Faşizm
 | Bu maddenin veya maddenin bir bölümünün gelişebilmesi için siyaset konusunda uzman kişilere gereksinim duyulmaktadır. (Mayıs 2020) |
.jpg)
| Makale serilerinden |
 |
| Makale serilerinden |
| Parti siyaseti |
|---|
| Siyaset serisinin bir parçası |
| Hükûmet biçimleri |
|---|
|
Hükûmet biçimleri listesi Yönetim biçimlerine göre ülkeler listesi |
Faşizm, kurucusu Benito Mussolini sayılan,[1] Ulusal Faşist Parti'nin İtalya'da iktidara gelmesiyle tarih sahnesinde gün yüzüne çıkan politik ideolojidir. Diktatör bir lider, merkezi otokrasi, militarizm, muhalefetin zorla bastırılması, doğal bir toplumsal hiyerarşi inancı, ulusun veya ırkın algılanan iyiliği için bireysel çıkarların tabi kılınması ve toplumun ve ekonominin güçlü bir şekilde düzenlenmesi ile karakterize edilen aşırı sağcı, otoriter ve aşırı milliyetçi bir siyasi ideoloji ve harekettir.[2][3][4] Marksizm, demokrasi, anarşizm, çoğulculuk, serbest piyasa, eşitlikçilik, komünizm, liberalizm ve sosyalizm gibi ideolojilere karşıdır ve siyasi yelpazenin en sağında yer alır.[5][6] Faşizm, 20. yüzyılın başlarında Avrupa'da ön plana çıktı.[5] İlk faşist hareketler, I. Dünya Savaşı sırasında İtalya'da ortaya çıktı ve ardından başta Almanya olmak üzere diğer Avrupa ülkelerine yayıldı.[5] Faşizm, Avrupa dışındaki bazı bölgelerde de taraftar buldu. Faşistler, I. Dünya Savaşı'nı sadece bir çatışma değil, savaşın, toplumun, devletin ve teknolojinin doğasını kökten değiştiren bir devrim olarak gördüler. Topyekûn savaş ve kitlesel seferberlik sayesinde sivil ve asker ayrımı silindi; tüm vatandaşların doğrudan ya da dolaylı şekilde askeri düzene dahil olduğu bir “asker yurttaşlık” anlayışı doğdu. Bu süreç, cepheye milyonlarca insan sevk edebilen, onları destekleyecek lojistik ağı kurabilen ve vatandaşların hayatına eşi görülmemiş biçimde müdahale edebilen güçlü bir devletin yükselişine zemin hazırladı.
Faşizm, siyasi şiddet, emperyalist şiddet ve savaş gibi şiddet biçimlerini ulusal gençleşmenin araçları olarak görmektedir. Faşistler genellikle totaliter bir tek parti devleti kurulmasını savunur ve devletin ekonomiye güçlü müdahalelerde bulunduğu yönlendirmeci bir piyasa ekonomisinden yana olurlar.[7][8] Faşist ideolojinin temel amaçlarından biri de, ülkenin ekonomik olarak dışa bağımlı olmadan kendi kendine yetebilmesini ifade eden "otarşi" ilkesine ulaşmaktır. Faşizmin aşırı otoriter ve aşırı milliyetçi yapısı, kimi zaman ulusal yazgının tarihsel bir zorunlulukla gerçekleşeceğine inanan "kutsal görev" anlayışı ya da geçmişteki büyük bir imparatorluk döneminin yeniden diriltilmesi arzusu şeklinde tezahür edebilir. Bu durum, Benito Mussolini'nin Roma İmparatorluğu'nu yeniden canlandırma çabalarında açıkça gözlemlendi. Ayrıca, biz-onlar karşıtlığına dayanan bir dünya görüşü de faşizmin temelinde yer alabilir. Nazizm örneğinde bu, ırksal saflık ve üstün ırk inancıyla birleşti, Yahudiler ve diğer gruplar gibi şeytanlaştırılan bir “öteki”ye karşı ayrımcılık ve ırkçılık şeklinde ortaya çıktı. Eşcinseller, trans bireyler, etnik azınlıklar veya göçmenler gibi diğer marjinal gruplar da hedef alındı. Bu tür bir bağnazlık, faşist rejimlerin katliamlar, zorla kısırlaştırmalar, sürgünler ve soykırımlar gerçekleştirmesine yol açtı.[9] İkinci Dünya Savaşı sırasında, faşist Mihver güçlerinin soykırımcı ve emperyalist emelleri milyonlarca insanın öldürülmesiyle sonuçlandı.
