SM UB-3
 UB-3 ile aynı tasarıma sahip kardeş denizaltısı UB-14 | |
| Tarihçe | |
|---|---|
 Alman İmparatorluğu
| |
| Adı | SM UB-3 |
| Sipariş | 15 Ekim 1914 |
| İnşa eden | Germaniawerft, Kiel |
| Yard numarası | 241 |
| Kızağa konuluşu | 3 Kasım 1914 |
| Denize indirilişi | 5 Mart 1915 |
| Görevlendirme | 14 Mart 1915 |
| Akıbet | 23 Mayıs 1915'ten sonra kayboldu |
| Genel karakteristik | |
| Sınıf ve tipi | UB I tipi denizaltı |
| Deplasman |
127 t (125 emperyal ton) su yüzeyinde 142 t (140 emperyal ton) dalışta |
| Uzunluk | 28,10 m (tam boy) |
| Genişlik | 3,20 m |
| Su çekimi | 3 m |
| İtme gücü |
1 × pervane şaftı 1 × Daimler 4 silindirli dizel motor, 60 fren beygir gücü (45 kW) 1 × Siemens-Schuckert elektrik motoru, 120 mil beygir gücü (89 kW) |
| Hız |
6,47 knot (11,98 km/sa) su yüzeyinde 5,51 knot (10,20 km/sa) dalışta |
| Test derinliği | 50 m |
| Kişi kapasitesi | 13 er ve 1 subay |
| Silah donanımı |
Pruvada 2 × 45 santimetre (17,7 in) torpido tüpü 2 × torpido 1 × 8 milimetre (0,31 in) makineli silah |
| Notlar | Dalış süresi 33 saniye |
| Hizmet geçmişi | |
| Bağlılığı | İmparatorluk Donanması
|
| Komutanlar | Siegfried Schmidt (Mayıs 1915) |
| Operasyonlar | 1 devriye |
SM UB-3,[a] Alman İmparatorluğu'na ait UB I tipi bir denizaltıydı. 15 Ekim 1914'te sipariş edilmesinin ardından 3 Kasım 1914'te Kiel'deki Germaniawerft tersanesinde kızağa kondu. İnşası 5 Mart 1915'te tamamlandı ve ilk görevini aynı yıl 14 Mart'ta aldı. UB-3, sınıfının ilk sekiz denizaltısıyla aynı özelliklere sahipti. 28,10 m uzunluğundaki UB-3'ün deplasmanı, su yüzeyinde ve dalışta olmasına göre 127 ile 142 ton arasında değişiyordu. Denizaltı, pruvasındaki iki torpido tüpünde birer torpido, güvertesinde ise bir makineli silah taşıyordu.
I. Dünya Savaşı'nda İmparatorluk Donanması'na hizmet veren UB-3, 1 Mayıs 1915'te Pola Filotillası'nda görevlendirildi. Mayıs 1915 sonlarında bir devriye göreviyle İzmir kıyılarına doğru yola çıktı fakat 23 Mayıs'tan sonra denizaltıyla iletişim koptu ve kendisinden bir daha haber alınamadı.
Tasarımı
[değiştir | kaynağı değiştir]Alman kuvvetlerinin I. Dünya Savaşı başlarında Fransa'nın Manş Denizi kıyılarındaki taarruzları esnasında, İmparatorluk Donanması denizaltılarının Flandre açıklarındaki sığ, dar ve girintili kıyılarda kullanılmaya uygun olmadığı görüldü.[1][2] Bu eksikliği gidermek için Ağustos 1914 ortalarında, demiryoluyla parçalar halinde operasyon limanına taşınabilecek ve orada kısa sürede monte edilebilecek görece küçük bir seri denizaltı (UB I tipi) üretme girişimi olan Proje 34 uygulamaya konuldu. Bu denizaltıların demiryoluyla taşınabilir olması talebi, sınırlı büyüklükte olmaları zorunluluğunu getiriyordu. Bu sınırlamalara göre üretilen denizaltıların boyları 28 m, ağırlıkları ise 125 ton civarında olmalıydı. Ayrıca iki torpido tüpüyle sınırlandırılmıştı.[1]
Tipinin önceki denizaltıları gibi UB-3 de 28,10 m boyunda, 3,20 m genişliğinde ve 3 m yüksekliğindeydi.[3] Denizaltı, su yüzeyinde hareket için Daimler yapımı dört silindirli 60 fren beygir gücü (45 kW) bir dizel motora, dalışta hareket için ise Siemens-Schuckert marka 120 mil beygir gücü (89 kW) bir elektrik motoruna sahipti. Her iki motor da tek bir pervane şaftına bağlıydı.[3] Dizel motorun su yüzeyinde sağladığı azami hız 7,45 knot, elektrik motorunun dalışta sağladığı azami hız ise 6,24 knottu.[4] Denizaltının menzili ortalama hızlarla su yüzeyinde 1.500, dalışta ise bataryaların mümkün kıldığı menzil 45 deniz miliydi.[3] Dalabileceği azami derinlik olan 50 m'ye 33 saniyede inebilirdi.[3] Pruvasındaki iki torpido tüpünde 450 mm çaplı birer torpido taşıyan UB-3'ün güvertesinde ise 8 mm'lik bir makineli silah bulunuyordu.[3] Standart mürettebatı bir subay ve 13 erden oluşuyordu.[3][5]
İnşası ve faaliyetleri
