Al Pacino
Al Pacino | |
|---|---|
.jpg) | |
| Doğum | Alfredo James Pacino 25 Nisan 1940 New York City, New York, ABD |
| Etnik köken | İtalyan |
| Meslek | Aktör |
| Etkin yıllar | 1967-günümüz |
| Boy | 1,68 m (5 ft 6 in) |
| Partner(ler) | Beverly D'Angelo (1997–2003) Lucila Polak (2008–2018) |
| Çocuk(lar) | 4 |
| Ebeveyn(ler) | Rose Pacino (ö. 1962) Sal Pacino (1922–2005) |
| İmza | |
 | |
Alfredo James Pacino (/pəˈtʃiːnoʊ/ pə-CHEE-noh; İtalyanca telaffuz: [paˈtʃiːno]; d. 25 Nisan 1940), Amerikalı oyuncu. Pacino, bir Akademi Ödülü, iki Tony Ödülü ve iki Primetime Emmy Ödülü de dâhil olmak üzere birçok ödül alarak Oyunculuğun Üçlü Tacı'nı elde etti. Ayrıca dört Altın Küre Ödülü, bir Britanya Akademisi Film Ödülü, iki Ekran Oyuncuları Derneği Ödülü aldı ve 2001 yılında Cecil B. DeMille Ödülü, 2007 yılında AFI Yaşam Başarı Ödülü, 2011 yılında Ulusal Sanat Madalyası ve 2016 yılında Kennedy Center Onur Ödülü ile onurlandırıldı.[1][2][3][4]
Bir metot oyuncusu olan Pacino, Charlie Laughton ve Lee Strasberg'den ders aldığı HB Studio ve Actors Studio'da eğitim gördü. Pacino, Kadın Kokusu (1992) filmindeki rolüyle En İyi Erkek Oyuncu Akademi Ödülü'nü aldı. Oscar'a aday gösterilen diğer rolleri arasında Baba (1972), Serpico (1973), Baba II (1974), Köpeklerin Günü (1975), ...Ve Herkes İçin Adalet (1979), Dick Tracy (1990), Glengarry Glen Ross (1992) ve The Irishman (2019) bulunmaktadır. Diğer önemli rolleri arasında Esrar Bitti (1971), Korkuluk (1973), Devriye (1980), Yaralı Yüz (1983), Baba III (1990), Carlito'nun Yolu (1993), Büyük Hesaplaşma (1995), Köstebek (1997), Şeytanın Avukatı (1997), The Insider (1999), Kazanma Hırsı (1999), Uykusuz (2002), Ocean's Thirteen (2007), Bir Zamanlar... Hollywood'da (2019) ve Gucci Ailesi (2021) yer almaktadır.
Al Pacino, HBO için Angels in America (2003) ve Jack Kevorkian biyografisi Doktor Ölüm (2010) dâhil olmak üzere birçok televizyon yapımında rol aldı ve her biri için bir Mini Dizi veya Filmde En İyi Başrol Oyuncusu dalında Primetime Emmy Ödülü kazandı. Pacino, Amazon Prime Video dizisi Hunters'da (2020-23) rol aldı. Ayrıca sahnede de kapsamlı bir kariyere sahiptir. Does a Tiger Wear a Necktie? (1969) oyunuyla En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu ve The Basic Training of Pavlo Hummel (1977) oyunuyla En İyi Erkek Oyuncu ödüllerini kazanarak iki kez Tony Ödülü kazandı.
