Selahaddin el-Bitar
 | Bu maddedeki bilgilerin doğrulanabilmesi için ek kaynaklar gerekli. (Aralık 2022) (Bu şablonun nasıl ve ne zaman kaldırılması gerektiğini öğrenin) |
| Selahaddin el-Bitar Arapça: صلاح الدين البيطار | |
|---|---|
| |
| 47. & 50. Suriye Başbakanı | |
| Görev süresi 1 Ocak 1966 - 23 Şubat 1966 | |
| Cumhurbaşkanı | Emin el-Hafız |
| Yerine geldiği | Yusuf Zuayyin |
| Yerine gelen | Yusuf Zuayyin |
| Görev süresi 13 Mayıs 1964 - 3 Ekim 1964 | |
| Cumhurbaşkanı | Emin el-Hafız |
| Yerine geldiği | Emin el-Hafız |
| Yerine gelen | Emin el-Hafız |
| Görev süresi 9 Mart 1963 - 11 Kasım 1963 | |
| Cumhurbaşkanı | Luay el-Etâsî Emin el-Hafız |
| Yerine geldiği | Halid el-Azm |
| Yerine gelen | Emin el-Hafız |
| Arap Sosyalist Baas Partisi Ulusal Komutanlığı üyesi | |
| Görev süresi 6 Nisan 1947 - 1 Eylül 1959 | |
| Kişisel bilgiler | |
| Doğum | 1 Ocak 1912 Şam, Osmanlı Suriyesi, Osmanlı İmparatorluğu |
| Ölüm | 21 Temmuz 1980 (68 yaşında) Paris, Fransa |
| Partisi | Arap Sosyalist Baas Partisinin Suriye Bölgesel Branşı |
| Şu madde dizisinin bir parçasıdır: |
| Baasçılık |
|---|
 |
Selahaddin el-Bitar (Arapça: صلاح الدين البيطار) (1 Ocak 1912 - 21 Temmuz 1980), 1940'ların başında Mişel Eflak ile birlikte Arap Baas Partisini kuran Suriyeli politikacı. 1930'ların başında Paris'te Eflak ile birlikte öğrenci olarak, ikisi milliyetçilik ve sosyalizmin yönlerini birleştiren bir doktrin formüle etti. Bitar daha sonra Suriye'deki birkaç Baasçı hükûmette başbakan olarak görev yaptı, ancak parti daha radikal hale geldikçe partiden yabancılaştı. 1966'da ülkeden kaçtı, çoğunlukla Avrupa'da yaşadı ve 1980'de suikaste uğrayana kadar siyasi olarak aktif kaldı.
İlk yılları
[değiştir | kaynağı değiştir]Tarihçi Hanna Batatu'ya göre Bitar, 1912'de Şam'ın Meydan bölgesinde doğdu; oldukça varlıklı bir Sünni Müslüman tahıl tüccarının oğluydu. Ailesi dindardı ve son zamanlardaki atalarının çoğu ilçe camilerinde ulema ve vaizdi. Bitar muhafazakar bir aile ortamında büyüdü ve orta öğrenimini Mekteb Enbarda almadan önce Müslüman bir ilkokuluna gitti. Meydan, 1925'teki Büyük Suriye Devrimi'nde Fransa'ya - o zamanlar Suriye'nin mandatörüydü - karşı öncü bir rol oynadığı için zamanın siyasi iniş çıkışlarına maruz kaldı. İlçe ağır bombardımana tutuldu, ciddi can kaybı ve maddi hasar meydana geldi.[1]
Bitar, 1929'da Sorbonne'da okumak için Fransa'ya gitti. Orada Hristiyan Ortodoks bir aileden gelen ve Meydanlı bir tahıl tüccarının oğlu Mişel Eflak ile tanıştı. Her ikisi de dönemin siyasi ve entelektüel hareketleriyle ilgilendiler ve milliyetçi ve Marksist fikirleri anavatanlarının durumuna uygulamaya başladılar.[1] Bitar, 1934'te Suriye'ye döndü ve Eflak'ın zaten bir öğretmen olduğu Tajhiz al-Ula'da fizik ve matematik öğretmenliği işine girdi.[kaynak belirtilmeli]
Baas siyaseti
[değiştir | kaynağı değiştir]Erken siyasi yaşamı
[değiştir | kaynağı değiştir]Sonraki iki yıl boyunca Bitar, Eflak ve diğer ortaklar, al-Tali'a (öncü) başlıklı bir derleme yayınladı. Batatu'ya göre, bu yayın ulusal sorunlardan çok toplumsal sorunlarla ilgilendi. Bitar ve Eflak'ın siyasi duruşu, Şam'daki diğer siyasi gruplardan çok Suriye Komünist Partisine yakındı. Fransa'da Halk Cephesi hükûmetinin iktidara gelmesinden sonra 1936'da Komünistlerle birlikte hayal kırıklığına uğradılar. Fransız Komünist Partisi artık hükûmetin bir parçası olmasına rağmen, Fransa'nın sömürgelerine yaklaşımı neredeyse hiç değişmedi. Bitar ve Eflak, Suriye partisinin bu koşullardaki duruşundan memnun değildi.[kaynak belirtilmeli]
