I. Sergius
I. Sergiu | |
|---|---|
| Roma Piskoposu | |
 Sergius'un rüyası, Rogier van der Weyden ve stüdyosunun 1430'lu yıllardan kalma Saint Hubert Sunağı'ndan | |
| Kilise | Katolik Kilisesi |
| Papalık başlangıcı | 15 Aralık 687 |
| Papalık bitişi | 8 Eylül 701 |
| Önce gelen | Konon |
| Sonra gelen | VI. Ioannes |
| Önceki görevler | Santa Susanna Kardinal-Rahibi (683–687) |
| Nişanlar | |
| Kardinal yapan | 27 Haziran 683 II. Leo tarafından |
| Kişisel bilgiler | |
| Doğum | y. 650 Panormus, Sicilya, Bizans İmaparatorluğu |
| Ölüm | 8 Eylül 701 Roma, Bizans İmaparatorluğu |
| Adı Sergius olan diğer papalar | |
Papa I. Sergius ( y. 650 – 8 Eylül 701) 15 Aralık 687'den ölümüne kadar Roma piskoposuydu ve Roma Katolik Kilisesi tarafından aziz olarak kabul edilir. Kendisi, Paschal ve Theodore adında iki rakibin hangisinin papa olacağı konusunda çekiştiği bir dönemde seçilmiştir . Papalık dönemi, Trullo Konsili'ne verdiği yanıtla şekillenmiş; bu konseyin kurallarını kabul etmeyi ısrarla reddetmiştir. Bunun üzerine İmparator II. Justinianos, Sergius'un tutuklanmasını emretmiş; ancak Roma halkı ve Ravenna Eksarhı'na bağlı İtalyan milisleri, Eksarh'ın Sergius'u Konstantinopolis'e getirmesine izin vermemişlerdir.
Erken dönemi
[değiştir | kaynağı değiştir]Sergius I, Sicilya'daki Panormus'a yerleşmiş olan Antakyalı bir Suriye ailesinden geliyordu. Sergius, II. Adeodatus'un papalık döneminde Sicilya'dan ayrılarak Roma'ya gelmiştir. 7. yüzyılın ortalarında Halifeliğin Sicilya'ya yaptığı saldırılar nedeniyle Roma'daki birçok Sicilyalı din adamı arasında yer almış olabilir.[1] Papa II. Leo tarafından 27 Haziran 683'te Santa Susanna'nın kardinal rahibi olarak atanmasıyla din adamları arasında hızla yükselmiştir. Papa seçilene kadar Santa Susanna'nın kardinal rahibi olarak kalmıştır.[2][3][4]
Seçimi
[değiştir | kaynağı değiştir]Papa Konon, uzun bir hastalık ve bir yıldan az süren bir hükümdarlığının ardından 21 Eylül 687'de ölmüştür. Başdiyakoz Paschalis, daha önce Ravenna Eksarhı II. Jean Platyn'e rüşvet vererek papalık makamını güvence altına almaya çalışmıştır. Daha kalabalık bir grup ise başrahip Theodore'un papa olmasını istiyordu. İki grup silahlı çatışmaya girmiş ve her biri papalık ikametgâhı olan Lateran Sarayı'nın bir kısmını ele geçirmiştir. Çıkmazı aşmak için bir grup belediye yetkilisi, ordu subayı, din adamı ve diğer vatandaş Palatine imparatorluk sarayında bir araya gelerek Sergius'u seçmiş ve ardından Lateran'a saldırarak iki rakip adayı Sergius'u kabul etmeye zorlamıştır.[3][5]
Paschalis, Sergius'u kabul ediyormuş gibi görünse de, Platyn'e elçiler göndererek askeri destek karşılığında büyük miktarda altın vaat etmiştir. Eksarh gelmiş, Sergius'un usulüne uygun olarak seçildiğini anlamış, ama yine de altını istemiştir. Sergius'un 15 Aralık 687'deki kutsamasından sonra Platyn ayrılmıştır. Paschalis entrikalarına devam etti ve sonunda büyücülük suçlamasıyla[5] bir manastıra kapatılmıştır.[3][5] Sergius'un kutsanması Bizans Papalığı'nın son tartışmalı boş tahtını sona erdirmiştir.[6]
Papalığı