İlk yılları ve eğitimi
[değiştir | kaynağı değiştir]Alfredo James Pacino, Sicilya asıllı Amerikalı İtalyan ebeveynler Rose Gerardi ve Salvatore Pacino'nun tek çocuğu olarak, 25 Nisan 1940'ta Manhattan, New York'taki East Harlem semtinde doğdu. Babası San Fratello'dan göç etti.[5] [6] Anne ve babası, o iki yaşındayken boşandı. Annesi onu Güney Bronx'a götürdü ve ailesi Kate ve James Gerardi ile birlikte yaşamaya başladılar.[6][7] Onlar da gençken Corleone'den göç etmişlerdi. [6] Pacino'nun babası, Covina, Kaliforniya'da sigorta satıcısı ve restoran işletmecisi olarak çalışmak üzere Kaliforniya'ya taşındı.[8]
Pacino, gençlik yıllarında arkadaşları arasında “Sonny” olarak bilinirdi. Beyzbol oyuncusu olma hevesi vardı ve lakabı da “Aktör”dü. [5] Herman Ridder Ortaokulu'na gitti,[9] ancak kısa süre sonra İngilizce dışındaki derslerinin çoğunu bıraktı. Daha sonra seçmelerle kabul edildikten sonra Sahne Sanatları Lisesi'ne devam etti. Annesi onun bu kararına karşı çıktı ve bir tartışmadan sonra evi terk etti. Oyunculuk çalışmalarını finanse etmek için kurye, komi, hademe ve posta memuru olarak düşük ücretli işlerde çalıştı[7] ve bir keresinde Commentary dergisinin posta odasında çalıştı.[10]
Pacino, dokuz yaşında sigara ve içki içmeye başladı ve 13 yaşında gelişigüzel esrar kullandı, ancak ağır uyuşturuculardan uzak durdu. En yakın iki arkadaşı 19 ve 30 yaşlarında uyuşturucu bağımlılığından öldü.[5] Güney Bronx'ta büyüyen Pacino, zaman zaman kavgalara karıştı ve okulda bir tür baş belası olarak görüldü. New York'un yeraltı tiyatrosunda bodrum oyunlarında rol aldı, ancak gençliğinde Actors Studio tarafından reddedildi.[5] Daha sonra Pacino, akıl hocası ve en iyi arkadaşı olan oyunculuk öğretmeni Charlie Laughton ile tanıştığı HB Studio'ya katıldı.[11] Bu dönemde genellikle işsiz ya da evsizdi ve bazen sokakta, tiyatrolarda ya da bir arkadaşının evinde uyuyordu.[5]
1962 yılında Pacino'nun annesi 43 yaşında öldü. Ertesi yıl anne tarafından büyükbabası da öldü. Pacino bu dönemleri hayatının en dip noktası olarak adlandırdı ve bir röportajda “22 yaşındaydım ve hayatımdaki en etkili iki insan ölmüştü, bu da beni dibe vurmama neden oldu.” dedi.[8] HB Studio'da geçirdiği dört yılın ardından Pacino, Actors Studio'nun seçmelerine başarıyla katıldı. Actors Studio, Manhattan'ın Hell's Kitchen semtinde profesyonel oyuncular, tiyatro yönetmenleri ve oyun yazarlarından oluşan bir üyelik organizasyonudur.[12] Sonradan Baba II ve ...Ve Herkes İçin Adalet filmlerinde birlikte rol alacağı oyuncu koçu Lee Strasberg'den “metot oyunculuğu” eğitimi aldı.[13]
Kariyeri
[değiştir | kaynağı değiştir]1967-1971: Tiyatro rolleri ve sinemaya ilk çıkışı
[değiştir | kaynağı değiştir]
1967 yılında Pacino, Boston'daki Charles Playhouse'da bir sezon geçirerek Clifford Odets'in Awake and Sing! adlı oyununda sahne aldı. Haftada 125 Amerikan doları kazanarak, ilk büyük maaşını bu dönemde kazandı. Ayrıca Jean-Claude Van Itallie'nin America Hurrah adlı oyununda da rol aldı. Bu oyun sırasında oyuncu Jill Clayburgh ile tanıştı. Beş yıl süren bir ilişki yaşadılar ve birlikte New York'a taşındılar.[6] 1968'de Pacino, Astor Place Tiyatrosu'nda sahnelenen Israel Horovitz'in The Indian Wants the Bronx adlı oyununda Murph adında bir sokak serserisini canlandırdı. Oyun, ilk kez 17 Ocak 1968'de sahnelendi ve 177 gösterim yapıldı; Clayburgh'un rol aldığı Horovitz'in It's Called the Sugar Plum adlı oyunuyla birlikte sahnelendi. Pacino, bu rolüyle En İyi Erkek Oyuncu dalında Obie Ödülü'nü kazandı; John Cazale, En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu ödülünü, Horovitz ise En İyi Yeni Oyun ödülünü aldı. Martin Bregman, oyunu izledikten sonra Pacino'nun menajeri oldu ve bu ortaklık ilerleyen yıllarda çok verimli hale geldi.