1939'da Eflak ve Bitar, küçük bir öğrenci takipçisi topladılar ve 1941'de el-iḥyâʾü'l-ʿarabî - "Arap Dirilişi" - başlığını kullanarak Fransız yönetimine karşı kışkırtıcı broşürler yayınladılar. Aynı anlama gelen el-baʿs̱ü'l-ʿarabî adının ilk kullanımları bir süre sonra geldi; Suriye'nin kuzeybatısındaki İskanderun vilayetinden, memleketinin Türkiye tarafından ilhak edilmesinin ardından Şam'a gelen milliyetçi bir aktivist olan Zeki el-Arsuzi tarafından zaten kabul edilmişti.[kaynak belirtilmeli]
24 Ekim 1942'de hem Bitar hem de Eflak, tam zamanlı siyaset yapmak için öğretim görevlerinden istifa ettiler. Yavaş yavaş taraftar kazandılar ve 1945'te Arap Baas Hareketinin ilk seçilmiş bürosu, her ikisi de dahil olmak üzere kuruldu. Ertesi yıl, Vahib el-Ganim liderliğindeki Arsuzi'nin eski destekçilerinin çoğunun katılmasıyla örgüt birçok yeni üye kazandı.[1]
Baas Partisi liderliği
[değiştir | kaynağı değiştir]1947'de Şam'da yapılan birinci parti kongresinde; Bitar genel sekreter seçildi. Eflak bazen 'duayen' olarak da tercüme edilen pozisyonu aldı; bu da onu kongrede kabul edilen anayasaya göre örgüt içinde geniş yetkilere sahip partinin etkin lideri yaptı. 1952'de Suriye'nin askeri lideri Edib Çiçekli tüm siyasi partileri yasakladı. Bitar ve Eflak, komşu ülke Lübnan'a sığınarak, yakın zamanda Arap Sosyalist Partisini kuran ve Suriye'nin merkezindeki Hama bölgesinin köylüleri arasında hatırı sayılır bir takipçi kitlesi olan deneyimli bir politikacı olan Ekrem el-Havrani ile temasa geçtiler. Üç politikacı, partilerini birleştirmeye karar verdiler ve 1954'te Çiçekli'nin devrilmesinde işbirliği yaptılar. Ardından yapılan bir kongrede iki partinin Arap Sosyalist Baas Partisi adı altında birleşmesini onaylandı. Bitar ve Eflak'ın partisinin kuralları ve anayasası değişmeden kabul edildi. Üçü de partinin yeni Ulusal Komutanlığına seçildi ve Hevrani'nin bir destekçisi oldu.
Güç politikası: 1954-1958
[değiştir | kaynağı değiştir]Çiçekli'nin devrilmesinin ardından Suriye'de, beş yıl sonra ilk demokratik seçimler yapıldı. Bitar, Baas'ın en amansız ideolojik düşmanlarından biri olan Suriye Sosyal Milliyetçi Partisinin genel sekreterini yenerek Şam'dan milletvekili seçildi. 1956'da dışişleri bakanı oldu ve 1958'e kadar bu görevde kaldı. Diğer Baasçılarla birlikte Suriye'nin Nasır'ın Mısır'ı ile birleştirilmesinden yana hareket etti.
Birleşik Arap Cumhuriyeti ve fetret dönemi: 1958-1963
[değiştir | kaynağı değiştir]
Bitar'ın Birleşik Arap Cumhuriyeti (BAC) Başkan Yardımcısı olarak atanması bekleniyordu, ancak onun yerine Arap İşlerinden Sorumlu Devlet Bakanı[2] ve daha sonra Kültür ve Ulusal Rehberlik Bakanı olarak atandı.[3] Başlangıçta Bitar, merkez kabinedeki tek Suriyeliydi.[4] O ve BAC liderliğindeki diğer Suriyeliler, Nasır'ın BAC'yi yönetmede Mısırlılara verdiği baskın rol karşısında dehşete düştüler.[2] Nasır, Mısırlılar ve Suriyelilerden oluşan ortak bir liderlik konseyinin kurulmasına karşı çıkmıştı.[2]
23-24 Aralık 1959'da Bitar ve Havrani (BAC Başkan Yardımcısı ve merkezi Adalet Bakanı), Mustafa Hamdun (Suriye bölgesel Tarım ve Tarım Reformu Bakanı) ve Abdulgani Kannut (Suriye bölgesel sosyal işler ve çalışma bakanı) ve BAC bürokrasisi içinde çalışan Baas Partisi Suriye Bölgesel Şubesi'nin tüm eski üyeleri görevlerinden istifa ettiler.[2] İstifa kamuoyuna duyuruldu ve aralık ayında kabul edildi.[2] Beşinci Suriye bölge bakanı, Ekonomi Bakanı ve Suriye Yürütme Konseyi (Suriye bölgesel hükûmeti) üyesi Halil el-Hallas[2] Ocak 1960'ta istifa etti. Suriyeliler toplu halde istifa etmeye başladılar ve Ağustos 1960'a kadar, BAC'nin resmi karar alma organlarında sadece üç Suriyeli kaldı.[2] Suriye'nin katılımının olmaması, Eylül ayında beş yeni Suriye kabine üyesinin atanmasıyla "düzeltildi", ancak her Suriye merkezi kabine üyesi için iki Mısırlı oranı 1961'e kadar tutuldu.[2] Aralık 1959'dan itibaren Bitar ve Baas Partisi, BAC'ye ve onun siyasi yapısına karşı çıkmaya başladı.[2] Bitar, Mısır ve Suriye arasında fiili bir birlik olarak BAC'yi fesheden 28 Eylül 1961 darbesini destekledi.[3]