1945'te İkinci Dünya Savaşı'nın sona ermesinden bu yana faşizm büyük ölçüde itibarsızlaştırıldı ve çok az siyasi parti kendisini açıkça faşist olarak tanımladı. Günümüzde bu terim, genellikle siyasi rakipler tarafından aşağılayıcı bir şekilde kullanılır. 20. yüzyıl faşist hareketleriyle benzer ya da onlardan türeyen ideolojilere sahip çağdaş partiler için bazen neo-faşist veya post-faşist tanımlamaları kullanılmaktadır.
Etimoloji
[değiştir | kaynağı değiştir]İtalyanca fascismo terimi, "fascio" yani "ok/çubuk demeti" anlamına gelen Latince "fasces" kelimesinden gelir. Bu, İtalya'da faş olarak bilinen, lonca veya sendika benzeri gruplara verilen siyasi örgütlere verilen addı. İtalyan faşist diktatör Benito Mussolini'nin kendi anlatımına göre, Devrimci Eylem Fasceleri 1915'te İtalya'da kuruldu. 1919'da Mussolini, Milano'da İtalyan Savaş Fasces'ini kurdu ve iki yıl sonra Ulusal Faşist Parti adını aldı. Faşistler bu terimi antik Roma "fasces" veya İtalyanca: "fascio littorio" ile ilişkilendirmeye başladılar. Fasces, Roma'da sivil hakimler tarafından taşınan ve onun emriyle bedensel veya idam cezası için kullanılabilen bir baltanın etrafına bağlanmış bir değnek demetiydi.[10][11]
"Fasces" aynı zamanda, birlikten gelen gücü de çağrıştırıyordu: Tek bir çubuk kolayca kırılırken demetin kırılması zordur. Benzer semboller, farklı faşist hareketleri tarafından da geliştirildi: Örneğin, Falanjizm sembolü bir boyundurukla birbirine bağlanan beş oktur.
Faşizmin özellikleri
[değiştir | kaynağı değiştir]İdeoloji ve amaçlar
[değiştir | kaynağı değiştir]- Faşizmde, toplumsal yaşamın tüm alanlarını kapsayan bir tek ideoloji bağlayıcı olarak ilan edilir. Gerek devlet gerekse de iktidarın dünya görüşüne göre ve lider ilkesine göre örgütlenir ve belirlenir. Basın ve yayın kuruluşlarının mevcut ideolojiye göre yayınlar yapması zorlanır. Hakim görüşe zıt düşünceler ve muhalif seslerin çıkması çeşitli baskı unsurlarıyla önlenir. Aykırı yayın yapanlar sansürlenir, kapatılır veya başka türlü yollarla engellenmeye çalışılır. Böylece hakim düşüncenin karşısına farklı düşüncelerin çıkmasının önüne geçilmiş olunur ve tek tip düşünce, toplumda baskın hale getirilir. Faşizmin boyutu, bu koşulların ne kadarının somut olarak uygulamaya geçirildiğiyle doğru orantılıdır.
- Lider ilkesi: Bu ilkeye göre toplumsal yaşamın tüm alanlarını kapsayan bir tek ideoloji bağlayıcı olarak ilan edilir. Gerek devlet gerekse de yönetim dünya görüşüne göre ve lider ilkesine göre örgütlenir ve belirlenir. Aynı şekilde işletmelerde de patron ve işçi arasında işletme yöneticisinin iktidarına dayalı bir ilişki kabul edilir.
- Milliyetçilik ve vatanseverlik: 19. yüzyıl boyunca yükselen milliyetçilik 20. yüzyılda çeşitli ve aşırı boyutlara varmıştı. Faşizmde milliyetçilik en ön plandadır ve temel ideolojidir. Vatanseverlik ve millî değerler her fırsatta vurgulanmaktadır.
- Antisemitizm ve ırkçılık: İtalyan faşizminin özünde ırkçılık yoktur, milliyetçilik ve vatanseverlik vardır. Fakat Alman nasyonal sosyalizminde ise katı bir ırkçılık mevcuttur.
- Popülizm, anti-komünizm ve anti-liberalizm: İtalyan faşizmi ve nasyonal sosyalizmde popülizm ön plandadır. Liberalizm tümüyle veya zararlı yönleriyle reddedilir. Korporatif ekonomi uygulamaya konur. Komünizm, faşizmin düşman ideolojisi kabul edilir. Bunun nedeni komünizmin faşizme ideolojik olarak ters düşmesidir.
- Hukukun işlevselleştirilmesi.