Pacino, The Indian Wants the Bronx oyununu İtalya’ya götürerek Spoleto’daki Festival dei Due Mondi’de sahneledi. Bu, Pacino’nun İtalya’ya yaptığı ilk yolculuktu. Pacino ve Clayburgh, ABC televizyon dizisi NYPD’nin "Deadly Circle of Violence" adlı bölümünde rol aldılar. Bölüm, 12 Kasım 1968’de yayınlandı. O dönemde Clayburgh, Search for Tomorrow adlı pembe dizide Grace Bolton karakterini canlandırıyordu. Çiftin mali durumuna yardımcı olmak için Clayburgh'un babası her ay onlara para gönderiyordu.[14]
25 Şubat 1969'da Pacino, Don Petersen'in Bir Kaplan Kravat Takar mı? adlı oyunuyla Broadway'deki ilk çıkışını Belasco Tiyatrosu'nda yaptı. Huntington Hartford tarafından yapımcılığı üstlenilen oyun, 29 Mart 1969'da, 39 gösterimden sonra kapandı. Ancak Pacino, eleştirmenlerden övgüler aldı ve 20 Nisan 1969'da Tony Ödülü'nü kazandı.[6] Pacino, 1970'lerde sahne performanslarına devam ederek Pavlo Hummel'in Temel Eğitimi oyunundaki performansıyla ikinci Tony Ödülü'nü kazandı ve III. Richard oyununda başrolü üstlendi. 1980'lerde de sahnede büyük başarı elde etti ve David Mamet'in American Buffalo adlı oyunundaki performansıyla Drama Desk Ödülü’ne aday gösterildi. 1990'dan itibaren Pacino’nun sahne çalışmaları arasında Eugene O'Neill’in Hughie, Oscar Wilde'ın Salome ve 2005’te Lyle Kessler'in Orphans adlı oyunlarının yeniden sahnelenmesi yer aldı.[15] Pacino, The Actors Studio'da eğitim alırken oyunculuğu keyifli buldu ve bu alanda yeteneği olduğunu fark etti. Ancak kariyerinin başlarındaki işleri maddi açıdan tatmin edici değildi. Sahnedeki başarısının ardından, 1969’da Patty Duke’un başrolünde olduğu bağımsız film Ben, Natalie'de kısa bir rol alarak sinema kariyerine başladı. Pacino, 1970 yılında Creative Management Associates (CMA) adlı yetenek ajansıyla anlaştı. Pacino, ilk uzun metrajlı filmini Esrar Bitti'de (1971) bir eroin bağımlısını canlandırarak yaptı.
1972-1983: Şöhrete kavuşması
[değiştir | kaynağı değiştir]
Francis Ford Coppola, Pacino'yu 1972 yapımı, gişe rekorları kıran mafya filmi Baba’da Michael Corleone rolüne seçti.[16] Jack Nicholson, Robert Redford, Warren Beatty ve o dönemde pek tanınmayan Robert De Niro gibi isimler de rol için düşünülse de, Coppola stüdyo yöneticilerinin daha ünlü birini istemesine rağmen Pacino'da karar kıldı.[17] Pacino’nun performansı ona En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu Akademi Ödülü adaylığı kazandırdı ve Halliwell’s Film Rehberi tarafından "yoğun" ve "sıkı bir şekilde kontrol altında" olarak tanımlanan erken dönem oyunculuk tarzının öne çıkan bir örneği olarak değerlendirildi. Ancak Pacino, yardımcı oyuncu kategorisinde aday gösterilmesine tepki olarak Akademi Ödülleri törenine katılmadı, çünkü rol arkadaşı ve En İyi Erkek Oyuncu ödülünü kazanan Marlon Brando'dan daha fazla ekran süresine sahip olduğunu belirtti. Pacino, 1973'te Cannes Film Festivali'nde Altın Palmiye kazanan Korkuluk filminde Gene Hackman'la birlikte rol aldı. Aynı yıl içinde Pacino, New Yorklu polis memuru Frank Serpico’nun meslektaşları arasındaki yolsuzluğu ortaya çıkarmak için gizli göreve girişini konu alan gerçek bir hikâyeye dayanan Serpico filmiyle En İyi Erkek Oyuncu Akademi Ödülü’ne aday gösterildi. 1974’te Pacino, Michael Corleone rolünü Baba II filminde yeniden canlandırdı. Film, En İyi Film Akademi Ödülü'nü kazanan ilk devam filmi oldu ve Pacino, Corleone rolüyle bu kez başrol kategorisinde olmak üzere üçüncü kez Akademi Ödülü'ne aday gösterildi. Newsweek, Pacino’nun Baba II’deki performansını "büyük olasılıkla sinema tarihindeki en etkileyici kalp katılaşması portresi" olarak tanımladı.