2 Ekim 1961 tarihinde Bitar, Hevrani ve 14 diğer politikacı — çoğunlukla muhafazakarlar — bir manifesto imzaladı.[5] İki ay sonra Bitar benzer bir belgeyi olan Ayrılıkçı Rejim Ulusal Şartı'nı imzaladı.[5] Bu belgelerin her ikisini de imzalaması, 1963'te Mısır, Irak ve Suriye arasındaki Birlik Müzakerelerinde, Arap yanlısı milliyetçi referanslardan yoksun olduğunun kanıtı olarak aleyhine kullanıldı.[5] Bitar'ın el yazısıyla kaleme aldığı manifesto, Nasır'ın "Arap milliyetçiliği fikrini" çarpıttığını ve onu Suriye'deki "siyasi ve demokratik hayatı" boğmakla suçladığını belirtti.[3] Daha sonra popüler eleştirilere maruz kalan Bitar, 2 Ekim bildirgesinden imzasını geri çekti, ancak hasarı önlemek için çok geçti.[6] Birkaç üye, vahşi oportünizmini öne sürerek, Bitar'ı partiden atması için Eflak'a çağrıda bulundu.[3] BAC'nin dağılmasından sonra Bitar, 8 Mart 1963 Suriye darbesine kadar Baas Partisinin yeniden yapılandırılmış Suriye Bölge Şubesine katılmadı.[5] Bu nedenle Eflak, Baas Partisi'nin tartışmasız lideri oldu.[5]
Başbakan olarak dönemleri
[değiştir | kaynağı değiştir]İlk dönem
[değiştir | kaynağı değiştir]Birinci kabine: 9 Mart - 11 Mayıs 1963
[değiştir | kaynağı değiştir]Bitar'ın ilk kabinesi, 1963 Suriye darbesinin ardından 9 Mart 1963'te Ulusal Devrim Komutanlığı Konseyi (UDKK) tarafından atandı.[5] Yirmi kabine üyesinin dokuzu Baasçıydı.[5] savunma bakanlığı hariç - bağımsız Nasırcı General Muhammed es-Sufi'ye verildi - tüm hayati bakanlıklar Baasçılarla verildi.[5] Baasçı-Nasırcı koalisyon hükûmeti istikrarsızdı ve herhangi bir bağlılıktan ziyade güç siyasetine dayanıyordu.[5] Bitar ve Eflak, Suriye halkı arasında popüler bir meşruiyet kazanmaya çalıştılar ve koalisyon hükûmetini, Suriye'de hâlâ popüler olan Nasır'ın nimetlerini kazanmanın bir yolu olarak gördüler.[5] Birçok üye, Baas'ı Suriye odaklı bir partiye dönüştürmek istedi ve Nasır'ın Suriye'ye karşı tavrını umursamadı.[5] Bu hizip daha sonra "Bölgeciler" ("Kutriyyin") olarak tanındı.[5]
Bitar ayrıca dışişleri bakanı olarak atandı. Mart-Nisan 1963'teki Mısır-Suriye-Irak birlik müzakerelerinde Suriye'yi temsil etti.[5] Bitar ve Eflak'ın katıldığı 19 Mart'a kadar süren müzakerelerin ilk turunda Baas Partisi, ekonomi bakanı Abdulkerim Zuhur tarafından temsil edildi.[5] Nasır, müzakereler sırasında onlara kötü davrandı ve Bitar ile Eflak, Bölgeselcilerin konumuna daha da yaklaştı.[5] Nasır, ancak Baas Partisi Suriye'deki Nasırcılara Baasçıların yapmayı reddettiği tavizler verirse müzakerelere devam edecekti.[5] Birleşik Arap Cephesi'nin Nasırcı kabine üyeleri, başbakan yardımcısı ve Adalet Bakanı Nihad el-Kasım ve Maliye Bakanı Abdülvehhab Havmad, Baas Partisi'nin tutumunu protesto etmek için istifa etti.[5] Suriye'de hem Baasçı hem de Nasırcı güçlerin propaganda kampanyaları başladı.[5] Bitar ve UDKK başkanı Luay el-Attasi Nasırcıları sert bir şekilde azarladı.[5]
Baas Partisi, 28 Nisan ve 2 Mayıs tarihleri arasında birkaç Mısır yanlısı subayı ordudan tasfiye etti.[5] 17 Nisan tarihli Federal Birlik Anlaşması'nın imzalanmasından sonra, Nasırcılar siyasi sistemde kendileri için daha fazla güç talep ettiler.[5] Her iki taraf da güç paylaşımına karşıydı, ancak Nasırcılar, Suriye üzerindeki kontrol mücadelelerini sona erdiren subay destekçilerinin tasfiyesinin ardından manevra kabiliyetini yitirdiler.[5] Askeri Komite, Nasır ve Nasırcılarla devam eden müzakerelere kesinlikle karşıydı ve tasfiye sırasında Eflak ve Bitar onlardan vazgeçmiştiler.[5]