- Rejim karşıtlarının ve aşağı görülen halk gruplarının idam edilmeleri ve/veya öldürülmelerinin haklı görülmesi ve bir devlet politikası olarak yürütülmesi.
- Bir ulusa, kültüre ya da “ırka” üye insanların toplumun geri kalanı üzerinde üstün oldukları iddiası. Bu yaklaşım aynı zamanda lider ilkesinde de ifadesini bulur. Belli bir kişi diğer herkesten ve topluluktan daha isabetli kararları alabilir durumdadır.
- Otoriter iktidar biçimleri ve sıklıkla totaliter bir sistem. Totalitarizm Alman ve İtalyan faşizmlerinde ön plandayken, Avusturya faşizmi ve falanjizmde vurgulu değildir.
- Sosyal Darwinizm: Daha çok nasyonal sosyalizmde görülür. En iyinin ayıklanması ve egemenliğine dayalı toplum anlayışı. Yani ari ırk, başka bir deyişle üstün ırk kavramının devlet yapısında ve toplumsal yapıda etkili olmasıdır.
Karşıtlar
[değiştir | kaynağı değiştir]- Komünizm: Özellikle Sovyet Devrimi ve komünizmin Avrupa’ya yayılacağı korkusu faşist liderler tarafından sıklıkla liberal ve muhafazakâr gruplarla ittifak kurmak üzere dile getirilmiştir.
- Liberalizm: Batılı ülkelerin sistemi liberalizm bir tehdit olarak algılanmıştır. Liberalizmin bireysel özgürlük anlayışı, faşizmin görüşü ile taban tabana zıttır. Faşizm bireylerin tamamen devlete bağlı ve devletin kontrolü altında olmasından yanadır. Ayrıca liberalizmin ortaya attığı kapitalizmi modeli reddedilir ve kapitalizmin ortadan kaldırılmadığı orta yol korporatizm desteklenir.
- Demokrasi: Demokrasi; çoğulculuk düşünceleri ile, devlet, ekonomi ve özel mülkiyet arasındaki ayrımda faşizmi önemli bir düşman olarak görür.
- Muhafazakârlık: Faşist hareketler sıklıkla muhafazakâr özellikler taşısalar da kendilerini devrimci olarak gören faşistler muhafazakârlarda laik vitalizmin ve “yeni insan” düşüncesinin düşmanlarını görürler.
Şekilsel ve örgütsel özellikler
[değiştir | kaynağı değiştir]- Devlet içinde ve yanında başka bir devlet olan silahlı gizli servisin merkezi önemi. Kendi taraftarlarının gözetim altında tutulması.
- Militarizm: Ekonomik hayat da dâhil olmak üzere toplumsal hayatın militarize edilmesi. Militer kitle yürüyüşleri ve büyük gösteriler faşizmin en önemli görünüşleridir.
- Bilimlerin taraflılık yasasının egemenliği altına alınması.
- Kitle seferberliği, parti propagandası yoluyla toplumsal alanın ve kitle iletişim araçlarının tekelleşmesi çabası.
- Toplumun sürekli kışkırtılması, devrimci ilan edilen konular lehine zorunlu coşkunluk.
- Kolektivizm: Halkın kitle olarak anlaşılması. Mussolini'nin stato totalitario kavramından beri faşist anlayış özel yaşama kadar toplumsal hayatın her alanında hak iddia eder. Aile, çocuklarla halk birliğine katkı yapacak olan davadaşlık birliği olarak düşünülür.
- Pasifizmin aşağılanması. Bunun yerine hareket adı altında militarizmin ve savaşın yüceltilmesi.
- Politik karşıtın ortadan kaldırılması eğilimi. Faşizme göre karşıt düşmandır ve bir an önce yok edilmelidir. Bu söylem esas olarak kitlelerin faşist yönetime örgütlenmesi amacıyla kullanılır.
- Parti milisleri. Paramiliter çeteler.
- Estetikleştirme ve mistikleştirme. Özellikle ulusun kendi tarihine yönelik mistikleştirilmiş bir algı.
- Yiğitliğe, kahramanlığa ve savaşçılığa vurgu. Ataerkil yapıların yüceltilmesi.
- Gençliğin vurgulanması. Gençliğin dinamizminin savaş taraftarlığıyla ilişkilendirilmesi.
- Kimi ülkelerde bir yandan monarşi ve ruhban sınıf önderliğine yönelik vurgu, ama diğer yandan dini unsurların yerini alan ilerleme ve teknoloji inancı.
