Vesta Bakiresi Tuccia
| Antonio corradini, tuccia (la velata).JPG | |
| Sanatçı | Antonio Corradini |
|---|---|
| Yıl | 1743 |
| Tür | Heykel |
| Konum | Palazzo Barberini, Roma |
“Vesta Bakiresi Tuccia” (İtalyanca: La Vestale Tuccia) ya da “Peçeli Kadın” (La Velata), 1743 yılında Venedikli Rokoko heykeltıraş Antonio Corradini tarafından yapılmış bir mermer heykeldir. Corradini, ince tül ve peçelerin altındaki kadın figürlerinin detaylarını ustalıkla yansıtan yanılsamalı eserleriyle tanınır.[1] Bu heykel günümüzde Roma’daki Palazzo Barberini’de sergilenmektedir.
Özellikleri ve tarihçesi
[değiştir | kaynağı değiştir]Corradini’nin eseri, iftira sonucu iffetsizlikle suçlanan antik Roma’daki Vesta Bakiresi Tuccia’yı konu alır. Tuccia, masumiyetini kanıtlamak için Tiber Nehri’nden aldığı suyu bir elekten tek damla dökmeden Vesta Tapınağı’na taşımayı başararak mucizevi bir şekilde suçsuzluğunu göstermiştir. Corradini’nin yorumunda Tuccia, eleği sol kalçasında tutarken betimlenmiştir.
Sanatçı, Viyana’dan Roma’ya geldikten kısa süre sonra Tuccia heykeli üzerinde çalışmaya başlamıştır.[2] Corradini, Tuccia’nın ve genel olarak Vestal rahibelerinin Roma için taşıdığı sembolik önemin farkındaydı. Antik dönemde bir Vestal’ın bekâreti, Roma Cumhuriyeti’nin düzeninin ve istikrarının korunması için hayati görülürdü. Bir Vestal cinsel ilişkiye girdiğinde, bu “arınmamışlık” hali Cumhuriyet için doğrudan bir tehdit sayılırdı; bu nedenle iffetsiz bulunan Vestal rahibeler diri diri gömülerek cezalandırılırdı.[3]
_-_Tuccia_Vestale_-_1733.jpg)
Bu eser, Corradini’nin Tuccia temasına ilk kez değindiği çalışma değildir. Sanatçı daha önce, 1724’te bir Vestal rahibesinin büstünü yapmıştı; bu büst bugün Dresden’deki Skulpturensammlung koleksiyonunda yer alıyor.[4] Ayrıca 1733 tarihli bir gravür albümünde, Dresden koleksiyonundaki heykelleri gösteren çizimler arasında Corradini’ye ait olduğu düşünülen peçeli bir Tuccia tasviri de bulunuyor.[2][5][6]
Tamamlanan heykel, Corradini’nin Palazzo Barberini yakınındaki atölyesinde sergilenmiş ve kısa sürede dikkat çekerek ün kazanmıştır. Öyle ki, İngiliz tahtının Jacobit varisi James Stuart ile Papa XIV. Benedictus bile bu ünlü “Peçeli Tuccia”yı görmek için atölyeye gelmiştir.[2][7]
Heykel hiçbir zaman satılmamıştır. Corradini Napoli’ye taşınıp Cappella Sansevero’daki çalışmalarına başladığında, Tuccia heykeli Palazzo Barberini’de kalmış ve bugün hâlâ orada sergilenmektedir. Corradini’nin dostu, ressam ve karikatürist Pier Leone Ghezzi, bu duruma şöyle bir yorum getirmiştir: “Roma’nın soyluları, kıskançlıklarından dolayı eserin elden gitmesine razı olmadı."[2][6][8]
Sembolizm ve etkileri
[değiştir | kaynağı değiştir]_2.JPG)
Corradini’nin Tuccia heykelinde üç belirgin sembol göze çarpar: peçe, elek ve sol elindeki gül. Vestal’ların tarihi betimlemelerinde genellikle suffibulum denilen, başı örten ama yüzü kapatmayan omuz boyu peçeler kullanılır;[9] oysa Corradini’nin favorisi olan, vücuda yapışan geniş peçeler onlara pek benzemez. Geleneksel olarak peçe haya ve bekâretin simgesidir.[1] Örneğin İbranî kutsal metinlerinde Rebeka, İshak’la karşılaşmadan önce örtünür. Fakat Corradini burada tam tersi bir etki yaratır: ince peçe, altındaki bedenin, özellikle karın ve göğüslerin hatlarını belirginleştirir; böylece görünürdeki temanın sınırlarını aşar ve izleyicide çelişkili bir bakış uyandırır.[10] Elekler ise Tuccia efsanesiyle özdeşleşmiş bir simgedir; bu yüzden bekâretin temsilcisi olarak geleneksel ikonografide sıkça yer alırlar. Rönesans döneminde I. Elizabeth’in “elek portreleri” onun ‘Bakire Kraliçe’ kimliğini vurgulamak için aynı sembolü kullanır.[11] Gülün anlamı ise duruma göre değişir, zafer, gurur veya aşkı çağrıştırabilir ama Tuccia bağlamında en uygun okuma, gülün Bakire Meryem’in saflığıyla kurduğu bağlantıdır.[12]