Nasır ile müzakereler sona erdikten sonra Suriye hükûmeti, müzakerelerin devam ettiği yanılsamasını sürdürmeye çalıştı.[5] 2 Mayıs'ta Bitar hükûmeti, tüm Suriye bankalarının kamulaştırılması çağrısında bulunan bir kararname yayınladı.[5] Tarihçi Itamar Rabinovich'e göre, bu muhtemelen devlete ait bir ekonomi kurmanın ilk adımı değildi.[5] Rabinovich, bu hareketin Mısırlıları ve Nasırlıları aldatmaya yönelik olduğunu söyledi; Nasır daha önce Bitar'a devrimci değişimin ilk adımının bankacılık sektörünün millileştirilmesi olduğunu söylemişti.[5] Bitar'ın o zamanki politika açıklamaları ılımlıydı ve 2 Mayıs kararnamesini açıklamadı, ancak planlama bakanı Zuhur, kararnamenin nedeninin bankaların çok güçlü olması, insanları sömürmesi ve siyasi sistem içinde çok güçlü bir etkiye sahip olması olduğunu belirtti.[5]
Mısır yanlısı subayların tasfiyesi, 25 Mart'ta istifa eden Nasırcı kabine üyelerinin 6 Mayıs'ta ikinci kez kamuya istifalarını sunmalarına yol açtı.[5] Nasırcılar tüm taleplerinin karşılanması halinde istifalarını geri çekeceklerini söylediler.[5] Çok geçmeden Şam'da şiddetli bir gösteri meydana geldi.[5] Gösteri, İçişleri bakanı Emin el-Hafız tarafından şiddetle bastırıldı.[5] Kısa ömürlü Baasçı-Nasırcı koalisyon hükûmeti 11 Mayıs'ta[5] feshedildi ve 13 Mayıs'ta Bitar ikinci kabinesini sundu.[5]
İkinci kabine: 13 Mayıs - 4 Ağustos 1963
[değiştir | kaynağı değiştir]
Bitar'ın ikinci kabinesi büyük ölçüde Baasçılardan ve bağımsızlardan oluşuyordu, ancak Nasırcılarla olası bir uzlaşma için altı bakanlık portföyü boş bırakıldı.[5] Hafız başbakan yardımcılığına atandı ve aynı zamanda içişleri bakanı olarak devam etti.[5] Birlikçi Baas yetkilileri — örneğin Zuhur, Cemal el-Etâsî ve Sami Durubi — Bitar'ın ikinci kabinesine dahil edilmedi.[5] Bağımsız General Hasan Haddad, Zuhur'un planlama bakanlığı görevini devraldı ve bağımsız genelkurmay başkanı Ziyad el-Hariri, savunma bakanı olarak atandı.[5] Bitar'ın ikinci kabinesinin oluşumu ile Mısır-Suriye ilişkilerinde yeni bir aşamaya başlandı; Mısır hükûmeti, Bitar'ın kabinesinin "Birlik devletine haksız bir darbe" olduğunu belirtti.[5] Suriye medyası ve basını benzer haberler yaptı, ancak tebliğleri Nasır ile Mısır hükûmeti içindeki "yetersiz" insanlar arasında net bir ayrım yaptı.[5]
Hariri ile Askeri Komite arasında 23 Haziran ve 8 Temmuz 1963 tarihleri arasında bir güç mücadelesi yaşandı.[5] Askeri Komite, Hariri'nin bağımsız güç üssünü tedirginlikle gördü.[5] Bitar, Hariri'yi Askeri Komite ile olan çatışmasında destekledi; muhtemelen Hariri'nin Askeri Komite'nin artan gücünü kontrol etmek için çalıştığına inanıyordu.[5] 23 Haziran'da Hariri, Cezayir'e diplomatik bir ziyaretteyken, Askeri Komite, destekçilerini hassas askeri görevlerden nakletti ve Hariri'yi Suriye'nin Washington'daki askerî ataşesi yapmak üzere görevden aldı.[5] Aynı gün, yeni bir Tarım Reformu Yasası — 1962 Tarım Reformu Yasası ve 1858 değişikliği kaldırılarak — yayımlandı.[5] Bitar, bir süreliğine yeni bir tarım yasası getirme sözü vermişti; Rabinovich'e göre, yayınlanması "muhtemelen Baas'a Hariri'ye karşı mücadelesinde hizmet edecek şekilde ayarlandı".[5] Hariri, Komite'nin hareketine direndi ve destekçilerini bir araya getirmek için hemen Şam'a döndü.[5] Ne Hariri ne de Komite şiddetli bir çatışma arayışındaydı ve Komite'nin subaylar arasında daha geniş bir taraftar kitlesine sahip olduğu ortaya çıkınca, Hariri yenilgiyi kabul etti ve ülkeyi terk etti.[5] 8 Temmuz'da Paris'e gitti ve havaalanına Haddad ve Bitar eşlik etti.[5] Bitar, veda ederken gözleri doldu, çünkü Hariri olmadan Komite'nin ordu üzerinde tam kontrole sahip olacağına ve sivil liderliği Baas Partisi'nin kontrolü için rekabette oldukça zayıf bırakacağına inanıyordu.[5]