Bu özellikler bazen milliyetçilik, militarizm ve şovenizmden oluşan "Üç Sütun Modeli" ile özetlenir. Ancak bu bir yandan da faşist ideolojilerin başka temel özelliklerinin göz ardı edilmesine yol açan bir indirgeme olarak eleştirilir.
Faşist hareketler yaklaşık olarak bütün Avrupa ülkelerinde ve birçok Latin Amerika ülkesinde bulunur. İspanya İç Savaşı'nda (1936-1939) Francisco Franco yönetimindeki falanjlar İtalya ve Almanya desteği sonucu iktidara gelmişler ve 1975'e kadar iktidarlarını devam ettirmişlerdir. Portekiz'de António de Oliveira Salazar Estado Novo ile faşist bir rejim kurmuştur. Avusturya'da Almanya'yla birleşmeye karşı çıkan Avusturya faşizmi rejimi kurulmuştur. II. Dünya Savaşı sırasında Almanya Hırvatistan'daki Almanya Rejimi gibi birçok faşist harekete yardım etmiştir.
Ekonomi
[değiştir | kaynağı değiştir]Hem liberalizmi hem de komünizmi reddeden bir doktrin olan faşizmin ekonomi politikası korporatizm isimli sistemdir. Korporatizm, toplumu organizmacı bir gözle görmenin bir sonucu olarak her kesimin tüm faaliyetlerinin amacını dayanışma ve ortak çıkara indirgeyen politik bir yaklaşımdır. Tahmin edileceği gibi burada farklı kesimlerin farklılıkları ancak ortak çıkar ya da devletin faydası ekseninde okunduğu müddetçe yaşayabilir. En tipik örneği Mussolini dönemi İtalya uygulamasıdır. Korporatif ekonomi ile İtalya'daki işsizlik azalmış ve millî gelir yükselmiştir.
İşçi ile işveren, emek ile sermaye gibi arasında sorunların bulunduğu ekonomik tarafların ve toplumsal sınıfların arasındaki problemleri faşist devlet uzlaşma yoluyla çözmeye çalışır. Örneğin İtalya'da devlet tarafından kurulan ve Faşist Parti'ye bağlı olan sendikalar yoluyla İtalyan emekçilerinin hakları savunulmuş ve sermayenin işçi sınıfını ezmesinin önüne geçilmiştir. Sermaye sahiplerinin toprak ağalığı yapması yasaklanarak her şey devlet gözetiminde tutulmuş, ülkenin emekçi sınıfı olan işçilerle sermayeyi elinde bulunduran işverenlerin dayanışma içinde bulunması sağlanmıştır. Faşist sistemde devlet her şeyden üstün olduğu için sermayeyi elinde bulunduran zengin iş adamları Faşist Parti mensuplarına söz geçiremiyor, böylelikle sermaye devletin oluyor; bu sermaye de halkın çıkarına kullanılıyordu.
Faşist sistemin korporatist ekonomi politikaları sayesinde İtalyan halkı refaha kavuşmuş ve sınıflar arasındaki sorunlar ortadan kalkmıştır. Çünkü faşist yönetim belli bir sınıfı değil, tüm ülkenin çıkarlarını düşünen politikalar uyguluyordu. Faşizmin ekonomi politikası daha çok orta sınıf tarafından desteklenmiştir.
1933'ten itibaren Nasyonal Sosyalist Alman İşçi Partisi'nin (NSDAP) idaresinde bulunmuş olan Almanya'da da İtalya'dakine benzer devletçi uygulamalar yürürlüğe konulmuştur. Tek parti olan NSDAP'ye bağlı sendikalar kurularak Alman emekçisinin hakları savunulmuştur. En büyük sendika kuruluşu Alman Emek Cephesi idi. Nasyonal sosyalistler, zengin Yahudi iş adamlarına karşı tavır alarak hem Alman emekçilerini korumaya çalışmış, hem de Alman sermaye sahiplerini Yahudilere karşı güçlü kılmak için çabalamıştır. Yahudilerin tüm haklarının alındığı Nürnberg Yasaları'nın çıkmasıyla birlikte Yahudi iş adamlarının şirketlerine devlet tarafından el konulmuştur. Yahudiler her türlü meslekten alıkonularak yerlerine işsiz Almanlar getirilmiş ve işsizlik hızla azalmaya başlamıştır. Nasyonal Sosyalist Alman İşçi Partisi iktidara gelmeden önce %15'i bulan işsizlik Hitler'in iktidar döneminde %0'a kadar inmiştir.
