromansi ile ilgilenen büyücüleri, başka bir deyişle "ölülerin kahinleri" ni İran halkındaki en başarılı ve önde gelen kahinler olarak tanımlamıştır. Bunun yanında Babilli nekromansi ustalarına manzazuu ya da sha'etemmu, çağırılan ruhlara ise etemmu denilmekteydi.

Rönesansla birlikte Avrupa'da nekromansi, kara büyü ve ruh çağırma ile bir tutulmaya başlandı. Böylece, farklı inanışların çıkmasıyla kelimenin kökeni ve anlamı unutuldu. Latince nigromancy (kara sanatlar) inanışı en popüler inanışlardandı. Johannes Hartlieb, oluşturduğu demonoloji terimleri listesinde nekromansiden nigromancy biçiminde bahsetti. Homeros'un Odysseiasında Endor cadısı nekromansiyi kullanır.

Nekromansi bilgi almak veya ölüleri çağırmak için kullanılan bir yöntemdi. Antik Mısır ve Babil'de ortaya çıkmıştır. İsrail, Çin ve Greko-Roman halklarında da bolca tatbik edildi. Hristiyan kilisesi için nekromansi, şeytani ruhlarla alışveriş, mücrim merakla gerçekleştirilen ayinler ve yasak olan ruh çağırma eylemiyle eş anlamlıydı.

Nekromansi uygulamaları sıradan ritüellerden grotesk inanışlara kadar çeşitlilik gösteriyordu. Ritüeller sihirli çemberler, asalar, tılsımalar ve büyüler içerebiliyordu. Bunun yanında bazıları ölülerin kıyafetlerini giymek ve ölümü temsil eden çürümüş ekmek gibi şeyleri yemeyi de sürece dahil ediyordu. Bu ritüeller saatler, günler hatta haftalar bile sürebilmekteydi.