1975'te Pacino, banka soyguncusu John Wojtowicz'in gerçek hikâyesine dayanan Köpeklerin Günü filmiyle büyük bir başarı daha elde etti. Filmin yönetmenliğini, birkaç yıl önce Serpico'da da birlikte çalıştığı Sidney Lumet üstlendi. Pacino, bu filmle bir kez daha En İyi Erkek Oyuncu dalında Akademi Ödülü'ne aday gösterildi. 1977'de Sydney Pollack'ın yönettiği Bobby Deerfield filminde bir yarış pilotunu canlandırdı ve bu rolüyle En İyi Erkek Film Oyuncusu - Dram dalında Altın Küre adaylığı kazandı. Bir sonraki filmi, bir mahkeme draması olan ...Ve Herkes İçin Adalet oldu. Pacino, geniş oyunculuk yelpazesi nedeniyle eleştirmenler tarafından övgüyle karşılandı ve dördüncü kez En İyi Erkek Oyuncu dalında Akademi Ödülü'ne aday gösterildi. Ancak ödülü, o yıl Kramer Kramer'e Karşı filmindeki rolüyle kazanan Dustin Hoffman'a kaptırdı. 1970'ler boyunca Pacino, toplam beş Akademi Ödülü adaylığı aldı; bunlardan dördü Serpico, Baba II, Köpeklerin Günü ve ...Ve Herkes İçin Adalet filmleriyle En İyi Erkek Oyuncu kategorisindeydi.
Pacino'nun kariyeri 1980'lerin başında düşüşe geçti; New York'un eşcinsel toplumunun protestolarına neden olan tartışmalı Devriye filminde ve komedi-drama Yazar! Yazar!, eleştirmenlerce beğenilmedi. Ancak Brian De Palma'nın yönettiği Yaralı Yüz (1983) filmindeki performansı kariyerinin en önemli ve belirleyici rolü oldu. İlk gösterime girdiğinde, film şiddet içeriği nedeniyle eleştirel olarak yasaklandı, ancak daha sonra eleştirmenlerin beğenisini kazandı.[18] Film gişede başarılı oldu ve yurt içinde 45 milyon Amerikan dolarının üzerinde hasılat elde etti.[19] Pacino, Kübalı uyuşturucu baronu Tony Montana rolüyle Altın Küre adaylığı kazandı.[20]
1983'te Pacino, Dustin Hoffman ve Paul Newman ile birlikte The Mirror Theater Ltd. için büyük bir bağışçı oldu ve Laurance Rockefeller'dan gelen hibe miktarına eş değer bir katkıda bulundu.[21] Üçü de, tiyatronun kurucusu ve yapımcı sanat yönetmeni olan Sabra Jones ile bağlantıları nedeniyle bu yatırıma ilham aldı; Sabra Jones, aynı zamanda Lee Strasberg’in geliniydi. 1985'te Pacino, tiyatro topluluğuna Eugene O'Neill'in Hughie adlı oyununu sunmayı teklif etti, ancak küçük oyuncu kadrosu nedeniyle oyun o dönemde sahnelenemedi.[21] Aynı yıl kişisel bir projeye yöneldi ve İngiliz yazar Heathcote Williams'ın 1969’da Off-Broadway’de sahnelenen The Local Stigmatic adlı oyununu ele aldı. Oyunun yeniden sahnelenmesinde başrolü üstlendi ve Boston Tiyatro Topluluğu ile yönetmen David Wheeler iş birliğinde 50 dakikalık bir film versiyonunu çekti. Film sinemalarda gösterime girmedi, ancak 2007'de Pacino: An Actor’s Vision adlı koleksiyon setinin bir parçası olarak yayımlandı.