Faşizme yönelik tanımlamalar ve teoriler
[değiştir | kaynağı değiştir]Faşizmin tanımlamasına yönelik çalışmalar genellikle faşizmi ortaya çıkartan ekonomik ve toplumsal koşulların belirlenmesi üzerine durur. Marksist kuramcılar, faşizmin iktidara geldiği ülkelerde işçi hareketinin ezildiğini iddia ederler ve iddia ettikleri şekilde, işçi hareketlerinin ezilmesinin nedenlerinin saptanması amacıyla çalışırlar.
Faşizmi ele alan Marksist yazarlardan Troçki, faşizmi geç dönem kapitalizmin yapısal bunalımıyla ilişkilendirir ve tekelci sermayenin toplumun bütününü totaliter bir tarzda örgütleme çabasına dayandırır. Ona göre faşist kitle hareketleri toplumsal temellerini küçük burjuvazide ve orta sınıflarda bulur.
Otto Bauer de, faşizmin yükselişiyle ilgili üç nedenden bahseder:
- I. Dünya Savaşı'nın birçok insanı burjuva toplumsal hayattan dışlaması, daha alt sınıflara düşmesi ve bu unsurların daha sonra faşist milislerin tabanını oluşturmaları.
- Savaş sonrası yaşanan ekonomik bunalım orta sınıfların alt kesimini ve köylüleri aşırı derecede yoksullaştırmış ve bu unsurlar burjuva partileri terk ederek faşist partilere yönelmiştir.
- Ekonomik bunalım sonucu kapitalist sınıfın kârlarının düşmesi sömürü düzeyinin yükseltilmesini, bu da işçi sınıfının direncinin kırılmasını gerektirmişti.
Başta Clara Zetkin olmak üzere Komintern’e yakın yazarlar faşizmi sermayenin terörist egemenlik biçimi olarak tanımlarlar. Georgi Dimitrov’un Komintern’in 7. Kongresi’nde resmi olarak kabul edilen tarifinde de faşizm “finans kapitalin en gerici, en şovenist, en emperyalist unsurlarının açık terörcü diktatörlüğü” olarak tanımlanır.
August Thalheimer de faşizmi Bonapartizm’le karşılaştırır. Aynı III. Napoléon’un ve lumpenproleter taraftarlarının 1848 Şubat Devrimi'nden sonra iktidara gelişinde olduğu gibi, faşizmin de bir aşağı sınıfa düşmüş ya da düşme tehlikesi bulunan taraftarlarıyla sınıf savaşımındaki bir eşitlik durumunda burjuvaziden görece bağımsız olarak iktidara geldiğini ama nesnel olarak burjuvazinin çıkarlarını temsil ettiğini ve devrimi engellemeye çalıştığını ileri sürer. Thalheimer faşizmi burjuvazinin kendisi de dahil olmak üzere kitlelerin büyük burjuvazinin ve büyük toprak sahiplerinin toplumsal egemenliğinin hüküm sürdüğü faşist devlet iktidarı altına alınması olarak tanımlar.
Freud'un ilk kuşak öğrencilerinden ve Erich Fromm'un hocası Wilhelm Reich faşizme psikolojik bir açıklama getirirken Marksist yorumun salt sınıfsal bakış açısını şiddetle reddeder. Reich'a göre komünist bir devrimin tüm sınıfsal koşullarının ortaya çıktığı Almanya'da kitlenin tepkisinin yönünün komünist devrime değil de faşist partilere akması özellikle sorgulanması gereken bir çelişkidir. Wilhelm Reich'a göre faşizm yeni bir toplumsal olgudur ve salt sınıfsal-ekonomik-altyapısal faktörlerle anlaşılamaz. Wilhelm Reich faşizmin izlerini, Alman Faşizminin üzerine çok vurgu yaptığı ailede bulur. Aile cinselliğin, kadının ve çocukların baskılanması demektir. Cinsellik önemli bir üretici güç olduğundan onun faşist tahakküm altına alınışı, öğrenilmiş erkekliğin tırmandırılarak teşvik edilişi ve militarist söylemlerinde sıkça erkek yücelten öğelere bakıldığında faşizmin önce cinselliğin düzenlenişi üzerinde baskı yaptığı anlaşılacaktır. Reich'a göre komünistlerin başarısızlığının sebebi politikada yani uygulamadadır. Faşistlerin "komünizm eşlerinizi ortak mülkiyete açmak demektir." "komünistler son mal mülkünüze kadar sizi kamulaştırır" türü korkulara seslenen propagandalarında başarıya ulaştıklarını yine Reich aktarır. Reich'a göre kitleler özünde iyi olsalar da 6000 yıllık devlet deneyimleri sonunda emir almaya alışmışlardır. Özgürlükten korkan, köleliğe hızla koşan kitlelerin önce özgürlükle yeniden tanışmaları gerekmektedir. Faşizm özel bir hükûmet biçimi değil, kitle psikolojisinin tarih içerisinde ortaya çıkan özel bir halidir.