18 Temmuz'da Nasırcı bir subay olan Casim Elvan, Baasçılara karşı bir darbe başlattı.[5] Darbe başarısız oldu, ancak Baasçıların darbeyi şiddetle bastırması tartışmalıydı — 20 şüpheli komplocu derhal idam edildi.[5] Başkan Attasi 27 Temmuz'da görevinden alındı ve yerine Hafız getirildi; Rabinovich'e göre, Baasçılar, başarısız 18 Temmuz darbesinden sonra bağımsız bir kuklaya sahip olmanın gereksiz olduğunu düşündüler.[5] Elvan'ın darbe girişimi ve Attasi'nin görevinden indirilmesi Mısır-Suriye ilişkilerini etkiledi.[5] Nasır'ın Devrim Günü konuşmasının geleneksel tarihi olan 22 Temmuz'da Nasır, Mısır'ın Federal Birlik Anlaşması'ndan çekildiğini belirterek, çekilmeden Baasçıları sorumlu tuttu.[5] Baas'ı dinsiz ve sapkın olmakla suçladı;[5] sonuncusu özellikle etkiliydi çünkü birçok Suriyeli Müslüman, Baas Partisi'nin laikliği açıkça benimsemesini ve birçok parti yetkilisinin Hristiyan olması veya heterodoks Müslüman mezheplerine mensup olması gerçeğini horgörüyordu.[5] Darbe girişiminden sonra düzen yeniden sağlandığında, Bitar kabinesini feshetti ve 4 Ağustos'ta yeni bir kabine atadı.[5]
Üçüncü kabine: 4 Ağustos - 11 Kasım 1963
[değiştir | kaynağı değiştir]İkinci kabinesinin aksine, Nasırcılarla olası bir yeniden konaklama için boş portföy bırakılmadı.[5] Kabine, hükûmete geniş halk desteğini göstermek için getirilen Baasçılar ve sendikacı bağımsızlardan oluşuyordu. [5] Hafız kabineden ayrıldı ve Nureddin el-Attasi tarafından içişleri bakanı oldu.[5] Bitar'ın üçüncü kabinesi, Baasçıların hükûmeti kontrol ettiği ilk kabineydi.[5]
Ancak işler Bitar'ın ve Eflak'ın planına göre gitmiyordu.[5] Yeniden oluşturulan parti, politika konularında farklılık gösteren birçok hiziplere bölündü, ancak bunların çoğu Eflak'ın Ulusal Komutanlık Genel Sekreteri olarak görevden alınmasını destekledi.[5] Darbe girişiminden hemen sonra, Eflak ve Bitar temel örgütsel işleri, Suriye Bölgesel Şubesi'nin nihai Bölge Sekreteri olan Hammud eş-Şufi'ye yeniden havale ettiler. Bunu yaparak rakiplerine ivme kazandırıyorlardı.[5] İlk başta bir Eflak destekçisi olduğuna inanılan Şufi, radikal bir Marksistti.[5] Suriye Bölge Komutanlığını kontrol eden Şufi'nin grubu, Eflak ve Bitar'ı devirme mücadelesinde Askeri Komite'nin müttefiki oldu.[5] Eflak ve Bitar, Iraklılardan Ulusal Komutanlık desteğine güvenemezdi; Irak Bölge Şubesi, Ali Salih es-Sadi önderliğinde ani bir radikalleşme yaşamıştı. [5] Irak Bölgesel Şubesi içinde Talib eş-Şibib ve Hazim Cevad tarafından yönetilen ılımlı bir grup, Ulusal Komutanlığı hâlâ destekliyordu.[5]
1. Bölge Kongresi (5 Eylül'de) ve 6. Ulusal Kongre'de (5-23 Ekim 1963), Eflak ve Bitar'ın etkisinin erozyonu belirginleşti. [5] Oldukça örgütlenmemiş Mart Bölge Kongresi'nden farklı olarak, 1. Bölge Kongresi partinin "İç Tüzüğünü" takip etti.[5] 1. Bölge Kongresi seçimleri, Eflak karşıtı sivil gruplar ve Askeri Komite destekçileri lehine yapıldı.[5] 1. Bölge Kongresi'nin doktriner ve siyasi kararları, Eflak karşıtı bir söylemi yansıtıyordu.[5] Bitar, Suriye Bölge Komutanlığına seçilmedi; sekiz koltuğun tamamı, Bölge Sekreteri olarak atanan Şufi'nin destekçilerine gitti.[5] 1. Bölge Kongresi'nde seçilen Suriye delegelerinin çoğunluğu, Eflak karşıtı veya radikal Baasçılardan oluşuyordu.[5]
Bitar ve Eflak da 6. Ulusal Kongre'de seçilemedi.[5] Bitar, Ulusal Komutanlığa seçilmedi ve Suriye ile Irak Bölgesel Şubelerine tahsis edilen dokuz sandalyeden sadece üçü ılımlılar tarafından kazanıldı.[5] Çıkış Noktaları, Baasçı düşüncede radikal bir değişikliği işaret eden kongre tarafından onaylandı.[5] Arap birliği, partinin birincil ideolojik odak noktası olarak, sosyalizmin Arap yolu olarak adlandırılan Marksist esinli bir sosyalizm tanımıyla değiştirildi.[5] 1. Bölge Kongresi'nde gördüğü küçük düşmesinin ardından Başbakanlık görevinden istifa ettiği bildirilen Bitar, istifasını 6. Ulusal Kongre sonrasına ertelemek zorunda kaldı.[5] Bitar'ın üçüncü kabinesi 11 Kasım'da feshedildi ve Hafız 12 Kasım'da başbakan oldu.[5]
