II. Anastasius
Papa II. Anastasius | |
|---|---|
| Roma Piskoposu | |
| Kilise | Katolik Kilisesi |
| Papalık başlangıcı | 24 Kasım 496 |
| Papalık bitişi | 16 Kasım 498 |
| Önce gelen | I. Gelasius |
| Sonra gelen | Symmachus |
| Kişisel bilgiler | |
| Doğum | |
| Ölüm | 19 Kasım 498 Roma, Ostrogot Krallığı |
| Adı Anastasius olan diğer papalar | |
II. Anastasius (19 Kasım 498'de öldü) 24 Kasım 496'dan ölümüne kadar Roma piskoposuydu.[1] Akakios bölünmesini sona erdirme çabalarında önemli bir figürdü, ancak çabaları, onun ölümünü izleyen Laurentian ayrılığına yol açtı. Anastasius, bir rahibin oğlu olarak Roma'da doğdu[2] ve Aziz Petrus Bazilikası'na gömüldü.[3]
Papa II. Anastasius ve Papa Liberius ile beraber kilise tarihinin ilk 500 yılında Roma Katolik Kilisesi tarafından aziz ilan edilmeyen iki papadır. Ancak Papa Liberius, Doğu Ortodoks Kilisesi'nde aziz olarak kabul edilmiştir.
Akakios bölünmesi ve uzlaşması
[değiştir | kaynağı değiştir]Kilise, 484 yılından bu yana Doğu ve Batı Hristiyan kiliseleri arasında Akakios bölünmesi olarak bilinen ciddi bir doktrinel anlaşmazlık içindeydi. Papa III. Felix (483-492) ve Papa I. Gelasius (492-496) Doğu kilisesine karşı genel olarak sert tutumlar sergilemiş ve Konstantinopolis Patriği Akakios da dahil olmak üzere birçok önemli din adamını aforoz etmişlerdi. Zeno'nun sorunu azaltma yönündeki çabaları III. Felix ve I. Gelasius tarafından fark edilmedi ve böylece kiliseler arasında büyük bir ayrılık ortaya çıktı. I. Gelasius'un ölümünden sonra II. Anastasius, Batı ve Doğu kiliseleri arasındaki ilişkileri iyileştirmek ve büyük ölçüde bölünmeyi sona erdirmek isteyen bir grubun desteğiyle papa olarak atandı.[3][4]
Papa olarak atanan II. Anastasius, aynı adı taşıyan Bizans İmparatoru I. Anastasius ile görüşmek ve Akakios bölünmesini sona erdirmek için bir anlaşma üzerinde çalışmak üzere hemen iki piskoposu Konstantinopolis'e gönderdi.[4] II. Anastasius, bir mektupta Akakios tarafından gerçekleştirilen vaftizleri kabul etmeye ve meselenin kilise otoriteleri yerine ilahi otorite tarafından kararlaştırılmasına izin vermeye istekli olduğunu belirtti[4] ve I. Anastasius da benzer şekilde işbirliği yapmaya istekli görünüyordu ancak Zeno tarafından geliştirilen uzlaşma pozisyonu olan Henotikon'un kabul edilmesini istiyordu.[3] Tansiyonu düşürme girişiminin bir işareti olarak II. Anastasius'un, Akakios'un ortağı olan Selanik'li Photinus'a komünyon verdiğine dair söylentiler vardı.[3]
Bu uzlaşmacı hareketi, Roma'daki birçok piskopos ve din adamını öfkelendirmek ve Bizans İmparatorluğu'nda Monofizitlere karşı ılımlılığı destekleyenler ile bu ılımlılığa karşı çıkanlar arasında açık bir ayrım yaratmak ile sonuçlanmıştır.[4] Photinus'la birliktelik nedeniyle Roma'da birçok kişi II. Anastasius'dan birliktelik almayı reddetti ve durum bir kriz noktasına ulaştı.[3]
Ölümü ve mirası
[değiştir | kaynağı değiştir]_-_WGA02859.jpg)
Doğu ile Batı arasındaki ilişkileri iyileştirme çabalarının yarattığı gerginliğin zirvesindeyken, II. Anastasius beklenmedik bir şekilde öldü.[4] Bölünmeyi giderme çabalarına karşı çıkanlar için 498'deki ölümü ilahi bir ceza olarak görülüyordu.[3] Papalık döneminde oluşan hizipler kesin bir şekilde birbirinden ayrılarak her biri kendine rakip bir papa atadı. Uzlaşmaya karşı çıkan grup, II. Anastasius'un yerine Simmakhos'u papa olarak atayabildi. Ancak, II. Anastasius'un uzlaşma girişimlerinin başlıca kışkırtıcılarından biri olan ve papa olarak atanmasına yol açmış olabilecek önemli Roma Senatörü Rufius Postumius Festus, Laurentius'un rakip papalık iddiasını destekledi.[3] Roma kilisesi daha sonra farklı gruplar arasında kendi ayrışmasını yaşadı ve bu da Roma'daki kilise ile Konstantinopolis'teki kilise arasındaki ayrışmayı azaltma çabalarını imkansız hale getirdi.[5]
Orta Çağ döneminde II. Anastasius, Katolik Kilisesi'ne ihanet eden ve mürted olarak görülüyordu. Anastasius'un çabalarına karşı çıkanları destekleyen Liber Pontificalis yazarı, II. Anastasius'un ölümünün ilahi bir ceza olduğunu ve kiliseyle bağlarını kopardığını savundu.[6] Benzer şekilde, Decretum Gratiani papa hakkında "Tanrı tarafından azarlanan Anastasius, ilahi emirle vuruldu" diye yazar.[7] Bu Orta Çağ görüşü, modern yorumcular tarafından bir "efsane",[6] bir "yanlış yorumlama",[6] "karışık bir gelenek"[8] ve "açıkça adaletsiz"[3] olarak tanımlanmaktadır.