Franz Neumann, Nazi Almanyası'nı değerlendirirken, tekelci sistemde totaliter nitelikli politik bir iktidar olmadan kârların korunamayacağını, bunun da nasyonal sosyalizmin ayırıcı özelliği olduğunu belirtiyordu. Daha sonra Neumann faşizmi “buyrukçu ekonomi” ya da “totaliter tekelci kapitalizm” olarak tanımlamıştı. Neumann'a göre Almanya'da nasyonal sosyalizmin yükselmesi sermayenin tekelleşmeyle sonuçlanan merkezileşme ve yoğunlaşma sürecinin ilerlemiş olmasıyla ilişkilendiriyordu.
Friedrich Pollock ise tekelci kapitalizmden bahsederken aynı zamanda devletin müdahaleciliği üzerinde duruyor ve faşizmi “devlet kapitalizmi” olarak tanımlıyordu.
Adorno ve Horkheimer 1945'ten sonra faşizmin psikolojik kaynaklarını otoriter kişilik kavramı ile ilişki içinde açıklamaya çalıştılar.
Daha sonraki araştırmacılar faşizmi tekelci kapitalizm, ekonomik bunalım ve orta sınıfların tehdit altında bulunmasıyla ilgili olarak açıklamaya çalışmışlardır.
Nicos Poulantzas daha çok III. Enternasyonal’in politikaları doğrultusunda İtalyan ve Alman komünist partilerinin faşizm karşısındaki tutumlarının eleştirisini ön plana çıkartırken, Bonapartizm, askeri rejimler ve “kural dışı kapitalist devletin” başka biçimleri karşısında faşizmin ayrılığını değerlendirir.
Tim Mason da; Hitler ve antisemitizmin rolüne dikkat çekerek nasyonal sosyalizmin kendine özgü olduğundan bahseder. Ona göre faşizmi ortaya çıkartan koşullar bütün gelişmiş kapitalist ülkelerde bulunmasına karşın, faşizmi iktidara taşıyan özellikler özel ulusal koşullara ve tarihsel geleneklere bağlı olabilir.
Ayrıca üzerinde durulan başka bir nokta da, işsizliğin özel etkisidir. İşsizliğin artışının işçi sınıfı hareketi yerine sağ radikalizmin kuvvetlenmesine önayak olduğu üzerinde durulmaktadır.
Robert O. Paxton, faşizmi tanımlarken topluluğun yenilgi, küçük düşme ve kurban rolüyle saplantılı meşguliyeti ve bunları birlik, güç ve arılık kültleriyle giderme çabasıyla ilişkilendirir.
Ernst Nolte de; faşizmi anti-marksizm olarak tanımlar. Nolte'ye göre faşizm 1917-1945 arasıyla karakterizedir. Bu dönemde Sovyetler Birliği'ni ve onun dünya devrimi talebini faşist araçlarla karşılamak gereği doğmuştur. Nolte 20. yüzyıl Avrupası'ndaki herhangi bir anti-komünist diktatörlüğün amaçladığı ve gerçekleştirdiği her şeyi faşizm kavramı altında toplar.
“Faşizan” kavramı
[değiştir | kaynağı değiştir]Faşizan olarak faşizmle ilişkili ya da faşizme benzeyen ama yumuşatılmış bir biçimi ifade eden tutumlar kastedilir. Bazen bir politik sistemin ya da ideolojinin tekil bileşenleri faşizan olarak değerlendirilir. Böylece söz konusu sistemin ya da ideolojinin faşistçe eğilimlerinden bahsedilir. Kavram daha çok polemik amaçlı, karşıtın otoriter davranışını suçlamaya yönelik kullanılır.
Ülkelere göre faşist hareketler
[değiştir | kaynağı değiştir]İtalyan sistemi birçok Avrupa ülkesinde faşist ve faşizm benzeri harekete, partiye ve örgüte model oldu. İtalya'nın yanında Almanya'da 1933'ten itibaren Adolf Hitler'in nasyonal sosyalizmi, 1939'dan itibaren İspanya'da Francisco Franco'nun falanjizmi, 1933'ten itibaren Portekiz'de António de Oliveira Salazar diktatörlüğü en bilinen ve en etkili faşizm etkilenmeli diktatörlüklerdir.[kaynak belirtilmeli] İkinci Dünya Savaşı boyunca Almanya ve İtalya'nın desteklediği faşist rejimler Macaristan ve Romanya'da iktidarda bulunmuştur.