[değiştir | kaynağı değiştir]Grubunun ilk 15 denizaltısıyla birlikte 15 Ekim 1914'te, Kiel'deki Germaniawerft tersanesinden sipariş edilen UB-3; 3 Kasım'da, 241 tersane numarasıyla kızağa kondu.[1][2][6] UB I tipindeki denizaltıların çoğu, ortalama on beşer parça hâlinde sekiz vagona yüklenmiş, görev yapacakları limanlara demiryoluyla taşınmış, orada bir araya getirilerek denize indirilmiş ve denemeleri yapılmıştı. Bu tip denizaltıları demiryoluyla nakletmek, bazı parçaların yolda hasar görmesine de neden olmuştu. UB I'lerin ulaştıkları limandaki montaj işlemleri genellikle iki ilâ üç haftayı alıyordu.[5][7] Monte edilmelerinin ardından denizaltılar, bu limanlardan yola çıkarak birtakım faaliyetlerde bulundular. Ancak UB-3, bu serinin kullanılmasının amaçlandığı denizler dışında görevlendirilen bir modeldi. Almanya, sayıca az denizaltıya sahip olan Avusturya-Macaristan Donanması'nı bu yönden desteklemek için aralarında UB-3'ün de bulunduğu bazı UB I tipi denizaltıları demiryoluyla Pula Limanı'na gönderdi.[8][9] Üsteğmen Siegfried Schmidt'in komutasındaki UB-3, 1 Mayıs'ta Pola Filotillası'na katıldı.[6]
Mayıs sonlarına doğru Adriyatik Denizi'ne inen UB-3, Pola Filotillası'ndaki denizaltıların çoğunun organize edildiği Cattaro'ya hareket etti. İlk devraktiye görevinde, İzmir'deki Osmanlı deniz unsurlarına destek olmak için gerekli mühimmatla yüklendi. Sınırlı menzili nedeniyle, Avusturya-Macaristan Donanması'nda görevli bir muhrip tarafından çekilerek Otranto Boğazı'ndan geçti ve Korfu açıklarında muhripten ayrılarak kendi başına seyir yapmaya başladı. UB-3'ün planlanmış rotası; İyon Adaları'nın güneyinden geçip, Mora Yarımadası'nı dolaşıp, Kiklad Adaları'nın ilerisindeki Sakız Adası'nın kuzeyi ve Karaburun arasından İzmir Körfezi'ne varmak şeklindeydi.[6][7][9][10] Öngörülen seyre göre denizaltı kalan yarım depo yakıtıyla 28 ya da 29 günde İzmir'e ulaşacaktı. Ancak son olarak 23 Mayıs'ta, İzmir'in 80 deniz mili (150 km; 92 mi) kadar açığında UB-3'ten bir telsiz sinyali alan Almanlar mesajı anlamamış daha sonraları ise kendisinden başka bir sinyal alamamışlardı.[7] Bu kaybın ardından UB-3, I. Dünya Savaşı sırasında kaybedilen ilk UB I tipi denizaltı oldu.[11]
UB-3'ün rotasında herhangi bir mayın tarlası yoktu ve bölgedeki denizaltılara karşı herhangi bir saldırı da olmamıştı. Bu bağlamda, denizaltının belirlenemeyen teknik bir arıza sebebiyle batmış olabileceği belirtilir.[7]
Notlar
[değiştir | kaynağı değiştir]Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- Özel
- ^ a b c Miller, David (2002). The Illustrated Directory of Submarines of the World (İngilizce). St. Paul, Minnesota: MBI. ss. 46-47. ISBN 978-0-7603-1345-9. OCLC 50208951.
- ^ a b Karau 2003, s. 48.
- ^ a b c d e f Gardiner, Robert, (Ed.) (1985). Conway's All the World's Fighting Ships, 1906–1921 (İngilizce). Annapolis: Naval Institute Press. s. 180. ISBN 978-0-87021-907-8. OCLC 12119866.
- ^ Tarrant 1989, s. 172.
- ^ a b Karau 2003, s. 49.
- ^ a b c Helgason, Guðmundur. "WWI U-boats: UB-3". Uboat.net. 28 Ocak 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mart 2013.
- ^ a b c d Messimer, Dwight R. (2002). Verschollen: World War I U-boat losses (İngilizce). Annapolis: Naval Institute Press. s. 126-127. ISBN 978-1-55750-475-3. OCLC 231973419.
- ^ Tucker, Spencer (2005). Word War I (İngilizce). 1. ABC-CLIO. s. 1128. ISBN 9781851094202.
- ^ a b Halpern, Paul G. (1994). A Naval History of World War I (İngilizce). Annapolis: Naval Institute Press. s. 384. ISBN 978-0-87021-266-6. OCLC 28411665.
- ^ Gibson, R. H.; Prendergast, Maurice (2003) [1931]. The German Submarine War, 1914–1918 (İngilizce). Annapolis: Naval Institute Press. s. 71. ISBN 9781591143147. OCLC 52924732.
- ^ Tarrant 1989, s. 24.
- Genel
- Karau, Mark D. (2003). Wielding the Dagger: the MarineKorps Flandern and the German War Effort, 1914–1918 (İngilizce). Westport, Connecticut: Praeger. ISBN 978-0-313-32475-8. OCLC 51204317.
- Tarrant, V. E. (1989). The U-Boat Offensive: 1914–1945 (İngilizce). Annapolis: Naval Institute Press. ISBN 978-0-87021-764-7. OCLC 20338385.
 İmparatorluk Donanması | |
|---|---|
 Avusturya-Macaristan Donanması | |
| |