Dante, II. Anastasius'u Inferno eserinde altıncı çemberine yerleştirdi: " Anastasio papa guardo, lo qual trasse Fotin de la via dritta " ("Ben, Photinus'un doğru yoldan çektiği Papa Anastasius'u koruyorum").[3] Ancak, modern Dante bilginleri bunun bir hata olduğunu düşünüyor: Dante'nin o seviyeye koymayı amaçladığı kişi, dönemin Bizans imparatoru I. Anastasius idi.[9][10][11]
II. Anastasius, Papa Liberius ile birlikte kanonlaştırılmayan ilk 50 papadan yalnızca ikisinden biridir.[3] Ancak Liberius, Yunan Menolojisinde anılır ve Doğu Ortodoks Kilisesi içinde bir aziz olarak kabul edilir.[12]
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^
Herbermann, Charles, (Ed.) (1913). "Pope Anastasius II". Katolik Ansiklopedi (İngilizce). New York: Robert Appleton Company.
- ^ George L. Williams (2004). Papal Genealogy: The Families And Descendants Of The Popes. McFarland. ISBN 978-0-7864-2071-1. Erişim tarihi: 8 Mart 2013.
- ^ a b c d e f g h i j Richard P. McBrien (1997). Lives of the Popes: The Pontiffs from St. Peter to John Paul II
. HarperCollins. ss. 82-83. ISBN 978-0-06-065304-0. Erişim tarihi: 8 Mart 2013.
- ^ a b c d e Morehead, John (1978). "The Laurentian Schism: East and West in the Roman Church". Church History. 47 (2): 125-136. doi:10.2307/3164729. JSTOR 3164729.
- ^ John W. Barker (1966). Justinian and the Later Roman Empire. Univ of Wisconsin Press. ISBN 978-0-299-03944-8. Erişim tarihi: 8 Mart 2013.
- ^ a b c Gratian; Augustine Thompson; Katherine Christensen (1993). The Treatise on Laws (Decretum DD. 1–20) with the Ordinary Gloss. CUA Press. ISBN 978-0-8132-0786-5. Erişim tarihi: 8 Mart 2013.
- ^ Christopher I. Beckwith (2012). Warriors of the Cloisters: The Central Asian Origins of Science in the Medieval World. Princeton University Press. ISBN 978-0-691-15531-9.
- ^ Schadé, J.P. (2006). Encyclopedia of World Religions. Foreign Media Group. ISBN 978-1-60136-000-7. Erişim tarihi: 8 Mart 2013.
- ^ Alighieri, Dante (1995). Dante's Inferno. Translated by Mark Musa. Indiana University Press. ISBN 978-0-253-20930-6. Erişim tarihi: 8 Mart 2013.
- ^ Hudson-Williams, T. (1951). "Dante and the Classics". Greece & Rome. 20 (58): 38-42. doi:10.1017/s0017383500011128.
Dante is not free from error in his allocation of sinners; he consigned Pope Anastasius II to the burning cauldrons of the Heretics because he mistook him for the emperor of the same name
- ^ Seth Zimmerman (2003). The Inferno of Dante Alighieri. iUniverse. ISBN 978-1-4697-2448-5. Erişim tarihi: 8 Mart 2013.
- ^ "St. Liberius the Pope of Rome". oca.org. Orthodox Church in America. 17 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Nisan 2015.
Dış bağlantılar
[değiştir | kaynağı değiştir]
- Brusher, Joseph. "Anasatius II". Catholic Culture. 6 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Mart 2013.
- "ANASTASIO". 16 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Şubat 2019.