1984-1999: Kariyer dalgalanmaları
[değiştir | kaynağı değiştir]
1985 yılında Pacino, Amerikan Bağımsızlık Savaşı sırasında geçen bir kürk avcısının hikâyesini anlatan Devrim filminde rol aldı. Ancak film, hem ticari hem de eleştirel açıdan başarısız oldu. Pacino, bu durumu aceleye getirilmiş bir yapım sürecine bağladı ve bu başarısızlığın ardından dört yıl boyunca sinemadan uzaklaştı.[22] Bu dönemde yeniden tiyatroya döndü. Crystal Clear, National Anthems ve diğer bazı oyunları sahnelemek için atölye çalışmaları düzenledi. 1988'de yapımcı Joseph Papp'ın New York Shakespeare Festivali kapsamında Julius Caesar oyununda sahne aldı. Pacino, 1989'da Aşk Denizi filmiyle sinemaya geri döndü. Filmde, kurbanlarını gazetedeki yalnızlar ilanı aracılığıyla bulan bir seri katilin peşine düşen bir dedektifi canlandırdı. Film olumlu eleştiriler aldı. 1990 yılında gişe başarısı yakalayan Dick Tracy filminde Big Boy Caprice karakterini canlandırdı ve bu performansıyla Akademi Ödülü’ne aday gösterildi. Ünlü eleştirmen Roger Ebert, Pacino’yu "sahneyi çalan oyuncu" olarak tanımladı.[23] Aynı yıl, sinema tarihindeki en ünlü rollerinden biri olan Michael Corleone karakterine geri döndü ve Baba III filminde rol aldı.
Pacino, 1991 yılında Frankie ve Johnny filminde, Yaralı Yüz filminde Pacino ile birlikte rol alan Michelle Pfeiffer ile birlikte rol aldı. Pacino, çalıştıkları lokantada bir garson kızla (Pfeiffer) ilişki yaşamaya başlayan, kısa süre önce şartlı tahliye edilmiş bir aşçıyı canlandırdı. Film, Terrence McNally tarafından, Kenneth Welsh ve Kathy Bates'in rol aldığı Clair de Lune'daki Frankie ve Johnny (1987) adlı Broadway dışı oyundan uyarlandı. Pacino daha sonra rolü oynamaktan keyif aldığını söylese de film karışık eleştiriler aldı.[24] Pacino, Martin Brest’in Kadın Kokusu (1992) filminde, sinirli ve kör Amerikan Ordusu Yarbayı Frank Slade'yi canlandırarak ertesi yıl En İyi Erkek Oyuncu Akademi Ödülü'nü kazandı. Aynı yıl, Glengarry Glen Ross filmiyle En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu dalında da aday gösterildi. Böylelikle Pacino, aynı yıl iki farklı filmde iki oyunculuk dalında aday gösterilen ve başrolüyle Akademi Ödülü'nü kazanan ilk erkek oyuncu oldu.
1993'te Pacino, Sean Penn ile birlikte Carlito'nun Yolu adlı suç dramasında başrol oynadı. Pacino, hapse girmesinin ardından yozlaşmış avukatı (Penn) tarafından serbest bırakılan ve doğru yola girmeye karar veren gangster Carlito Brigante'yi canlandırdı.[25] Pacino, Michael Mann'ın Büyük Hesaplaşma (1995) filminde rol aldı ve bu filmde Robert De Niro ile ilk kez birlikte rol aldı. İkili daha önce Baba II filminde birlikte yer alsalar da, sahneleri hiç kesişmemişti.[26] 1996 yılında, William Shakespeare'in III. Richard oyunundan seçilmiş sahnelerin gösterildiği ve Shakespeare'in popüler kültürde devam eden rolünün ve ilgisinin daha geniş bir incelemesi olan Richard'ı Ararken adlı tiyatro belgeselinde rol aldı. Performans için bir araya gelen oyuncular arasında Alec Baldwin, Kevin Spacey ve Winona Ryder da yer aldı.[27]
Pacino, Keanu Reeves ile birlikte başrol oynadığı 1997 yapımı doğaüstü gerilim filmi Şeytanın Avukatı’nda Şeytan'ı canlandırdı. Film, dünya çapında 150 milyon dolar gişe hasılatı elde ederek büyük bir başarı yakaladı.[28] Roger Ebert, Chicago Sun-Times'da şöyle yazdı: “Şeytani karakter, Pacino tarafından neşeye varan bir zevkle canlandırılıyor.”[29] Aynı yıl Pacino, Donnie Brasco filminde Lefty adlı gangsteri canlandırdı. Film, gizli FBI ajanı Donnie Brasco'nun (Johnny Depp) mafyayı içeriden çökertme çabalarını anlatan gerçek bir hikâyeye dayanıyordu.[30] Pacino, 1999 yılında Russell Crowe ile başrol oynadığı Köstebek filminde 60 Minutes yapımcısı Lowell Bergman'ı canlandırdı.[31] Ayrıca, Oliver Stone’un Kazanma Hırsı filminde de rol aldı.[32]
2000-2018: Televizyon rolleri ve Broadway'e dönüşü