Nasyonal sosyalizm (Almanya)
[değiştir | kaynağı değiştir]Nasyonal sosyalizm ya da kısaca Nazizm, Almanya'da Adolf Hitler tarafından kurulan aşırı milliyetçi, antisemitik, ırkçı, anti-komünist ve anti-liberal bir ideolojidir. Marksizme karşı kolektif milliyetçiliği gerçekleştiren bir faşist sistemdir.
Falanjizm (İspanya)
[değiştir | kaynağı değiştir]Falanjizm, 1933 yılında Jose Antonio Primo de Rivera tarafından İspanya'yı ele geçirmeye çalışan İspanyol komünistlere karşı geliştirilen, en çok Francisco Franco tarafından uygulanmış otoriter-kralcı faşist ideolojidir.
Ustaşa (Yugoslavya)
[değiştir | kaynağı değiştir]Ustaşalık, II. Dünya Savaşı'nda Yugoslavya topraklarında etkinlik gösteren faşist harekettir. Ustaşalar Yugoslavya topraklarında Sırplara karşı olan unsurları destekleyen Alman işgal yönetimi tarafından desteklenmiştir.
Avusturya faşizmi
[değiştir | kaynağı değiştir]Avusturya faşizmi, 1920'li ve 1930'lu yıllarda faşizmin Avusturya yorumu. Avusturya'da faşizm her şeyden önce Heimwehr adı verilen paramiliter gruplar tarafından temsil ediliyordu. Bu gruplar 1918'de kurulan 1. Cumhuriyet'in demokratik ilkelerine karşı mücadele veriyorlardı. Othmar Spann'ın ve İtalyan Faşizmi'nin etkisinde bu paramiliter gruplar antiparlamenter, görünüşte antikapitalist bir devlet iktidarını savunuyorlardı.
Peronizm (Arjantin)
[değiştir | kaynağı değiştir]Peronizm (İspanyolca: Peronismo), Arjantin'de 1946-1955 arasında ve 1973-1974'te devlet başkanlığı görevinde bulunan Juan Peron'un popülist ve milliyetçi politikalarına verilen ad. Bu politikayı savunanlara peronist denmektedir. Faşist bir hareket olarak nitelendirilmiştir.
Reksizm (Belçika)
[değiştir | kaynağı değiştir]Reksizm, Belçika'da 20. yüzyılın ilk yarısında ortaya çıkan faşist politik hareket. Bu ideolojinin temelleri 1930 yılında Léon Degrelle tarafından Valonya'da atılmıştır. Reksizm kilisenin öğretileriyle Belçikalı toplumun ahlaki yenilemesini ister. Diğer bir amaç ise, bir federal toplum oluşturmak ve demokrasiyi yürürlükten kaldırmaktı.
Japon militarizmi
[değiştir | kaynağı değiştir]Japon militarizmi, katı bir Japon milliyetçiliği, militarizm ve gelenekçilikten oluşmuş; faşizmin Japon versiyonudur. Faşizmin Japon versiyonu Showa döneminin başlangıç dönemindeki Japon İmparatorluğu’dur. Bu dönemde Japonya içinde aşırı milliyetçi ve militarist bir politika izlendi.
1937 yılında Japonya Çin’e saldırdı ve Kore’yi 1910 yılında işgal etti. Buralarda savaş tutsakları üzerinde tıbbi deneyler yapıldı. Halktan devlete kutsal bir şekilde bağlanması istendi ve Japonlar “tanrısal ırk” olarak görüldü.
Estado Novo (Portekiz)
[değiştir | kaynağı değiştir]Estado Novo (Portekizcede "Yeni Devlet"), Portekiz'de 1933'ten 1974'e kadar 41 yıl süren politik rejimin adı. "Salazar rejimi" diye de anılır. Faşist bir rejim olarak anılmaktadır.