Corradini, neredeyse on yıl sonra Napoli’deson eseri La Pudicizia’yı yaparken yine peçe ve gül ögelerini kullandı. Yeni heykel grubu Tuccia’ya kıyasla daha karmaşık olsa da, sanatçı bu eseri de benzer bir anlayışla, figürün gövdesinin ön kısmını ince ve saydam bir peçeyle örterek biçimlendirmişti.[7]
Innocenzo Spinazzi, 18. yüzyılın sonlarında Floransa’daki Santa Maria Maddalena dei Pazzi şapeli için sipariş edilen İman Alegorisi heykelinde Tuccia’yı bir modello olarak kullandı. Heykelde benzer bir kontrapposto duruş, burularak dönen bir üst gövde ve bedeni saran uzun bir örtü dikkat çeker.[13]
19. yüzyılın ortalarında, Corradini’nin etkisiyle peçeli kadın temasına olan ilgi yeniden canlandı. Bu dönemde peçeli kadın imgesi, kısmen İtalyan birliğinin alegorisi olarak görülmeye başlanmıştı.[14] Giovanni Strazza, Raffaelle Monti, Pietro Rossi ve Giovanni Maria Benzoni gibi sanatçılar bu türün gelişimine katkıda bulundular. Monti’nin diz çökmüş Veiled Vestal (Peçeli Vestal) heykeli ise, Vestal Bakiresi temasına daha sade ve ölçülü bir yaklaşım sunuyordu.
Tuccia'dan esinlenilen heykeller galerisi
[değiştir | kaynağı değiştir]
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]Özel
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ a b Wittkower, Connors & Montagu (1999), s. 118.
- ^ a b c d Vodret Adamo (1983).
- ^ Kroppenberg (2010), s. 429.
- ^ Biasuz (1935), s. 277.
- ^ Le Plat (1733). The engraving of Tuccia shows a date of 1732 on the plinth.
- ^ a b Biasuz (1935), s. 278.
- ^ a b Draper & Scherf (2003), s. 134.
- ^ Draper & Scherf (2003), s. 303.
- ^ Gallia (2014), s. 228.
- ^ Wittkower, Connors & Montagu (1999), s. 69.
- ^ "The Plimpton "Sieve" portrait of Queen Elizabeth I". Folgerpedia. 18 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ekim 2019.
- ^ Ferguson (1961), s. 37.
- ^ Draper & Scherf (2003), s. 53.
- ^ Richman-Abdou, Kelly (27 Ocak 2019). "Exquisite 19th-Century Sculpture Cloaked in a 'Translucent' Marble Veil". My Modern Met. 2 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ekim 2019.
Genel
[değiştir | kaynağı değiştir]
- Biasuz, Giuseppe (December 1935). "L'opera di A. Corradini fuori d'Italia" (PDF). Bollettino d'Arte. III (İtalyanca). 29 (6). Rome: La Libreria della Stato. ss. 268-2783 Ekim 2019.
- Draper, James David; Scherf, Guilhem, (Ed.) (2003). Playing with Fire: European Terracotta Models, 1740–1840. New York: Metropolitan Museum of Art. ISBN 1588390993.
- Ferguson, George (1961). Signs & Symbols in Christian Art. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0195014324.
- Gallia, Andrew B. (July 2014). "The Vestal Habit". Classical Philology. 109 (3). ss. 222-240. doi:10.1086/676291. hdl:11299/214959
. - Kroppenberg, Inge (Fall 2010). "Law, Religion, and Constitution of the Vestal Virgins". Law and Literature. 22 (3). ss. 418-439. doi:10.1525/lal.2010.22.3.418. JSTOR 10.1525/lal.2010.22.3.418.
- Le Plat, Baron Raymond, (Ed.) (1733). Recueil des marbres antiques qui se trouvent dans la galerie du roy de Pologne (Fransızca). Dresden: A l'imprimerie de la Cour chez la veuve Stössel. Plate 206. Erişim tarihi: 3 Ekim 2019.
- Vodret Adamo, Rosella (1983). "Corradini, Antonio". Dizionario Biografico degli Italiani (İtalyanca). 29. Treccani. Erişim tarihi: 3 Ekim 2019.
- Wittkower, Rudolf; Connors, Joseph; Montagu, Jennifer (1999). Art and Architecture in Italy, 1600 to 1750. 3. New Haven: Yale University Press. ISBN 0300079419.