İkinci dönem: 1964
[değiştir | kaynağı değiştir]Bitar, 1964 Hama İsyanı'nın ardından yeniden başbakan olarak atandı, ancak buna rağmen, Eflakçılar ile Askeri Komite-Bölgesel ittifak arasındaki güç dengesi değişmedi.[7] John Devlin'e göre, Hafız başbakanlıktan istifa etti çünkü Askeri Komite "halkın gözünün önünde olmamasının daha iyi olduğuna" inanıyordu, Devlin bunun Bitar'ın kabinesinde önde gelen Askeri Komite müdavimleri veya Bölgeciler içermemesinin nedeni olduğunu söyledi.[7] Kabine üyelerinin çoğunluğu, enformasyon bakanı olarak parti ideologu Abdullah Abduldaim ve içişleri bakanı olarak Fahmi Aşuri de dahil olmak üzere Eflakçılardı.[7]
24 Nisan'da Suriye için geçici bir anayasa sunuldu.[7] Asıl yürütme yetkisinin yeni kurulan Cumhurbaşkanlığı Konseyi'ne verileceği belirtildi.[7] Başkanlık Konseyi'nin oluşumuna, Devlin'in "UDKK'nin başka bir adı olduğunu" söylediği Ulusal Devrim Konseyi (UDK) karar verecekti.[7] UDK teoride devletin en üst yürütme ve yasama organıyken UDK, yetkilerinin çoğunu Başkanlık Konseyine devretti.[7] Mayıs 1964'te Başkanlık Konseyi, Başkan olarak Hafız,Başkan Yardımcısı olarak Umram; Bitar, Nureddin el-Attassi ve Mansur el-Atraş'tan oluşuyordu.[7] Başkanlık Konseyi'nin bileşimi, üç büyük grup arasındaki güç dengesini Bitar'ın kabinesinden daha doğru bir şekilde gösterdi.[7] Hafız, Ümran ve Nureddin el-Attasi Askeri Komite-Bölgeci müdavimleriyken; Bitar ve Atraş eski Eflakçılardı. [7] Bitar, Başkanlık Konseyi'nin Ulusal Komutanlık veya Suriye Bölge Komutanlığı üyesi olmayan tek üyesiydi.[7]
Bitar'ın kabinesi — Başkanlık Konseyi tarafından kendisine verilen sınırlar dahilinde — halkın Baas Partisi'ne olan güvenini yeniden kazanmaya çalıştı.[7] Hükûmetinin politikalarının bir özetinde Bitar, bunun "özgürlük, güvenlik, eşit fırsatlar sağlayacağını ve bireysel özgürlükler ile kamu özgürlüklerine saygıyı koruyacağını" söyledi.[7] 27 Mayıs'ta Başkanlık Konseyi, Bitar'ın politikalarına desteğini açıkladı ve Suriye toplumundaki gerici ve istenmeyen unsurları eğiterek ifade özgürlüğünü sağlamaya çalışacağını söyledi.[7] Bitar, kamusal ortamı biraz yumuşattı; hükûmeti Haziran ayında 180 siyasi tutukluyu serbest bıraktı.[7] Söylenene göre[kimin tarafından?] siyasi tutukluları serbest bırakmaya karar verenin Bitar değil, Hafız'dı.[7] Sendikaların devletten bağımsızlığını sağlayan Geçici Anayasa, hükûmetin otoriter yapısını değiştirmedi; Kabine, Suriye Bölge Komutanlığı veya Askeri Komite, Halid el-Hakim'i Sendikalar Genel Federasyonu'nun (SGF) başkanlığı görevinden alan bir kararname yayınladı.[7] Hakim, Şufi ve Sadi'yi destekleyen radikal Baasçıların SGF'de toplanıp toplantılar düzenlemesine izin verdiği için görevden alındı.[7]
Bitar, 3 Ekim'de görevden istifa etti çünkü Devlin'e göre "bir anayasa yayınlamanın, gerilimleri azaltmanın ve görevde kalmanın ötesinde pek çok şey başaramadı."[7] İstifadan kısa bir süre sonra Bitar ve Atraş Başkanlık Konseyi koltuklarını da kaybetti.[7] Koltukları Askeri Komite - Rejyonalist müdavimleri Salah Cedid ve Hafız ile değiştirildi.[7] Ulusal Komutanlık, ordunun devlet üzerindeki egemenliğinden memnun değildi ve üyeleri, kendi kendini sürgüne gönderen Eflak'ı Suriye'ye dönmeye ikna etti.[7]
Üçüncü dönem: 1966