[değiştir | kaynağı değiştir]Pacino, 2000 yılından bu yana üç Altın Küre kazandı; bunlardan ilki 2001 yılında sinema filmlerinde yaşam boyu başarı dalında Cecil B. DeMille Ödülü'ydü.[33] 2000 yılında Pacino, Ira Lewis'in Çin Kahvesi adlı oyununun film festivallerinde gösterime giren düşük bütçeli bir uyarlamasında Jerry Orbach ile birlikte rol aldı.[34]
Filmografi
[değiştir | kaynağı değiştir]| Film | |||
|---|---|---|---|
| Yıl | Yapım | Rol | Notlar |
| 1969 | Me, Natalie | Tony | Cameo |
| 1971 | The Panic in Needle Park | Bobby | |
| 1972 | The Godfather | Michael Corleone | En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu Akademi Ödülü - Adaylık |
| 1973 | Scarecrow | Francis Lionel Delbuchi | |
| 1973 | Serpico | Frank Serpico | En İyi Erkek Oyuncu Akademi Ödülü - Adaylık |
| 1974 | The Godfather Part II | Michael Corleone | En İyi Erkek Oyuncu Akademi Ödülü - Adaylık |
| 1975 | Dog Day Afternoon | Sonny Wortzik | En İyi Erkek Oyuncu Akademi Ödülü - Adaylık |
| 1977 | Bobby Deerfield | Bobby Deerfield | |
| 1979 | ...And Justice for All. | Arthur Kirkland | En İyi Erkek Oyuncu Akademi Ödülü - Adaylık |
| 1980 | Cruising | Steve Burns | |
| 1982 | Author! Author! | Ivan Travalian | |
| 1983 | Scarface | Tony Montana | |
| 1985 | Revolution | Tom Dobb | |
| 1989 | Sea of Love | Frank Keller | |
| 1990 | The Local Stigmatic | Graham | |
| 1990 | Dick Tracy | Alphonse Caprice | En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu Akademi Ödülü - Adaylık |
| 1990 | The Godfather Part III | Michael Corleone | |
| 1991 | Frankie and Johnny | Johnny | |
| 1992 | Glengarry Glen Ross | Richard Roma | En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu Akademi Ödülü - Adaylık |
| 1992 | Scent of a Woman | Frank Slade | En İyi Erkek Oyuncu Akademi Ödülü - Kazandı |
| 1993 | Carlito's Way | Carlito Brigante | |
| 1995 | Two Bits | Grandpa | |
| 1995 | Heat | Vincent Hanna | |
| 1996 | City Hall | John Pappas | |
| 1997 | Köstebek | Lefty | |
| 1997 | Donnie Brasco | Benjamin Ruggiero | |
| 1997 | The Devil's Advocate | John Milton | |
| 1999 | The Insider | Lowell Bergman | |
| 1999 | Any Given Sunday | Tony D'Amato | |
| 2000 | Chinese Coffee | Harry Levine | |
| 2002 | Insomnia | Will Dormer | |
| 2002 | Simone | Viktor Taransky | |
| 2002 | People I Know | Eli Wurman | |
| 2003 | The Recruit | Walter Burke | |
| 2003 | Gigli | Starkman | |
| 2004 | The Merchant of Venice | Shylock | |
| 2005 | Two for the Money | Walter Abrams | |
| 2007 | 88 Minutes | Jack Gramm | |
| 2007 | Ocean's Thirteen | Willie Bank | |
| 2008 | Righteous Kill | David Fisk | |
| 2011 | The Son of No One | Charles Stanford | |
| 2011 | Jack and Jill | Kendisi | |
| 2012 | Stand Up Guys | Val | |
| 2013 | Salomé | King Herod | |
| 2014 | Manglehorn | A.J. Manglehorn | |
| 2014 | The Humbling | Simon Axler | |
| 2015 | Danny Collins | Danny Collins | |
| 2016 | Misconduct | Abrams | |
| 2017 | Hangman | Dedektif Archer | |
| 2019 | Once Upon a Time in Hollywood | Marvin Schwarz | |
| 2019 | The Irishman | Jimmy Hoffa | En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu Akademi Ödülü - Adaylık |
| 2021 | American Traitor: The Trial of Axis Sally | James Laughlin | |
| 2021 | House of Gucci | Aldo Gucci | |
| Televizyon | |||
|---|---|---|---|
| Yıl | Yapım | Rol | Notlar |
| 1968 | N.Y.P.D. | John James | |
| 2003 | Angels in America | Roy Cohn | |
| 2010 | You Don't Know Jack | Jack Kevorkian | Televizyon filmi |
| 2013 | Phil Spector | Phil Spector | Televizyon filmi |
| 2018 | Paterno | Joe Paterno | Televizyon filmi |
| 2020–2023 | Hunters | Meyer Offerman | |
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ "Ready for My deMille: Profiles in Excellence – Al Pacino, 2001". Golden Globe Awards. Haziran 2020. 1 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ocak 2023.
