Karabatakgiller
 | Bu maddedeki bilgilerin doğrulanabilmesi için ek kaynaklar gerekli. (Haziran 2021) (Bu şablonun nasıl ve ne zaman kaldırılması gerektiğini öğrenin) |
| Karabatakgiller | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Karabatak (Phalacrocorax carbo) | |||||||||||
Biyolojik sınıflandırma  | |||||||||||
| |||||||||||
| Türler | |||||||||||
| Metne bakınız. | |||||||||||
Karabatakgiller (Phalacrocoracidae), Suliformes takımına ait bir kuş familyasıdır.[1]
Adlandırma
[değiştir | kaynağı değiştir]Bilimsel adı Phalacrocoracidae, Grekçe "kel" anlamına gelen φαλακρός (phalakros) ve "kuzgun" anlamına gelen κόραξ (korax) kelimelerinden Latinceleştirilmiştir. Erişkin karabatakların yanaklarında bulunan krem beyazı tüysüz bölgeden ötürü bu adın geldiği düşünülmektedir.
Özellikleri
[değiştir | kaynağı değiştir]Karabataklar orta ve büyük boyutlarda deniz kuşlarıdır. En küçükleri olan küçük karabatak 45 cm. boyunda ve 340 g. ağırlığında iken en büyük türü olan Phalacrocorax harrisi 100 cm. boyunda ve 5 kg. ağırlığındadır. Soyu tükenmiş Phalacrocorax perspicillatus ortalama 6,3 kg. ağırlığıyla daha da büyüktü. Kuzey Yarımküre türlerinin tamamına yakını ile birlikte türlerin çoğunluğu koyu renkli tüylere sahiptir. Güney Yarımküre türlerinin bazıları ise siyah ve beyaz tüylere sahip iken Yeni Zelanda'nın Phalacrocorax punctatus türü gibi çok azı daha renkli tüylere sahiptir. Türlerin çoğunda yüzde gözler ile gaga arasında parlak mavi, turuncu, kırmızı ya da sarı olan ve üreme döneminde daha da parlaklaşan tüysüz renkli deri bulunur. Gagaları ince ve uzundur. Gaganın üst ucu ise aşağıya doğru kanca gibi kıvrıktır. Ayaklarında dört parmağıda birleştiren perdeler bulunur.
Açık denizden çok kıyılarda yaşarlar ve bazı türleri kara içindeki sularda koloniler kurar. En eski soyunun yaşam alanına bakıldığında köken olarak tatlı su kuşları olduğu görülür. Pasifik Okyanusu'nun ortasındaki adalar hariç dünyanın tamamına yayılmışlardır.
Tüm türler balık ile beslenir. Su yüzünden dalarak avlanırlar ancak bazı türler dalmadan önce hafifçe sıçrayarak suya girişlerini kolaylaştırırlar. Su altında ayakları yardımıyla ilerler ve bazı türlerin kanatları da kullandığı görülür. Bazı karabatak türlerinin 45 m.'ye kadar dalabildikleri gözlemlenmiştir.
Balık avladıktan sonra karaya çıkan karabatakların kanatlarını açarak güneş altında kurudukları görülebilir. Tüm karabatakların üropigial bezleri vardır ve bu bezin salgısıyla kanatların sugeçirmez olmasını sağlarlar.
Ağaçlarda, kayalık adacıklarda ve kayalıklarda koloni hâlinde yuvalanırlar. Yumurtaları tebeşir mavisi rengindedir. Genellikle yılda bir kez yumurtlarlar. Yavruları yedikleri besinleri geri kusarak beslerler.
Türler
[değiştir | kaynağı değiştir]Cins Microcarbo Bonaparte, 1856
- Microcarbo melanoleucos Vieillot, 1817)
- Microcarbo africanus Gmelin, JF, 1789
- Microcarbo coronatus Wahlberg, 1855
- Microcarbo niger Vieillot, 1817
- Microcarbo pygmeus Pallas, 1773 - Küçük karabatak
Cins Phalacrocorax Brisson, 1760
- Phalacrocorax gaimardi Lesson & Garnot, 1828
- Phalacrocorax harrisi Rothschild, 1898
- Phalacrocorax neglectus Wahlberg, 1855
- Phalacrocorax punctatus Sparrman, 1786
- Phalacrocorax featherstoni Buller, 1873
- Phalacrocorax perspicillatus Pallas, 1811
- Phalacrocorax penicillatus von Brandt, JF, 1837
- Phalacrocorax pelagicus Pallas, 1811 - Pelajik karabatak
- Phalacrocorax urile Gmelin, JF, 1789
- Phalacrocorax brasilianus Gmelin, JF, 1789
- Phalacrocorax auritus Lesson, 1831 - Kulaklı karabatak
- Phalacrocorax aristotelis Linnaeus, 1761 - Tepeli karabatak
- Phalacrocorax fuscescens Vieillot, 1817
- Phalacrocorax fuscicollis Stephens, 1826
- Phalacrocorax sulcirostris von Brandt, JF, 1837
- Phalacrocorax varius Gmelin, JF, 1789
- Phalacrocorax carbo Linnaeus, 1758 - Karabatak
- Phalacrocorax lucidus Lichtenstein, MHK, 1823
- Phalacrocorax capillatus Temminck & Schlegel, 1849 - Japon karabatağı
- Phalacrocorax capensis Sparrman, 1788
- Phalacrocorax nigrogularis Ogilvie-Grant & Forbes, HO, 1899 - Basra karabatağı
- Phalacrocorax magellanicus Gmelin, JF, 1789
Cins Leucocarbo Bonaparte, 1856
- Leucocarbo bougainvillii Lesson, 1837
- Leucocarbo atriceps King, PP, 1828
- Leucocarbo georgianus Lönnberg, 1906
- Leucocarbo bransfieldensis Murphy, 1936
- Leucocarbo nivalis Falla, 1937
- Leucocarbo melanogenis Blyth, 1860
- Leucocarbo purpurascens von Brandt, JF, 1837
- Leucocarbo verrucosus Cabanis, 1875
- Leucocarbo carunculatus Gmelin, JF, 1789
- Leucocarbo chalconotus Gray, GR, 1845
- Leucocarbo onslowi Forbes, HO, 1893
- Leucocarbo campbelli Filhol, 1878
- Leucocarbo colensoi Buller, 1888
- Leucocarbo ranfurlyi Ogilvie-Grant, 1901
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ a b "Mindat.org". www.mindat.org. 9 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Haziran 2021.
