Meta fetişizmi

Başlığın diğer anlamları için Fetişizm (anlam ayrımı) sayfasına bakınız.

Meta fetişizmi: Pazar yeri ekonomisinde üreticiler ve tüketiciler birbirlerini, takas ettikleri para ve mallar aracılığıyla algılarlar.

Marksist felsefede, meta fetişizmi terimi, üretim ve değişimin ekonomik ilişkilerini, insanlar arasında var olan ilişkiler olarak değil, şeyler (para ve mal) arasında var olan toplumsal ilişkiler olarak tanımlar. Bir nesneleştirme biçimi olarak meta fetişizmi, ekonomik değeri metalara özgü olarak sunar ve metayı, malları ve hizmetleri üreten işgücünden, insan ilişkilerinden kaynaklanmaz.

Kavram

Kapital: Politik Ekonominin Eleştirisinin (1867) birinci bölümünde, meta fetişizmi emeğin toplumsal örgütlenmesinin metaların (mal ve hizmetlerin) alım satımında nasıl ortaya çıktığını açıklamak için kullanılır. Piyasada, insanlar arasındaki toplumsal ilişkiler (kimin neyi ürettiği, kimin kimin için çalıştığı, bir meta için üretim süresi vb.) nesneler arasındaki toplumsal ilişkiler olarak temsil edilir.

Ticari değişim sürecinde, emtialar kişiliksizleştirilmiş bir biçimde ortaya çıkar ve bu da üretimlerine özgü toplumsal ilişkileri gizler. Marx, emtia fetişizminin sosyolojisini şöyle açıklamıştır:

Buna karşılık, meta biçimi ve içinde göründüğü emek ürünlerinin değer ilişkisi, metanın fiziksel doğasıyla ve bundan doğan maddi ilişkilerle kesinlikle hiçbir bağlantıya sahip değildir. Burada, onlar için, şeyler arasındaki ilişkinin fantastik biçimini alan, insanlar arasındaki kesin toplumsal ilişkiden başka bir şey değildir. Bu nedenle, bir benzetme bulmak için, dinin sisli alemine uçmalıyız. Orada, insan beyninin ürünleri, hem birbirleriyle hem de insan ırkıyla ilişkiye giren, kendi yaşamlarıyla donatılmış özerk figürler olarak görünür. Aynı şey, meta dünyasında, insanların ellerinin ürünleriyle de geçerlidir. Buna, emek ürünlerine meta olarak üretilir üretilmez bağlanan ve bu nedenle meta üretiminden ayrılamayan fetişizm adını veriyorum.

Marx'a göre, meta fetişizminin işleyişi, sermaye sahiplerinin bir meta üreten ilişkisel bütünü aktif olarak görmezden gelmesini veya ona karşı kayıtsız kalmasını gerektirir.

Gelişim

Sahibini ve akrabalarını doğal dünyada koruyan doğaüstü güçlere sahip Güney Afrika fetiş heykelciği (yaklaşık 1900)

Bir siyasi poster, refahın temeli olarak altın sikkeyi gösteriyor (yaklaşık 1896)

Meta fetişizmi teorisi (Almanca: Warenfetischismus), Karl Marx'ın dinsel hurafeleri analiz ederken ve politik ekonomistlerin inançlarını eleştirirken kullandığı fetişler ve fetişizm ifadelerinden kaynaklanmaktadır. Marx, "fetişizm" kavramını, dinin kökenine ilişkin materyalist bir teori öneren Charles de Brosses'un 1760 tarihli Fetiş Tanrılar Kültü adlı eserinden ödünç almıştır. Ayrıca, 1840'larda, Auguste Comte'un fetişizm hakkındaki felsefi tartışması ve Ludwig Feuerbach'ın dinin psikolojik yorumu da Marx'ın meta fetişizminin gelişimini etkiledi.