[değiştir | kaynağı değiştir]10 Nisan 689'da Sergius, Wessex Kralı Cædwalla'yı Roma'da vaftiz etmiştir. Ayrıca Willibrord'u Frizyalıların piskoposu olarak atamıştır. Berhtwald, Lyon Başpiskoposu Godwin tarafından Canterbury başpiskoposu olarak kutsandıktan sonra Roma'ya gitmiş ve Papa Sergius'tan pallium almıştır.[7] Sergius, 698 yılında Eski Aquileia ile Üç Metin İhtilafı Bölünmesinin sona ermesinde aktif rol oynadı.[3] 8. yüzyılda gelişen bir şehir mahallesini kapsayan Via del Corso'daki Via Lata'daki Santa Maria diakonyasını kurmuştur. Ayrıca Santi Cosma e Damiano Doğu kilisesini "onarıp güzelleştirmiştir".[8]
I. Sergius, çoğunluğu Konstantinopolis Patrikhanesi'nden olmak üzere 226 veya 227 piskoposun katıldığı 692 yılındaki Trullo Konsili'ne katılmamıştır. Roma Patrikhanesi'ne bağlı olan Girit'teki Gortynalı Basileios'un katılımı Doğu'da Roma'yı temsil ettiği ve hatta Roma'nın onayını ifade ettiği şeklinde görülmüştür, ancak aslında o bir papalık elçisi değildi.[9] Sergius, konseyin kurallarını geçersiz olarak reddetmiş[10] ve "hatalı yeniliklere razı olmaktansa ölmeyi tercih edeceğini" ilan etmiştir.[11] İmparatorluğun sadık bir tebaası olmasına rağmen, "din meselelerinde onun esiri" olmayacaktı.[11] Andrew J. Ekonomou gibi yazarlar, Sergius'un özellikle hangi kanonları sakıncalı bulduğu konusunda spekülasyonlarda bulunmuşlardır. Ekonomou, Papa I. Honorius'un aforoz edilmesini, Konstantinopolis'in ayrıcalıklarda eşit, ancak şerefte Roma'dan sonra ikinci sırada ilan edilmesini dışlamaktadır.[11] I. Leo'dn bu yana tüm papalar, siyasi kaygılar temelinde Konstantinopolis Patrikhanesi'nin kilise statüsünü eski Roma ile eşitlemeye çalışan Kalkedon Konsili'nin 28. kanununu kesin bir dille reddetmişlerdi.[12] Ekonomou, Trullo Konsili'nin 85 Apostolik Kanon'un tamamını onayladığını belirtir; Sergius bunlardan yalnızca ilk 50'sini destemiştir.[11]
Trullo Konsili'nin çıkardığı düzenlemelerin çoğu, ritüel uygulamaları ve din adamlarının disiplini konusunda mevcut kilise uygulamalarını tek tip hale getirmeyi amaçlıyordu. Bizans himayesinde ve yalnızca Doğu din adamlarından oluşan bir heyet tarafından toplanan konsey, Konstantinopolis Kilisesi'nin geleneklerini Ortodoks uygulaması olarak kabul etmiştir,[13] Büyük Perhiz'de hafta içi ayin kutlama uygulaması ( önceden kutsanmış ayinler yapmak yerine); yıl boyunca cumartesileri oruç tutma; Büyük Perhiz'de "Alleluia"yı atlama; İsa'yı kuzu olarak tasvir etme gibi Batı Kilisesi'ndeki uygulamalar, Doğu Patrikhanelerinin dikkatini çekmiştir. Konseyin Mesih'i bir Kuzu olarak tasvir etmeyi yasaklaması nedeniyle sembolik olarak önemli bir adım atarak Sergius, ayin sırasında Ekmeğin kırılması sırasında "Tanrı'nın Kuzusu, sen dünyanın günahlarını aldın, bize merhamet et" tezahüratını ayine dahil etti ve Aziz Petrus'un atriumundaki Kuzu'nun İbadetini tasvir eden hasarlı cephe mozaiğini onardı.[4] Agnus Dei, Sergius'un diğer ayin değişiklikleriyle aynı şekilde, bu dönemde hem Yunanca hem de Latince olarak söylenmiş olmalı.[14] Rahipler ve diyakozlar için bekarlığa ilişkin Doğu ve Batı tutumları konusunda daha büyük anlaşmazlıklar ortaya çıkmış; Konsey evli erkeklerin rahip olma hakkını teyit etmiş ve bir din adamını karısından ayırmaya çalışan veya karısını terk eden herhangi bir din adamının aforoz edilmesini emretmiştir.