Türkiye
[değiştir | kaynağı değiştir]Türkiye'de 1930'lu ve 40'lı yıllarda Nazi sempatizanlarının en önemlilerinden biri Cevat Rıfat Atilhan'dı. Ona göre pek çok kötü gelişmenin sorumlusu Yahudiler idi. Yahudilerin dünyayı istila etmeye çalıştığını yazılarında belirten Atilhan, Bolşevik Devrimi'nin Troçki gibi düşünen Yahudilerin eseri olduğunu iddia etti. Atilhan'a göre, Yahudi ve Siyonist eş anlamlı kavramlardı. Atilhan, "kan iftirası"nın yani dinsel olarak Hristiyan kaynaklı antisemitizmin en önemli temalarından biri olan Yahudilerin Hristiyan çocukları kaçırıp kanlarını akıtıp hamursuz imal ettiklerine inanan ve propagandasını yapan ilk Türk ve Müslümandı. Atilhan'ın 1933-34 yıllarında yayımladığı Millî İnkılâp dergisi Nazi ideolojisinden etkilenmişti. Nazi ideoloğu Julius Streicher'in yayınladığı Der Stürmer'de yer alan karikatürler Millî İnkılâp'ta aynen kullanıldı. 1934'te Nihal Atsız'ın Orhun dergisinde,[12] Cevat Rıfat Atilhan'ın ise Millî İnkılâp dergisinde Yahudilere karşı ırkçı yazılar yazmaları sonucunda halk etki altında kalarak Yahudi azınlığa karşı şiddet olaylarına girişti.[12] Tekirdağ, Edirne, Kırklareli ve Çanakkale gibi illerde Yahudilere ait dükkân ve evler yağmalandı.[13] Atilhan, aynı zamanda masonluk karşıtı yazılar yazdı.
1944'te gerçekleşen Irkçılık-Turancılık Davası'nda Atsız ve arkadaşlarının Türkçü ideolojisi onların faşizme eğilimli olduklarını düşündürmekteydi. Atsız'ın II. Dünya Savaşı sırasında Nazi Almanyası'nı desteklediği söylenmektedir. Ancak bu konu ile ilgili herhangi bir yazılı belge veya siyasi söylem bulunmamaktadır. Bununla beraber, iddiaların aksine Türkçülerin -özellikle Atsız'ın- faşizme ve nasyonal sosyalizme karşı olduklarını gösteren pek çok yazılı belge ve söylem mevcuttur.[hangileri?] İddialar karşısında en güvenilir belge, Atsız'ın "Yolların Sonu" adlı şiir kitabındaki "Davetiye" şiiridir.[14]
1945'ten sonra faşizm
[değiştir | kaynağı değiştir]Ayrıca bakınız
[değiştir | kaynağı değiştir]Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ "Mussolini was the founder of Fascism". bbc.co.uk. BBC. 10 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Nisan 2025.
- ^ Encyclopedia Britannica Fascism
- ^ "fascism". Merriam-Webster Online. 22 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ağustos 2017.
- ^ Turner (1975); Larsen, Hagtvet & Myklebust (1984); Paxton (2004); Nolte (1965)
- ^ a b c Davies & Lynch (2002)
- ^ Griffin (1995); Kallis (2003b); Hartley (2004); Reich (1970); Hawkesworth & Kogan (1992); Copsey (2008); Goodwin (2011); Woodley (2010); Blamires (2006); Richardson (2017); Eley (2013); Wistrich (1976); Staudenmaier (2004)
- ^ Davies & Lynch 2002
- ^ Berend, Iván T. (2016). An Economic History of Twentieth-Century Europe: Economic Regimes from Laissez-Faire to Globalization. Cambridge University Press. ss. 93.
- ^ Marhoefer, Laurie; The Conversation (21 Eylül 2023). "New Research Reveals How the Nazis Targeted Transgender People". Smithsonian. 15 Ocak 2025 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ Johnston, Peter (12 Nisan 2013). "The Rule of Law: Symbols of Power" (İngilizce). The Keating Center, Oklahoma Wesleyan University. 30 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2013.
- ^ Watkins, Tom (2013). "Policing Rome: Maintaining Order in Fact and Fiction". Fictional Rome. Stockton, New Jersey: Stockton University. 16 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2013.
- ^ a b Aviyente, Selim (30 Nisan 2008). "1934 Trakya olayları: Bir aile dramı!". Şalom. 27 Temmuz 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Aralık 2009.
- ^ Özkırımlı, Umut, and Spyros A. Sofos, Tormented by history, (Columbia University Press, 2008), 168.
- ^ "Arşivlenmiş kopya". 21 Mayıs 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Nisan 2012.
- Bottomore, Tom (1993) Faşizm. Bottomore (ed.), Marxist Düşünceler Sözlüğü (s. 213-214 içinde) İstanbul: İletişim.
Dış bağlantılar
[değiştir | kaynağı değiştir]
Vikisöz'de Faşizm ile ilgili sözler mevcuttur.