[değiştir | kaynağı değiştir]Eski muhafız aşağılandı, Hafız liderliğindeki yeni hükûmet birkaç devletçi önlem başlattı ve Askeri Komite, Ulusal Komutanlığı bir formaliteye indirdi.[7] Nisan 1965'teki 8. Ulusal Kongre'de Eflak, partinin Genel Sekreterliği için aday olmadı, ancak iradesi dışında Ulusal Komutanlığa yeniden seçildi.[7] Münif er-Razzaz, Eflak'ın yerine Genel Sekreter oldu.[7] Ulusal Komutanlığın otoritesini yeniden inşa etme çabası içinde, Razzaz iki grupla mücadele etmek zorunda kaldı; Askeri Komite - Suriye'deki partiyi kontrol eden Bölgeci müdavimleri ve Eflak-Bitar liderliğindeki eski muhafız fraksiyonu.[7] Hem Eflak hem de Bitar, Askeri Komite-Bölgeci ittifakına karşı doğrudan bir yaklaşımı destekledi ve Razzaz'a Bölge Komutanlığını dağıtması ve "sapkınlar" olarak gördüklerini partiden atması için sürekli baskı yaptı.[7] Razzaz'a göre Bitar, çoğu parti üyesinin Askeri Komite-Bölgesel ittifaka karşı çatışmalarında onları desteklediğine inanıyordu. [7] Yanlıştı; Razzaz, Suriye'deki çeşitli parti şubelerini ziyareti sırasında Ulusal Komutanlığın yerel düzeyde önemli bir desteği olmadığını öğrendi.[7]
Bu arada Askeri Komite içinde Hafız ve Cedid arasında bir güç mücadelesi başladı.[7] Ulusal Komutanlık, ikisi arasında bir uzlaşma sağladı ve bu durum Yusuf Zuayyin liderliğindeki yeni bir hükûmetin kurulmasına ve olağanüstü bir Bölgesel Kongre'ye yol açtı.[7] Çatışmada her iki tarafı da desteklediğinin görünmesini istemeyen Razzaz, Bölge Komutanlığı üyeliğini genişletmeye karar verdi.[7] Razzaz, Askeri Komite'nin bazı eski muhafız üyelerini Bölge Komutanlığı'na dahil etmesini istedi; Eflak ve Bitar, Bitar da dahil olmak üzere on altı üyeden dokuzunun "pan-Arap bakış açısına sahip" üyeler olmasını istedi.[7] Askeri Komite, Eflak'ın ve Bitar'ın talebine, Bölge Komutanlığına eski muhafız bağlantılı üyeler atayarak yanıt verdi; Hafız yeniden Bölge Sekreteri seçildi ve Cedid Bölge Sekreter Yardımcısı seçildi.[7]
Bu zamana kadar Bitar, Ümran ile görüşmelere başlamıştı, bu görüşmeler Ümran ve Hafız'ın Askeri Komite ve müttefiklerine karşı partinin savunucuları olarak hareket edeceği anlayışıyla sonuçlandı.[7] Bitar bu tartışmalar hakkında Ulusal Komutanlığı bilgilendirdi.[7] Ulusal Komutanlığı dehşete düşürecek şekilde, Bölge Komutanlığı ekim ve kasım aylarında birkaç Alevi ve Dürzi'yi üst düzey görevlere atayarak ve Şam, Hama, Halep ve diğer şehirlerde yeni vilayet valileri atayarak Cedid'in silahlı kuvvetler içindeki konumunu güçlendirdi.[7] Cedid'in ve Askeri Komite'nin gücü arttıkça, Ulusal Komutanlığın emriyle Eflak, Bitar, Hafız, Şibli el-Eysami ve Ali Ganam Bölge Komutanlığı'nın kapatılmasını desteklemeye başladılar.[7] Bu tartışmalar 8 Aralık'tan 20 Aralık 1965'e kadar sürdü; Razzaz, Atraş, Cibran Mecdalini ve Ali Halil, siyasi durum göz önüne alındığında, Bölge Komutanlığının dağıtılmasının Ulusal Komutanlığın hiçbir şekilde lehine olmayacağını savundu.[7] Gruplar bir anlaşmaya varmadan önce, Cedid'e bağlı güçler 20 Aralık'ta Humus'taki ordu tugayının kontrolünü ele geçirdi.[7] Bu tür bir yetki suistimali karşısında, 22 Aralık'ta Ulusal Komutanlık, Bölge Komutanlığını feshederek tüm Milli Komutanlık üyelerini Bitar'ın da aralarında bulunduğu beş eski muhafız üyesini içeren bir Yüksek Komutaya atadı ve bölgecilere beş yer ayrıldı fakat bölgeciler teklifi kabul etmediler.[7] Ulusal Komutanlığın emirlerine yanıt olarak, Zu'ayyin hükûmeti ve Başkanlık Konseyi'nin tüm bölgeci üyeleri istifa etti.[7]
Sürgün ve ölüm
[değiştir | kaynağı değiştir]Partinin diğer kesimlerinin üyeleri kaçtı; Bitar ve partinin tarihi liderliğinin diğer üyeleri yakalanarak bir hükûmet misafirhanesinde gözaltına alındı.[6] Yeni hükûmet o yılın ağustos ayında bir tasfiye başlattığında, Bitar kurtuldu ve Beyrut'a kaçtı.[6]
Bitar, 1970 yılında iktidara gelen Devlet Başkanı Hafız Esad tarafından 1978 yılında affedildi. Bitar kısa süreliğine Şam'a döndü fakat Esad'la uzlaşamadı. Esad'la olan görüşmesi anlaşma olmadan sona erdikten kısa bir süre sonra Bitar, Paris'teki sürgününden Suriye hükûmetine karşı bir basın kampanyası başlattı. Al-Ihiyyaa al-Arabi adını verdiği yeni bir dergide kendisi ve Eflak'ın neredeyse kırk yıl önce benimsedikleri ismin yankısıyla Esad'a saldırdı. Ayrıca Bağdat'taki Suriyeli muhalif isimlerle de temas halinde olduğu söylendi.[6]