Öfkelenen İmparator II. Justinianos, magistrianus'u (aynı zamanda Sergius olarak da bilinir) Üçüncü Konstantinopolis Konsili'nin baş papalık elçisi olan Portuslu Piskopos Ioannes ve papalık danışmanı Bonifacius'in tutuklaması için gönderdi.[4] İki üst düzey yetkili, Papa'ya bir uyarı olarak Konstantinopolis'e getirildi.[4] Sonunda Justinianos, Sergius'un tutuklanmasını ve kötü şöhretli şiddet yanlısı koruması Protospatharios Zacharias tarafından Konstantinopolis'e kaçırılmasını emretti.[4] Ancak Ravenna eksarhının ve Pentapolis Düklüğü'nün milisleri bu girişimi engelledi.[3][15] Zacharias, Sergius'u tutuklama girişiminde bulunurken neredeyse kendi canını kaybediyordu.[3] Sergius, Bizans karşıtı duygulara kapılmak yerine ayaklanmayı bastırmak için elinden geleni yapmıştır.[15]
Ölümü
[değiştir | kaynağı değiştir]Sergius 8 Eylül 701'de ölmüştür. Yerine VI. Ioannes geçmiştir.[16]
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- Özel
- ^ Richards & 2014, s. 270.
- ^ Horace Mann: The lives of the popes. Vol. I pt. 2, London 1903, p. 80
- ^ a b c d e f Frank N Magill, Alison Aves, Dictionary of World Biography (Routledge 1998 978-1-57958041-4), vol. 2, pp. 823–825
- ^ a b c d e Ekonomou & 2007, s. 223.
- ^ a b c Ekonomou & 2007, s. 216.
- ^ Ekonomou & 2007, s. 217.
- ^ Stephens, W. R. W.; Leyser, Henrietta (revised) (2004). "Berhtwald (c. 650–731)". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press. DOI:10.1093/ref:odnb/3430
- ^ Ekonomou & 2007, s. 210.
- ^ Wilfried Hartmann, Kenneth Pennington (editors), The History of Byzantine and Eastern Canon Law to 1500 (CUA Press 2012 978-0-81321679-9), p. 79
- ^ Hartmann (2012), p. 82
- ^ a b c d Ekonomou & 2007, s. 222.
- ^ Davis & 1990, s. 194.
- ^ Ostrogorsky & Hussey 1957, s. 122.
- ^ Ekonomou & 2007, s. 250.
- ^ a b Ekonomou & 2007, s. 224.
- ^
Herbermann, Charles, (Ed.) (1913). "Pope St. Sergius I". Katolik Ansiklopedi (İngilizce). New York: Robert Appleton Company.
- Genel
- Ekonomou, Andrew J. (2007). Byzantine Rome and the Greek Popes: Eastern influences on Rome and the papacy from Gregory the Great to Zacharias, A.D. 590–752 (İngilizce). Lexington Books. ISBN 978-0739119778.
- Davis, Leo Donald (1990). The First Seven Ecumenical Councils (325–787) (İngilizce). Collegeville: Liturgical Press.
- Ostrogorsky, George; Hussey, Joan (trans.) (1957). History of the Byzantine state
(İngilizce). New Brunswick, N.J.: Rutgers University Press. ss. 122-23. ISBN 978-0-8135-0599-2. - Richards, Jeffrey (2014). The Popes and the Papacy in the Early Middle Ages: 476–752 (İngilizce). Routledge. ISBN 9781317678175.
| Katolik Kilisesi unvanları | ||
|---|---|---|
| Önce gelen: Konon |
 Papa 687–701 |
Sonra gelen: VI. Ioannes |