Marx'ın fetişizmden ilk kez bahsetmesi, 1842'de, Almanya'yı dini gerekçelerle savunan Karl Heinrich Hermes'in bir gazete makalesine verdiği yanıtta ortaya çıktı. Hermes, fetişizmi dinin en kaba biçimi olarak gören Alman filozof Hegel ile aynı fikirdeydi. Marx bu argümanı ve Hermes'in dini, insanı "duyusal iştahların üstüne" çıkaran şey olarak tanımlamasını reddetti. Bunun yerine Marx, fetişizmin "duyusal iştahların dini" olduğunu ve iştahların fantezisinin, fetiş tapanını, cansız bir nesnenin tapanının arzularını tatmin etmek için doğal karakterini teslim edeceğine inandırdığını söyledi. Bu nedenle fetiş tapanının kaba iştahı, hizmet etmeyi bıraktığında fetişi parçalar.

Fetişizmden bir sonraki söz, 1842'de Rheinische Zeitung gazetesinin "Odun Hırsızlığı Yasası Üzerine Tartışmalar" hakkındaki makalesindeydi; burada Marx, İspanyolların altın fetişizminden ve Almanların odunu bir meta olarak fetişizminden bahsediyordu:

Küba vahşileri altını İspanyolların bir fetişi olarak görüyorlardı. Onun şerefine bir şölen kutluyorlardı, etrafında bir daire oluşturup şarkı söylüyorlardı ve sonra onu denize atıyorlardı. Küba vahşileri Ren Eyalet Meclisi oturumunda hazır bulunmuş olsalardı, odunu Renlilerin fetişi olarak görmezler miydi? Ancak daha sonraki bir oturum onlara hayvanlara tapınmanın bu fetişizmle bağlantılı olduğunu öğretecekti ve insanları kurtarmak için tavşanları denize atacaklardı.

Marx, 1844 Ekonomik ve Felsefi El Yazmaları'nda Avrupa'nın kıymetli maden para fetişinden söz ediyordu:

Değerli metallerin şehvetli parıltısıyla hâlâ gözleri kamaşmış olan ve bu nedenle hâlâ metal paranın fetişistleri olan uluslar, henüz tam anlamıyla gelişmiş para ulusları değildir. Fransa ile İngiltere arasındaki zıtlığa dikkat edin. Teorik bilmecelerin çözümünün ne ölçüde pratiğin bir görevi olduğu ve pratik aracılığıyla gerçekleştiği, gerçek pratiğin ne ölçüde gerçek ve pozitif bir teorinin koşulu olduğu, örneğin fetişizmde gösterilir. Fetiş tapanının duyusal bilinci Yunanlınınkinden farklıdır, çünkü onun duyusal varoluşu farklıdır. Duyu ve tin arasındaki soyut düşmanlık, insanın doğaya olan duygusu, insanın doğa duygusu ve dolayısıyla insanın doğal duygusu henüz insanın kendi emeği tarafından üretilmediği sürece gereklidir.

Etnolojik not defterlerinde, John Lubbock'un Uygarlığın Kökeni ve İnsanın İlkel Durumu: Vahşilerin Zihinsel ve Toplumsal Koşulları (1870) adlı eserinin arkeolojik raporlaması üzerine yorumlarda bulundu. Politik Ekonominin Eleştirisinin Ana Hatları'nda (Grundrisse, 1859), Fransız ekonomist Frédéric Bastiat'nın liberal argümanlarını eleştirdi; ve fetişler ve fetişizm hakkında Marx şunları söyledi:

Gerçek tarihte, ücretli emek köleliğin ve serfliğin çözülmesinden -ya da Doğu ve Slav halklarında olduğu gibi, komünal mülkiyetin çöküşünden- doğar ve uygun, çığır açan biçimiyle, lonca ekonomisinin, malikaneler sisteminin, emeğin ve ayni gelirin, kırsal yan uğraş olarak yürütülen sanayinin, küçük ölçekli feodal tarımın vb. gerilemesi ve çöküşünden emeğin tüm toplumsal varlığını ele geçiren biçimdir. Tüm bu gerçek tarihsel geçişlerde, ücretli emek, emeğin her yönden, gelirinde, içeriğinde, konumunda, kapsamında vb. sabitlendiği ilişkilerin çözülmesi, yok edilmesi olarak ortaya çıkar. Dolayısıyla, emeğin istikrarının ve karşılığının olumsuzlanması olarak ortaya çıkar. Afrikalının fetişinden Voltaire'in "Yüce Varlık"ına ya da Kuzey Amerikalı bir vahşinin av takımından İngiltere Merkez Bankası'nın sermayesine doğrudan geçiş, Bastiat'nın balıkçısından ücretli işçiye geçiş kadar tarihe aykırı değildir.

Ekonomi Politiğin Eleştirisine Katkı (1859) adlı eserinde Marx, John Ramsay McCulloch'un Politik Ekonominin Doğuşu, İlerlemesi, Tuhaf Nesneleri ve Önemi Üzerine Bir Söylem (1825) adlı eserine atıfta bulunarak, "Doğal halinde madde... her zaman değerden yoksundur" demiş ve Marx da buna katılarak, "Bu, McCulloch'un bile, 'maddi' ve benzeri yarım düzine önemsiz şeyin değer unsurları olduğunu iddia eden Alman 'düşünürlerinin' fetişizminin ne kadar üstünde olduğunu gösteriyor" demiştir.

Ayrıca, Kapital: Politik Ekonominin Eleştirisi, Cilt 1 (1867) adlı eserin eki olan "Üretim Sürecinin Doğrudan Sonuçları" (yaklaşık 1864) adlı el yazmasında Marx şöyle demiştir:

... kapitalist üretim sürecinde, sermayenin üretim araçları ve sermaye olarak tanımlanan nesneler olarak var olduğu bir kullanım değerlerinin çözülmez kaynaşması buluruz, oysa gerçekte karşı karşıya olduğumuz şey belirli bir toplumsal üretim ilişkisidir. Sonuç olarak, bu üretim biçimine yerleştirilen ürün, onunla uğraşmak zorunda olanlar tarafından meta ile eşitlenir. Politik ekonomistlerin fetişizminin temelini oluşturan şey budur.

Dolayısıyla Karl Marx, ekonomik ve etnolojik çalışmalardan türetilen fetiş ve fetişizm kavramlarını, meta fetişizmi teorisinin geliştirilmesine uyguladı; bu teoride, ekonomik bir soyutlama (değer) psikolojik olarak bir nesneye dönüştürülür (şeyleştirilir), insanlar bu nesnenin kendi başına içsel bir değere sahip olduğuna inanmayı seçerler.

Meta fetişizmi, Marksist teorinin en özgün kavramlaştırmalarından birisidir. Bu kavram Kapital'de açık bir şekilde kullanılır ve belirgin olarak tanımlanır. "Metaların fetişizmi ve Bunun Sırrı" başlıklı bölümde, hem metanın fetişist karakterinin doğası, hem de bunun neden açıkça görünür olmadığı anlatılır. Bu bölüm, Kapital'de çok uzun olmayan ama çarpıcı ve etkileyici bir bölümdür.

"İlk bakışta bir meta", der Marks bu bölümün başında, "çok önemsiz ve kolayca anlaşılır bir şey gibi gelir. Oysa metanın tahlili, aslında onun metafizik incelikler ve teolojik süslerle dolu pek garip bir şey olduğunu göstermiştir". Devamında konu, metanın niteliğindeki kullanım değeri ve değişim değeri şeklinde ortaya konulan ayrım temelinde irdelenir ve açıklanır. Çünkü ürünün kullanım değeri açısından bir sorun yoktur, sorun ya da fetişistik nitelik değişim değeriyle birlikte belirmektedir. Şöyle belirtir Marks:

Öyleyse, emek ürününün anlaşılmaz özelliği, meta biçimine girer girmez, niçin ortaya çıkıyor? Kuşkusuz bu, biçimin kendisinden geliyor. Her türlü insan emeğinin eşitliği, bu emek ürünlerinin hepsinin eşit değerde olmaları ile nesnel olarak ifade edilir; harcanan emek-gücünün, bu harcanma süresi ile ölçümü, emek ürünlerinin değerinin niceliği biçimini alır; ve en sonu, üreticilerin içerisinde emeklerinin toplumsal niteliğinin kendini gösterdiği karşılıklı ilişkiler, ürünler arasında bir toplumsal ilişki biçimini alır.

Demek ki, metanın gizemli bir şey olmasının basit nedeni, onun içinde insan emeğinin toplumsal niteliği, insana, bu emeğin ürününe nesnel bir nitelik damgalamış olarak görünmesine dayanmaktadır; üreticilerin kendi toplam emek ürünleri ile ilişkileri, onlarla kendi aralarında bir ilişki olarak değil de, emek ürünleri arasında kurulan toplumsal bir ilişki olarak görünmesindedir. Emeğin ürünlerinin, metalar haline, niteliklerinin duyularla hem kavranabilir hem de kavranamaz toplumsal şeyler haline gelmelerinin nedeni budur. Bunun gibi, bir nesneden algılanan ışın, bize, görme sinirimizin öznel etkilenmesi olarak değil de, gözün dışında bir şeyin nesnel biçimi gibi geliyor. Oysa, görme olayında her zaman, ışının bir şeyden başka bir şeye, dıştaki bir nesneden göze fiilen geçmesi söz konusudur. Fiziksel şeyler arasında, fiziksel bir ilişki vardır. Ama metalarda, bu farklıdır. Şeylerin, quâ metaların varlığı ve bunlara meta damgasını vuran emek ürünleri arasındaki değer-ilişkisi ile bunların fiziksel özellikleri ve bu özelliklerden doğan maddi ilişkiler arasında mutlak olarak bağ yoktur. Burada, insanlar arasındaki belirli toplumsal ilişki, onların gözünde, şeyler arasında düşsel bir ilişki biçimine bürünüyor. Bu nedenle, benzer bir örnek vermek için, din âleminin sislerle kaplı katlarını dolaşmamız gerekir. Bu âlemde, insan beyninin ürünleri, bağımsız canlı varlıklar gibi görünür ve hem birbirleriyle, hem de insanoğlu ile ilişki içine girerler. İşte metalar âleminde de, insan elinin yarattığı ürünler için durum aynıdır. Emek ürünlerine, meta olarak üretildikleri anda yapışıveren ve bu, nedenle meta üretiminden ayrılması olanaksız olan şeye, ben, Fetişizm diyorum. (Vurgular eklendi)

Bu kavramın Marksist teori içinde de özgül bir yeri vardır. Birçok farklı Marksizm anlayışı Meta fetişizminden farklı değerlendirmeler ortaya koyar. Meta fetişizmi, en genel anlamda, kapitalist pazar sistemi içinde, toplumsal ilişkilerin maddi yapısal ögelerini gösterir. Belli bir şekilde ekonomik, sosyal ve düşünsel/kültürel içerimleri olan bir kavramdır bu. Öyle ki, metaların fetişist nitelikleri sonucunda, insanlar bir yanılsama ortamında yaşamakta, kendilerine ve kendi gerçekliklerine yabancılaşmaktadırlar. Böylece Meta fetişizmi kavramı İdeoloji teorisi, toplum teorisi, ekonomo-politik teorisi ve benzeri alanların merkezi bir kavramı durumundadır.

• Metaların Fetişizmi ve Bunun Sırrı. Metanın kullanım ve değişim değeri bakımından incelenmesini takiben; Karl Marks: Kapital, Cilt: I 2 Eylül 2006 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.