21 Temmuz 1980'de Bitar Paris'te vurularak öldürüldü. O sabah, al-Ihiyyaa al-Arabi'nin Avenue Hoche'deki ofisinden bir gazeteciyle görüşmek için bir telefon aldı. Ofisine girmek için asansörden çıkarken, suikastçı kafasının arkasına iki el ateş etti. Katilin kimliği hiçbir zaman keşfedilmedi, ancak suikast emrini Esad'ın verdiği rapor edildi.[8][9] O sıralarda Bitar, Fransa'daki yerel makamlara posta ve telefon yoluyla ölüm tehditleri aldığını bildirmişti. Hareketlerini kısıtlayarak kişisel önlemler almıştı.[kaynak belirtilmeli]
Suikast sırasında Bitar, Güney Yemen tarafından verilen diplomatik bir pasaport taşıyordu.[10]
Kitapları
[değiştir | kaynağı değiştir]Yazıları şunlardır:[11]
- Al-Siyasah al-Arabiyah bayn al-Mabda wa al-Tatbiq (İlke ve Uygulamada Arap Politikası). Beyrut: Dar al-Taliah, 1960.
- Nida el-Baas (Baas Mücadelesi). Beyrut: Dar al-Taliah, 1963-1965. Cilt 1-4 konuya göre öğeler içerir.
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]Özel
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ a b c Batatu 2000.
- ^ a b c d e f g h i Jankowski 2002.
- ^ a b c d Moubayed 2006.
- ^ Bidwell 2012.
- ^ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap aq ar as at au av aw ax ay az ba bb bc bd be bf bg bh bi bj bk bl bm bn bo bp bq br bs bt bu bv bw bx by bz ca cb cc Rabinovich 1972.
- ^ a b c d Seale 1990.
- ^ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap Devlin 1975.
- ^ "Prominent Enemy Of Syria's Assad Is Slain in Paris". Washington Post (İngilizce). 1 Mart 2024. ISSN 0190-8286. 18 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Mart 2024.
- ^ Jongman, Albert J. (1988). Political Terrorism: A New Guide To Actors, Authors, Concepts, Data Bases, Theories, And Literature (İngilizce). Transaction Publishers. ISBN 978-1-4128-1566-6.
- ^ "FRANCE: ASSASSINS KILL FORMER SYRIAN PRIME MINISTER SALAH EDDIN AL-BITAR". web.archive.org. 10 Ocak 2017. 10 Ocak 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Mart 2024.
- ^ Bernard Reich (ed.), Political Leaders of the Contemporary Middle East and North Africa: A Biographical Dictionary, Greenwood Publishing Group, 1990, p. 111
Genel
[değiştir | kaynağı değiştir]- The Old Social Classes and New Revolutionary Movements of Iraq. 3rd. Saqi Books. 2000. ISBN 0863565204.
- Dictionary Of Modern Arab History. 1st. Kegan Paul International. 1998. ISBN 0710305052.
- The Baath Party: a History from its Origins to 1966. 2nd. Hoover Institute Press. 1975. ISBN 978-0-8179-6561-7.
- Nasser's Egypt, Arab Nationalism, and the United Arab Republic. Lynne Rienner Publishers. 2002. ISBN 1588260348.
- Steel & Silk: Men and Women who shaped Syria 1900-2000. Cune Press. 2006. ISBN 1-885942-40-0.
- Syria Under the Baʻth, 1963-66: The Army Party Symbiosis. Transaction Publishers. 1972. ISBN 0-7065-1266-9.
- Asad of Syria: The Struggle for the Middle East. University of California Press. 1990. ISBN 0-520-06976-5.
.svg)
.svg)
,_Flag_of_Syria_(1980%E2%80%932024).svg)
.svg)
- Suriye başbakanları
- Paris'te cinayet sonucu ölenler
- Darbe ile devrilen liderler
- Suriye dışişleri bakanları
- Fransa'da ateşli silahtan ölenler
- Suikast sonucu ölen Suriyeli siyasetçiler
- Arap Sosyalist Baas Partisi - Suriye Bölgesi mensubu siyasetçiler
- 1980'de ölenler
- 1912 doğumlular
- Baas Partisi Ulusal Komutanlığı üyeleri
- 20. yüzyıl Suriyeli siyasetçileri
- Sürgüne gönderilmiş Suriyeliler
- Suriyeli Arap milliyetçileri
- Paris Üniversitesinde öğrenim görenler