Devrimci Mahkeme
Tribunal révolutionnaire | |
 Devrim Mahkemesi'nin bir oturumu | |
| Genel bilgiler | |
|---|---|
| Kuruluş tarihi | 10 Mart 1793 |
| Kapanış tarihi | 31 Mayıs 1795 |
| Türü | Mahkeme |
| Bağlılığı | Ulusal Konvansiyon |
| Adres | Paris Parlamentosu, Paris |
Devrimci Mahkeme (Tribunal révolutionnaire, Gayri resmi olarak Halk Mahkemesi) [1] Fransız Devrimi sırasında Ulusal Konvansiyon tarafından siyasi suçluların yargılanması için kurulan bir mahkemeydi. Ekim 1793'te Terör Hükümdarlığı'nın en güçlü motorlarından biri haline geldi.[2][3][4]
1791'in başlarında savunma özgürlüğü standart haline geldi, herhangi bir vatandaşın diğerini savunmasına izin verildi.[5][6] Yetkililer başından beri bu deneyden endişe duyuyorlardı. Derasse, bunun Meclis'teki avukatların "toplu intiharı" olduğunu belirtti.[7][8] Aralık 1791'e gelindiğinde milletvekilleri yargıçları, jüriyi ve savcıları seçme yetkisini kendilerine verdi.[9] 15 Şubat 1792'de Savcılar Mahkemesi, Maximilien Robespierre'nin savcı olarak görevlendirilmesiyle kuruldu. 10 Nisan'da Robespierre görevinden vazgeçmeye karar verdi ve dergi yayınlayan sıradan bir vatandaş oldu.[10] Diğer Jakobenlerle birlikte, dergisinin beşinci sayısında, Paris'te şehri, özgürlüğü savunmak için en az 20 veya 23.000 adamdan oluşan bir devrimci ordu kurulması [11] önerisinde bulundu.[12] şehri savunmak, kesimlerde düzeni sağlamak ve üyeleri demokratik ilkeler konusunda eğitmek Jean-Jacques Rousseau'dan ödünç aldığı bir fikirdi.[13]
Mahkeme, Fransa'nın dört bir yanından karşı-devrimci suç iddialarına ilişkin davaları dinleyecekti ve on iki kişilik bir jüriden oluşuyordu. Mahkemeye gönderilecek mahkûmların listeleri halk komisyonu tarafından hazırlanıp revize edildikten sonra Genel Güvenlik Komitesi ve Kamu Güvenliği Komitesi tarafından ortaklaşa imzalandı.[14]
5 Eylül 1793'te Konvansiyon, "terörün günün gündemi olduğunu" ilan etti ve Devrim Mahkemesi'ni, ele aldığı davaların sayısının büyük ölçüde artırılabilmesi için eş zamanlı dört daireye ayırdı. Ayrıca Mahkemedeki tüm jüri üyelerinin doğrudan Kamu Güvenliği Komitesi veya Genel Güvenlik Komitesi tarafından atanması gerektiğine karar verdi. Bu, Toulon'daki isyancıların şehri İngilizlere teslim ettiği ve Paris'te birkaç gün süren isyan haberlerinin ardından geldi.[15]
Mahkemeye getirilen ilk davalardan biri, mahkemenin en ünlü beraatına yol açtı. 13 Nisan 1793'te Girondin milletvekilleri Jean-Paul Marat'a karşı suçlamada bulundu. En önemlisi, bu, o zamana kadar Konvansiyon üyelerinin yararlandığı dokunulmazlıktan feragat edilmesini içeriyordu (Marat'ın kendisi de vekildi). Marat'a karşı açılan dava çökmekle kalmadı, aynı zamanda davasının açılmasından iki gün sonra Paris Komünü üyeleri, önde gelen 22 Girondin'e karşı Mahkeme'ye dava açarak buna karşılık verdi. Bu dava reddedildi, ancak Konvansiyon üyelerinin Mahkeme tarafından yargılanabilmesi ilkesi önemliydi ve sonuçta Girondin liderlerinin Ekim 1793'te yargılanıp idam edilmesine yol açtı.[16][17][18]
Konvansiyon üyeleri Jean-Marie Collot d'Herbois'e 23 Mayıs'ta ve Maximilien Robespierre'ye 25 Mayıs 1794'te düzenlenen suikast girişimlerinin ardından, 10 Haziran'da Prairial Kanunları kabul edildi. Devrim Mahkemesindeki bu duruşmalar üç günle sınırlandı.[19] Ayrıca Devrim Mahkemesi'nin tanık çağırmasını veya savunma avukatına izin vermesini de engellediler. Jüri tamamen suçlamaya ve sanığın kendi savunmasına dayanarak mahkûm edecek veya beraat edecekti. Dahası, yeni yasalar Mahkemeyi yalnızca iki olası kararla sınırlandırıyordu. Bu, beraat veya ölümdü.[20] Son olarak kanun, aynı konuyla ilgili daha önce yapılmış tüm mevzuatı iptal etti. Açıkça belirtilmese de, bu durum, o zamana kadar kendilerini acil tutuklamadan koruyan Sözleşme üyelerinin dokunulmazlığını ortadan kaldırdı ve Sözleşme'nin, üyelerinden herhangi birinin mahkemeye gönderilmesi yönünde oy kullanmasını gerektirdi.[21]
Temmuz 1794'te Robespierre'in devrilmesinin ardından bazı insanlar Devrim Mahkemesi'nin kaldırılmasını bekledi ancak bu gerçekleşmedi. Termidor Tepkisi'nden sonraki beş gün içinde Konvansiyon 478 siyasi mahkûmu serbest bıraktı, ancak genel af yönündeki popüler taleplere rağmen 8.000 kişi hala hapiste kaldı.[19] 1 Ağustos 1794'te Prairial Kanunları yürürlükten kaldırıldı, bu da şüphelilere karşı ispat yükünün bir kez daha iddia makamına ait olduğu anlamına geliyordu. Kısa bir süre sonra, Devrim Mahkemesi'ndeki tüm yargıçlar değiştirildi ve yerel gözetim komitelerinin sayısı azaltıldı, böylece artık Paris'te yalnızca on iki ve başkentin dışındaki her bölgede bir tane bulunacaktı.[19] Ancak Şüpheliler Kanunu yürürlükte kaldı.
