Tımar sahipleri yıllık gelirlerinin ilk 3 bin akçesini kendi geçimleri için ayırırlardı. Buna "Kılıç Hakkı" denirdi. Geri kalan gelirin her 3 bin akçesi için de tam teçhizatlı 1 adet atlı asker yetiştirmek ve gerektiğinde bunlarla birlikte savaşa katılmak zorundaydılar. Bu askere "Cebelü" adı verilirdi. Tımar sahipleri savaşa çağrıldıklarında bu yetiştirdikleri Cebelülerle beraber savaşa giderlerdi. Savaşta yapılan yoklama sırasında bulunmayan tımarlı sipahinin tımarı elinden alınırdı. Böylelikle Osmanlı İmparatorluğu asker yetiştirmekte sıkıntı çekmemiştir. Ayrıca Akıncılar ve Sipahiler Türktür. Yeniçeriler ise devşirmedir. Devşirmeler ayrıca Enderun denilen mekteplerde okutulmuştur. Bunlar barış zamanı çiftçi, savaş zamanı ise askerdirler. Ancak burada bahsi geçen çiftçilik kavramı toprağı işlemek ve uğraşmak ile ilişkilendirilemez. Ancak toprağı işleyen çiftçiyi denetleyen bir mekanizma oldukları söylenebilir. Nitekim köylü toprağını terk eder ise ilgili şahsı bulup tekrar toprağına yerleştirmek ile mükelleftiler. Bu yüzden toprağın sahipleri olarak kendilerine sahibü'l arz da denilmiştir.[kaynak belirtilmeli]
.svg)