İsmail bin Ca'fer es-Sâdık
Bu madde hiçbir kaynak içermemektedir. (Ekim 2025) (Bu şablonun nasıl ve ne zaman kaldırılması gerektiğini öğrenin) |
| Makale serilerinden |
İsmail bin Ca‘fer es-Sâdık (719/728 - 755), İmam Cafer Sadık'ın en büyük oğlu ve Şiîlikin İsmâilîyye Mezhebi'nin ismini aldığı şâhsiyettir.
Babasından önce öldüğünden ötürü fiilen imâm olamamıştır. İsmâilîyye'ye göre İmâmet 'İsmâ‘îl bin Câfer el-Mubârek'in oğlu yedinci imâm olan "Muhammed bin İsmâ‘îl eş-Şâkir" ile devam eder.
İsmâil bin Câ'fer el-Mubârek’in babasından evvel vefâtı
[değiştir | kaynağı değiştir]Abbâsîler devrinde (M. 750 – M. 1258) çeşitli Şîʿa fırkaları tarafından yönetime karşı gizli bir muhalefet hareketi tertip edilmekteydi. Bu muhalefet gruplarının arasında Ön-'İsmâ‘îlî topluluklarının destekçilerinin en tanınmışlarından olan “Mubârekiyye” adı verilen topluluk ta yer almaktaydı. 'İsmâ‘îlî düşünce sistemine göre, İmâm Câʿfer es-Sadık (M. 702 – 765) ikinci oğlu olan İsmâil bin Câ'fer el-Mubâreki (M. 719 ÷ 722 – 762) İmâmet’e veliaht olarak tayin etmişti. Bununla beraber, İsmâ‘îl’in babasından evvel ölmesi üzerine, onun ölümünü kabullenen "Ön-İsmâ‘îlî fırkaları" İsmâ‘îl'in en büyük oğlu olan Muhammad bin İsmâ‘îl’i (M. 746 – 809) imâmları olarak tanıdılar. 'İsmâ'îl bin Câ’fer el-Mubârek’in ölümünü kabullenemeyen ya da gayba halinde gizlenen Mehdi olduğuna inananlar ise “Yediciler” veya “Yedici İsmâ‘ilîler” olarak tanımlandılar.