- ^ "Pacino 'overwhelmed' by AFI honor". The Hollywood Reporter. 11 Haziran 2007. 1 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ocak 2023.
- ^ "Al Pacino accepts National Medal of Arts at White House". BBC News. 14 Şubat 2012. 16 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ocak 2023.
- ^ "Kennedy Center Honors: Al Pacino, The Eagles, James Taylor Among Those Feted". The Hollywood Reporter. 4 Aralık 2016. 1 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ocak 2023.
- ^ a b c d e Grobel, Lawrence (2006). Al Pacino: The Authorized Biography. Londra: Simon & Schuster. ISBN 978-0-7432-9497-3. Erişim tarihi: 21 Kasım 2022.
- ^ a b c d e Yule, Andrew (1992). Al Pacino : Life on the Wire. Time Warner Books. ISBN 0-7515-0048-8. 14 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ekim 2020.
- ^ a b "Al Pacino Biography". The Biography Channel. 29 Nisan 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Mart 2010.
- ^ a b Cohen, Francine (25 Nisan 2015). "Al Pacino: 'It's never been about money. I was often unemployed'". The Guardian. 1 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Ekim 2017.
- ^ Bradley, Betsy (11 Aralık 1990). "Herman Ridder Junior High School (Public School 98)" (PDF). Landmarks Preservation Commission. s. 10. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Ağustos 2016.
- ^ "Al Pacino Biography". 12 Mayıs 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Mayıs 2014.
- ^ Globel. s. 14.
- ^ Pogrebin, Robin (20 Haziran 2000). "Pacino, Burstyn and Keitel To Lead the Actors Studio". The New York Times. 14 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2020.
- ^ "LifeTimeTV, Al Pacino'nun biyografisi". Lifetime TV. 25 Nisan 2015. 29 Nisan 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ Smith, Kyle (13 Kasım 1999). "Scent of a Winner". People. 52 (23). ISSN 0093-7673. 10 Ocak 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi23 Kasım 2019.
- ^ "Al Pacino to Headline Lyle Kessler's Orphans on Broadway". Broadway.com. 12 Ağustos 2005. 15 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Eylül 2010.
- ^ Colaciello, Robert (19 Ağustos 1971). "Turn-offs that turn on". The Village Voice. 12 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ekim 2014.
- ^ "'Godfather' role still defines Pacino". Kentucky New Era. 18 Nisan 1997. 12 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ekim 2014.
- ^ Snyder, S. James (19 Kasım 2008). "Scarface Nation". Time. 6 Şubat 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi4 Nisan 2011.
- ^ "Scarface (1983) Box Office". Box Office Mojo. 30 Eylül 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Aralık 2007.
- ^ "Al Pacino Golden Globe History". Golden Globes. 20 Mayıs 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Temmuz 2010.
- ^ a b Nemy, Enid (6 Aralık 1984). "BROADWAY". The New York Times. 2 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ocak 2017.
- ^ Lovece, Frank (17 Eylül 1989). "Pacino re-focuses on film career: After five-year absence, actor returns to the big screen". Los Angeles Times. 12 Kasım 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ekim 2014.
- ^ Ebert, Roger (15 Haziran 1990). "Dick Tracy Review". Chicago Sun-Times. 26 Aralık 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ Maslin, Janet (11 Ekim 1991). "Short-Order Cookery And Dreams of Love". The New York Times. 18 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ Fordy, Tom (13 Kasım 2018). "A gangster movie with heart: how Al Pacino and Brian De Palma made the criminally underrated Carlito's Way" (İngilizce). The Daily Telegraph. ISSN 0307-1235. 17 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Nisan 2020.