Devrimci Mahkeme, Termidor Konvansiyonu tarafından Terör Hükümdarlığı'nda aktif rol alan siyasi liderleri yok etmek için bir araç olarak kullanıldı. 16 Aralık 1794'te Jean-Baptiste Carrier ölüm cezasına çarptırıldı ve idam edildi.[19] 6 Mayıs 1795'te, Devrim Mahkemesi'nin eski Başkanı Martial Herman, eski Başsavcı Fouquier-Tinville ve Devrim Mahkemesi'nin on dört eski jüri üyesi mahkûm edildi ve ertesi gün giyotinle idam edildi.[19] Terör Devri ile bağlantılı olanların çoğu ortadan kaldırıldıktan sonra, Devrim Mahkemesi nihayet 31 Mayıs 1795'te kapatıldı.[19]
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ David Andress (ed.), The Oxford Handbook of the French Revolution, Oxford University Press, 2015, p. 447.
- ^ Bu madde artık kamu malı olan bir yayından alınan metni içeriyor: Chisholm, Hugh, (Ed.) (1911). "madde adı gerekli". Encyclopædia Britannica (11. bas.). Cambridge University Press.
- ^ Jean-Baptiste Fleuriot-Lescot
- ^ Rouillac. "ARCHIVES DE CHÂTEAUX, AUTOGRAPHES DOCUMENTS HISTORIQUES - Mardi 08 mars 2016 à Tours". www.rouillac.com (Fransızca). 20 Aralık 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Şubat 2024.
- ^ Journal des États généraux convoqués par Louis XVI, 28 septembre 1791
- ^ Nicolas Derasse, "Les défenseurs officieux : une défense sans barreaux", Annales historiques de la Révolution française [Online], 350 | octobre-décembre 2007, Online since 01 January 2011, connection on 04 December 2021. DOI:10.4000/ahrf.11230
- ^ Derasse, N. (2012).
- ^ "H.Leuwers (2012) Defence in writing". 22 Ekim 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Nisan 2024.
- ^ "1790–1792 by Étienne Cabe, p. 38". 7 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Nisan 2024.
- ^ H. Leuwers (2014) Robespierre, p. 211
- ^ Haydon & Doyle 2006.
- ^ "Le Défenseur de la Constitution n° 5 (1792)". 24 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Nisan 2024.
- ^ Snyder, Claire R. (1999). Citizen-Soldiers and Manly Warriors: Military Service and Gender in the Civic Republican Tradition. Rowman & Littlefield Publishers. ss. 46, 55. ISBN 978-0-7425-7353-6. 7 Kasım 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Nisan 2024.
- ^ Chisholm 1911.
- ^ Ruth Scurr (2007). Fatal Purity: Robespierre and the French Revolution. Henry Holt and Company. ISBN 978-0-8050-8261-6.
- ^ M A Kennedy; Michael L. Kennedy (2000). The Jacobin Clubs in the French Revolution, 1793–1795. Berghahn Books. s. 18. ISBN 978-1-57181-186-8.
- ^ Lisa Rosner; John Theibault (2015). A Short History of Europe, 1600–1815: Search for a Reasonable World. Routledge. s. 363. ISBN 978-1-317-47792-1.
- ^ David P. Jordan (2013). Revolutionary Career of Maximilien Robespierre. Simon and Schuster. s. 152. ISBN 978-1-4767-2571-0.
- ^ a b c d e f Nevin, Louis (1989). Chronicle of the French Revolution. Londra: Longman. ISBN 0-582-05194-0.
- ^ Schama, Simon (1989). Citizens. Londra: Penguin. s. 707. ISBN 0-14-008728-1.
- ^ Thompson, J.M. (1988). Robespierre. Londra: Blackwell. s. 508. ISBN 978-0631155041.
