At eti
At eti, atların insan tüketimine uygun hale getirilmiş beden parçalarına verilen addır. Bazı Orta Asya ülkeleri dışında temel bir gıda maddesi olarak kabul edilmemesine karşın dünyanın pek çok ülkesinde sevilen bir yiyecektir.
At etinin tüketilmediği belli başlı ülkeler Orta Asya dışındaki İslam ülkeleri ve İngilizce konuşulan ülkelerdir. Bazı Amerikan eyaletlerinde satışı yasaktır. Buna karşılık, Fransa, İtalya, Belçika ve Almanya başta olmak üzere çeşitli Avrupa ülkelerinde popüler bir et olup bu alanda uzmanlaşmış kasaplar ve kasaplık olarak beslenen at ırkları bulunmaktadır..[1][2]
At eti tüketimi özellikle ABD'de büyük tepkiyle karşılaşmaktadır. Fransız mutfağının devamcısı olarak at etine yer veren Québecliler Kanada'nın diğer bölgeleriyle ve ABD'yle gerilime yol açmaktadırlar. Brigitte Bardot gibi isimler at eti tüketimine karşı kampanyalara öncülük etmişlerdir. Ancak, Japonya gibi geleneksel mutfağında at eti kullanmayan bazı ülkelerde de sevilen bir et konumuna gelmiştir.[3]
Dinlere göre yaklaşım
[değiştir | kaynağı değiştir]İslam
[değiştir | kaynağı değiştir]At eti; Ebû Hanîfe'ye göre ise tahrîmen mekruhtur. Hanefî literatüründen zâhirü'r-rivâye eserlerinde “mek-ruh”, Hasan b. Ziyâd rivayetinde “haram” nitelemesi geçmekte ise de, asıl belirtilmek istenen husus bunu yemenin helâl olmadığıdır. İmâmeyn ise (Ebû Yûsuf ve Muhammed) at eti yemeyi mekruh saymamışlardır. Fakat bazı Hanefî bilginlerin görüşü doğrultusunda olmak üzere Hanefî mezhebinde tenzîhen mekruh görüşü yaygındır. Mâlikî mezhebi içinde de at eti yemeyi haram görenler ve tenzîhen mekruh sayanlar vardır.
"Muhammed Hayber Gazası'nda eşek eti'ni yasak etti, at etini yemeye izin verdi." (Buhari, Zebaih, 28; Mey'azi, 38, Nikâh, 21; Müslim, Nikâh, 30; Sayd, 23, 25, 30, 37).
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ Melinda A. Zeder (2006). Documenting Domestication. University of California Press. ss. 257, 258, 265. ISBN 978-0-520-24638-6. September 18, 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: May 6, 2020.
- ^ David W. Anthony (2008). The Horse, the Wheel and Language. Princeton University Press. ss. 199, 220. ISBN 978-0-691-05887-0. March 27, 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: May 6, 2020.
- ^ Chivers, C. J. (December 26, 2005). "A Sure Thing for Kazakhs: Horses Will Provide". The New York Times. September 18, 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: September 18, 2020.