- ^ Alexander, Bryan (27 Mayıs 2017). "Al Pacino, Robert De Niro discuss their famed 'Heat' face-off" (İngilizce). USA Today. 25 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Nisan 2020.
- ^ Turan, Kenneth (25 Ekim 1996). "'Looking for Richard' but Finding Only Pacino" (İngilizce). The Los Angeles Times. 10 Nisan 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Nisan 2020.
- ^ "The Devils Advocate Box Office". Box Office Mojo. 11 Eylül 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ağustos 2010.
- ^ Ebert, Roger (17 Ekim 1997). "Devil's Advocate Review". Chicago Sun-Times. 25 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ağustos 2010.
- ^ Travers, Peter (28 Şubat 1997). "Donnie Brasco". Rolling Stone (İngilizce). 21 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi10 Nisan 2020.
- ^ Ebert, Roger (5 Kasım 1999). "The Insider movie review & film summary (1999)" (İngilizce). Chicago Sun-Times. 15 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Nisan 2020.
- ^ Lawrence, Derek (22 Ocak 2020). "'We were at war in South Beach': An oral history of 'Any Given Sunday'". Entertainment Weekly (İngilizce). 23 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi10 Nisan 2020.
- ^ "Cecil B. DeMille Award". Golden Globes. 30 Nisan 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2010.
- ^ Duke, Paul F. (6 Ağustos 2000). "Searchlight buys 'Coffee' with Pacino". Variety. 8 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Nisan 2011.
Dış bağlantılar
[değiştir | kaynağı değiştir]
- Al Pacino
- 1940 doğumlular
- Yaşayan insanlar
- Manhattan doğumlular
- Obie Ödülü sahipleri
- Drama Desk Award sahipleri
- Amerikalı film yönetmenleri
- İtalyan asıllı Amerikalılar
- New York doğumlu erkek oyuncular
- Amerikalı erkek sinema oyuncuları
- Amerikalı erkek tiyatro oyuncuları
- Cecil B. DeMille Onur Ödülü sahipleri
- 20. yüzyılda Amerikalı erkek oyuncular
- 21. yüzyılda Amerikalı erkek oyuncular
- En İyi Erkek Oyuncu BAFTA Ödülü sahipleri
- En İyi Erkek Oyuncu Akademi Ödülü sahipleri
- En İyi Erkek Drama Filmi Oyuncusu Altın Küre Ödülü sahipleri
- En İyi Erkek Oyuncu National Board of Review Ödülü sahipleri
- En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu National Board of Review Ödülü sahipleri
- En İyi Erkek Mini Dizi veya Televizyon Filmi Oyuncusu Altın Küre Ödülü sahipleri
- Boston Film Eleştirmenleri Derneği En İyi Erkek Oyuncu Ödülü sahipleri
- 20. yüzyıl Amerikalı erkek yazarları
- 20. yüzyıl Amerikalı senaristleri
- Amerikalı erkek senaristler
- Amerikalı erkek dizi oyuncuları
- İtalyan asıllı Amerikalı yazarlar
- Directors Guild of America Ödülü sahipleri
- New York doğumlu film yönetmenleri
- Fiorello H. LaGuardia High School'da öğrenim görenler
- Kennedy Center Onur Ödülü sahipleri
- Ulusal Sanat Madalyası sahipleri
- Bronx doğumlu yazarlar
- David di Donatello En İyi Yabancı Erkek Oyuncu Ödülü sahipleri
- En İyi Erkek Oyuncu Tony Ödülü (Oyun) sahipleri
- En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu Tony Ödülü (Oyun) sahipleri
- Yaşam Boyu Başarı Altın Aslan Ödülü sahipleri
- En Kötü Yardımcı Erkek Oyuncu Altın Ahududu Ödülü sahipleri
- Metot oyuncuları
- Mini dizi ya da Filmlerde En İyi Erkek Oyuncu Emmy Ödülü sahipleri
- En İyi Dizi, Mini Dizi veya Televizyon Filmi Erkek Oyuncusu Satellite Ödülü sahipleri
- Mini Dizi veya Televizyon Filminde Erkek Oyuncu Tarafından Üstün Performans Ekran Oyuncuları Derneği Ödülü sahipleri
- AFI Yaşam Boyu Başarı Ödülü sahipleri
- David di Donatello Ödülü sahipleri